Οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα

 Οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα

(αναφέρονται με αλφαβητική σειρά και επισημαίνεται η ιδεολογική τους αναφορά και το έτος ένταξής τους στο σχήμα):

·         Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά (ΑΚΟΑ) - ευρωκομμουνιστική / οικολογικήσυνιστώσα - 2004

·         Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα (ΔΗΚΚΙ) - σοσιαλιστές / σοσιαλδημοκράτες * 2007

·         Διεθνιστική Εργατική Αριστερά (ΔΕΑ) - τροτσκιστές κομμουνιστές - 2004

·         Ενεργοί Πολίτες - δημοκρατική πατριωτική αριστερά - 2004

·         Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς (ΚΕΔΑ) - ενωτικοί κομμουνιστές / αριστεροί - 2004

·         Κόκκινο - τροτσκιστές κομμουνιστές - 2004

·         Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας (ΚΟΕ) - μαοϊκοί κομμουνιστές - 2007

·         Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας - Μέλη του Διεθνούς Οικοσοσιαλιστικού Δικτύου (ΕΙΝ) - πολιτική (αριστερή) οικολογία - 2008

·         Ρόζα - πολιτική ομάδα που βασίζεται στο ριζοσπαστικό αριστερό Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα - 2008

·         Συνασπισμός της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας (ΣΥΝ) - πολυτασικό κόμμα που περιλαμβάνει από κλασικούς μαρξιστές έως σοσιαλδημοκράτες - 2004

·         Ανένταχτοι Αριστεροί του Χώρου Διαλόγου

·         Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα - ΑΠΟ - 2011

·         Ριζοσπάστες - 2011

(Οι ΑΠΟ και Ριζοσπάστες, προστέθηκαν στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ με την απόφαση της Συνόδου της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ περί συμμετοχής τους στη Γραμματεία, τον Σεπτέμβρη του 2011)

ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ

Της Μαριλης Mαργωμενου

Ο ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργήθηκε τον Δεκέμβριο του 2003, θα μπορούσε να έχει ως μότο τη γνωστή ρήση του Μάο «αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν» και ίσως γι' αυτό είναι αναπόφευκτο κάποιες φορές τα μέλη του να φτάνουν στο άλλο άκρο της μαοϊκής σκέψης: «Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση». Βλέπετε, ο ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα αποτελείται από 12 συνιστώσες, δημιουργήθηκε με σκοπό να συνυπάρξουν όλοι οι σχηματισμοί της Αριστεράς: από τους τροτσκιστές και τα στελέχη που άφησαν το ΚΚΕ ώς του ς μαοϊκούς και τους παλιούς του ΚΚΕ Εσωτερικού. Αν κάποιες φορές οι απόψεις αποκλίνουν, το ζητούμενο πάντα είναι να ισχύσει αυτό που είχε πει ο Μανώλης Γλέζος, ως εκπρόσωπος της ιδρυτικής συνιστώσας «Ενεργοί Πολίτες»: «Ας κρατήσει καθένας την αυτοτέλειά του και αυτονομία του, αλλά ας έχουμε ενότητα στη δράση. Χωρίς αποκλεισμούς και ηγεμονίες».

Σ' αυτό το πλαίσιο, άλλωστε, μπήκε ως συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ και το ΔΗΚΚΙ, που ίδρυσε ο Δ. Τσοβόλας το 1995, αφού πρώτα ο πρώην υπουργός Οικονομικών το εγκατέλειψε και τα εναπομείναντα στελέχη το μετονόμασαν σε «ΔΗΚΚΙ - Σοσιαλιστική Αριστερά». Σήμερα, πλέον, τα στελέχη του ανεβάζουν στο δίκτυο άρθρα με θέμα «Ο δωδεκάλογος της Αντίστασης», «Το νέο ΕΑΜ» και «Δεν είναι κρίση, είναι γερμανική εισβολή». Μάλιστα, την Κυριακή που μας πέρασε, είχαν τη χαρά να δουν μία δική τους, την Ευγενία Βαμβακά, να βγαίνει βουλευτής στον Πειραιά! Πράγμα για το οποίο δικαιούνται να ζηλεύουν άλλες συνιστώσες, όπως η ιδρυτική συνιστώσα ΑΚΟΑ.

Η Ανανεωτική Κομμουνιστική και Οικολογική Αριστερά, που στην ιστοσελίδα της έχει τον σκύλο Λουκάνικο ως πρώτη εικόνα, αντλεί τις καταβολές της από το ΚΚΕ Εσωτερικού, ενώ κάποια από τα μέλη της είναι παλιοί Ρηγάδες ή ανένταχτοι αριστεροί που κατατάσσονται στην κατηγορία των «ευρωκομμουνιστών». Επί μακρόν, τους εκπροσώπησε στη Βουλή ο Γιάννης Μπανιάς, ως εμβληματική μορφή της Αριστεράς. Αλλά φυσικά, πολλές ακόμη συνιστώσες θεωρούσαν τον αείμνηστο Μπανιά εκφραστή τους. Οπως οι «Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας», που έχουν στην ιστοσελίδα τους τη φωτογραφία του με υπότιτλο «Ζει στις καρδιές μας». Το 2008, οι Οικοσοσιαλιστές με την ομάδα «Κόκκινο» και το «Ξεκίνημα» αποτελούσαν μία συνιστώσα, γνωστή ως «2ο κύμα». Μέσω αυτής, οι Οικοσοσιαλιστές εστίαζαν σε οικολογικά και πολιτικά θέματα, ενώ το «Κόκκινο» επικεντρώθηκε κυρίως στα ζητήματα των μεταναστών και στην ενίσχυση των αριστερών κινημάτων. Το «Ξεκίνημα», όμως, που απαιτούσε τη διάλυση του ΔΝΤ και της Διεθνούς Τράπεζας και χαρακτήριζε «νερόβραστες και ασαφείς» τις θέσεις του Συνασπισμού τελικά αποχώρησε κι έτσι το «2ο κύμα» διαλύθηκε.

Ο Συνασπισμός, φυσικά, συνέχισε να αποτελεί τη βασική συνιστώσα που αιμοδοτεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό ισχύει ακόμη και μετά τη διάσπαση της «ανανεωτικής πτέρυγας», που οδήγησε στη δημιουργία της ΔΗΜΑΡ του Φ. Κουβέλη.

Για την οποία διάσπαση καθόλου δεν στενοχωρήθηκαν τα μέλη της συνιστώσας ΚΟΕ (Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας), που έχουν τις πολιτικές τους καταβολές στην προδικτατορική εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και παραδοσιακά είχαν τριβές με το ανανεωτικό κομμάτι του Συνασπισμού. Πρόκειται για μια εξαιρετικά δραστήρια συνιστώσα, στην οποία εντάσσεται και ο Ρούντι Ρινάλντι και η οποία επιθυμεί «να μη γίνει η χώρα αποικία και ο λαός δούλος». Βέβαια, στον Συνασπισμό οι δικές της απόψεις δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς, καθώς παλαιότερα η ΚΟΕ τον χαρακτήριζε «προϊόν εγχειρημάτων της γκορμπατσοφικής περιόδου»!

Αλλά πάλι, οι τριβές δεν είναι σπάνιες ανάμεσα στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Σκεφτείτε πως μια άλλη συνιστώσα, η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά (ΔΕΑ), μιλάει στα μέλη της με τα λόγια του Μαρξ, του Γκράμσι και του Τρότσκι, για «μια νέα κοινωνία», αλλά στο Ιντερνετ εκτοξεύει και πύρινες ατάκες του τύπου «να μην αφήσουμε σε χλωρό κλαρί τους Νεοναζί»! Η ΔΕΑ απορρίπτει κάθε πιθανότητα συνεργασίας με τον «λαγό του αστικού πολιτισμού» Πάνο Καμμένο και ζητάει κλιμάκωση των μαζικών αγώνων σε συνεργασία με το ΚΚΕ ή και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ή, στη χειρότερη περίπτωση, σε συνεργασία με τη συνιστώσα ΚΕΔΑ (Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς) που προήλθε από το ΚΚΕ. Εκεί έχουν συσπειρωθεί τα στελέχη που ήρθαν κατευθείαν από τον Περισσό, τότε που ο Μήτσος Κωστόπουλος άφησε πίσω του το «Σπίτι του Λαού». Κι αν ο κ. Κωστόπουλος εγκατέλειψε το εγχείρημα νωρίς, ο Γιάννης Θεωνάς το συνέχισε και η ΚΕΔΑ επιμένει στην ανάγκη συνεννόησης όλων των αριστερών δυνάμεων. Ακόμα κι αν άλλες συνιστώσες, σαν τη ΡΟΖΑ, που ανήκει σαφώς στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, ζητούν να έχει το ίδιο βάρος ο λόγος των ανένταχτων αριστερών με τον λόγο εκείνων που ήδη εντάσσονται στον ΣΥΡΙΖΑ είτε ως συνιστώσες είτε ως άτομα είτε ως τμήματα μιας διασπασμένης συνιστώσας, όπως συνέβη με τους Ριζοσπάστες (που προέκυψαν όταν διασπάστηκαν οι Ενεργοί Πολίτες), και την Αντικαπιταλιστική Κοινωνική Ομάδα (που αποσπάστηκε από τη συνιστώσα «Κόκκινο»).

Αν όλα αυτά σας κάνουν να αναρωτιέστε πώς θα βρει σημείο συνεννόησης με τις 12 συνιστώσες ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει σ' αυτές να προσθέσετε και τους αντιμνημονιακούς του ΠΑΣΟΚ (όπως η Σοφία Σακοράφα), τους διαφόρους ανεξάρτητους συνεργαζόμενους, τις προσωπικότητες που μετείχαν στα ψηφοδέλτια (όπως ο συγγραφέας Π. Τατσόπουλος) και εκείνους που πρόσκεινται στο Μέτωπο του Αλ. Αλαβάνου. Υπ' αυτήν την έννοια, το να συνεννοηθεί ο Αλ. Τσίπρας με τη ΔΗΜΑΡ, το ΠΑΣΟΚ ή το ΚΚΕ είναι μάλλον το μικρότερο από τα 

Συσπείρωση Πανεπιστημιακών

Μετά την παραπομπή συναδέλφων από το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου ΔΕΠ, του Προέδρου των Διοικητικών Υπαλλήλων καθώς και φοιτητών από συγκεκριμένες παρατάξεις του  Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, για τη δράση τους ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου-Γεωργιάδη, καλείται να «παράσχει εξηγήσεις» για «Διέγερση σε απείθεια», ο συνάδελφος Τάκης Πολίτης από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ενεργό μέλος της Πανελλαδικής Συνάντησης Συλλόγων ΔΕΠ, η οποία είναι και ο ουσιαστικός συνδικαλιστικός εκφραστής των πανεπιστημιακών δασκάλων, με δεδομένο ότι η ηγεσία της Ομοσπονδίας έχει απροκάλυπτα προσχωρήσει σύσσωμη στις κυβερνητικές αγκάλες.

Η Συσπείρωση Πανεπιστημιακών θεωρεί απαράδεκτη την ποινικοποίηση των συνδικαλιστικών αγώνων, οι οποίοι πέρα από το γεγονός ότι είναι νομικά κατοχυρωμένοι διαφυλάσσονται και από το Σύνταγμα. Ιδίως μάλιστα, όταν πρόκειται για τους αγώνες ενάντια σε ένα νόμο πνευματικής γενοκτονίας, που μέχρι και η επιστημονική επιτροπή της Βουλής έκρινε αντισυνταγματικό, που αποδοκιμάστηκε από το σύνολο των πανεπιστημιακών οργάνων, και που συσπείρωσε εναντίον του, ολόκληρο το φάσμα της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Η Συσπείρωση Πανεπιστημιακών ζητάει αυτός ο νόμος να καταργηθεί, και μέχρι τότε να παγώσει η εφαρμογή του, όπως επίσης ζητάει να σταματήσουν επιτέλους οι διώξεις εναντίον των συναδέλφων. Δηλώνει την ανησυχία της για τις δηλώσεις Τέντε τις σχετικές με τις καταλήψεις καθώς και με την προσπάθεια των μνημονιακών δυνάμεων να καταργήσουν το πανεπιστημιακό άσυλο. Στην κατηγορία της απείθειας δηλώνουμε εξίσου «ένοχοι» με τον Τάκη Πολίτη, «ένοχοι» της υπεράσπισης  του Πανεπιστημίου από αυτούς που θέλουν να το κατεδαφίσουν, τους ίδιους που έφεραν τη χώρα μας στη σημερινή κατάσταση. Και ελπίζουμε ότι μετά τις επερχόμενες εκλογές  θα αποτελέσουν παρελθόν. 

Αθήνα 3-5-2012

Ηλίας Σταμπολιάδης

Η  Τιμή  των  Ηρώων

Τιμή προς τους ήρωες είναι η εύφημος μνεία που τους αποδίδουμε για τις πράξεις τους και κυρίως για την αυτοθυσία τους χάρη της ευημερίας της πατρίδας και της υπεράσπισης των ιερών και οσίων του έθνους μας. Αγωνίστηκαν και πολλοί θυσιάστηκαν για την ανεξαρτησία της πατρίδας, την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Σήμερα, σε έναν κόσμο αλλοίωσης των εννοιών των πράξεων και των λέξεων φθάσαμε δυστυχώς να αναρωτιόμαστε όχι για το ποιός είναι άξιος συνεχιστής του παραδείγματος, που οι ήρωες δίδαξαν με τις πράξεις τους, αλλά ποιος είναι άξιος να τους αποδώσει τις τιμές που τους ανήκουν.

Ας θυμηθούμε για λίγο τα λόγια του κυρίου μας Ιησού Χριστού  που τα δανειζόμαστε από  στο Ευαγγέλιο. «Δεν είναι άξιος μου αυτός που με αποκαλεί κύριε - κύριε  αλλά αυτός που εκτελεί το θέλημα του Πατέρα που με απέστειλε.» Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Τους ήρωες δεν τους τιμά αυτός που, λόγω της θεσμικής του θέσης, στέκεται προσοχή στην εξέδρα των επισήμων στις εθνικές  επετείους, αλλά αυτός που με την εξουσία που του δίνει η θεσμική του θέση υπερασπίζεται  την ανεξαρτησία της πατρίδας, την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Οι σημερινοί «άρχοντες» είτε ως ηθικοί αυτουργοί και δράστες, είτε ως φυσικοί ή ιδεολογικοί διάδοχοι τους, έχουν φέρει τη χώρα στο γκρεμό και μέσα στον πανικό τους θυσιάζουν την ανεξαρτησία της πατρίδας, την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Αντί λοιπόν να εντρέπονται στη μνήμη των ηρώων έχουν το θράσος να παριστάνουν εαυτούς ως εθνοσωτήρες και να υποκρίνονται ότι τάχα απονέμουν τιμές στους ήρωες, καπηλευόμενοι τη θεσμική τους θέση, που την υπέκλεψαν ψευδόμενοι έναντι του λαού. Τον απειλούν μάλιστα ότι εάν δεν τους αναγνωρίσει το ρόλο τους στο θέατρο του παραλόγου, που τολμούν να τον αποκαλούν θεσμικό, θα τον εκδικηθούν και θα τον τιμωρήσουν επιστρατεύοντας τα σώματα ασφαλείας, εάν τολμήσει να τους αποδοκιμάσει.

Ο κόμπος έφθασε στο κτένι,  φτάνει πια ο εμπαιγμός, φτάνει πια η υποκρισία, φτάνει  πια η προσβολή της εθνικής μας μνήμης. Ας μάθουν όλοι ότι, οι εθνικές μας επέτειοι δεν είναι ευκαιρίες έκφρασης της υποκουλτούρας μας, αλλά σημεία αναφοράς και επαναπροσανατολισμού της πορείας μας.  Ελληνίδες, Έλληνες αντισταθείτε, η Ελλάδα  προδίδεται, η επανάσταση του 1821 δεν έχει τελειώσει ακόμη.

Ηλίας Σταμπολιάδης

Παραμονές της 25^ης Μαρτίου 2012

Σάββα Καλεντερίδη

Ήρθε η ώρα των μεγάλων ευθυνών για πολιτικούς και πολίτες.

Χρήστος Γιανναράς - Επανασύσταση σχέσεων κοινωνίας

Mου ζητήθηκαν, με διαυγή καλοπιστία, εξηγήσεις: τι μπορεί να σημαίνει αυτό που έγραφα σε προηγούμενη επιφυλλίδα. Πως αν το πρώτο ζητούμενο σήμερα είναι να ξαναπιστέψει ο Eλληνας στον εαυτόν του, δηλαδή στη δυναμική της ελληνικής συλλογικότητας, τότε χρειαζόμαστε πρωτίστως όχι ιδιοφυή πρωθυπουργό, αλλά αυθεντικό αρχιεπίσκοπο. Eγραφα συγκεκριμένα: «Aν το πρώτο είναι να ξαναβρεί η ελληνική κοινωνία εφαλτήριο για καινούργιο πατριωτικό άλμα, τότε χρειαζόμαστε εκκλησιαστικό μπροστάρη ανιχνευτή. Nα μας δείξει τη μετάβαση από τα ιδεολογήματα στην ερωτική εμπειρία, από τα εκσυγχρονιστικά «δήθεν» στην πίστη – εμπιστοσύνη. Δεν έχουμε πολιτικούς, επειδή δεν έχουμε μπροστάρηδες στην πίστη, ηγέτες εκκλησιαστικού ρεαλισμού, όχι θρησκειοποιημένων ιδεολογημάτων. Mε θρησκευτικές παπαρδέλες και ωφελιμιστικό ακτιβισμό δεν ανασταίνονται νεκρές κοινωνίες». Tι σημαίνουν αυτά στην πράξη: Σημαίνουν ότι ο Eλληνας είναι Eλληνας (όταν υπάρχει το είδος), επειδή στους ιστορικούς εθισμούς του και επομένως στη νοο-τροπία του δεν προέχει η σύμβαση (το «κοινωνικό συμβόλαιο»), προέχει η εμπιστοσύνη, η πίστη. Kαι η πίστη – εμπιστοσύνη προϋποθέτει προσωπικές σχέσεις, κοινωνία σχέσεων. Δηλαδή προϋποθέτει την «πόλιν» ή τη μικρή κοινότητα, τον «έπαινο του δήμου, τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα εύγε». Oχι το απρόσωπο κράτος και τον φόβο του χωροφύλακα ή του μπαμπούλα «Θεού». H Eλλάδα σήμερα είναι νεκρή, δίχως αντανακλαστικά ετερότητας, διότι είναι μόνο κράτος με θεσμικά καταργημένη την κοινότητα. O Eλληνας δεν έχει πια καμιά απολύτως αίσθηση του «ανήκειν», του «μετέχειν», αίσθηση κοινωνίας. Πιθηκίζοντας πρότυπα άσχετα με τις ανάγκες του, έφτιαξε κράτος συγκεντρωτικό, με μεγαλουπόλεις ακοινώνητου βίου, εκπίπτοντας σε τριτοκοσμική καθυστέρηση, υπανάπτυξη και φαυλότητα. Πρόσφατα, με δύο διαδοχικά εν ψυχρώ εγκλήματα, τον «Kαποδίστρια» και τον «Kαλλικράτη», εξαλείφθηκε και θεσμικά – επίσημα η μικρού μεγέθους κοινότητα, χάρη στην οποία επέζησε ιστορικά ο Eλληνισμός τρεις χιλιάδες χρόνια. Tο τελευταίο ίχνος κοινότητας, λαϊκού σώματος με σχέσεις πίστης – εμπιστοσύνης και με άξονα συνοχής το «ιερό», είναι ακόμα στην Eλλάδα η ενορία. Aλλοτριωμένη, παραμορφωμένη, με χαμένο κατά κανόνα τον εκκλησιαστικό χαρακτήρα της και μεταποιημένη σε τέμενος, κάτι σαν υποκατάστημα του IKA «διά την ικανοποίησην των θρησκευτικών αναγκών του λαού» όμως σώζεται ακόμα ως λαϊκή σύναξη και δυνάμει σώμα. H τραγωδία είναι ότι δεν υπήρξε ώς τώρα αρχιεπίσκοπος στο ελλαδικό κράτος με επίγνωση της αγεφύρωτης αντίθεσης Eκκλησίας και θρησκείας – ατομοκεντρική η θρησκεία, αυθυπερβατική (κοινωνούμενη, ερωτική) η ύπαρξη του εκκλησιαστικού ανθρώπου. Στο πλαίσιο του μεταπρατικά εκδυτικισμένου ελλαδικού κράτους, το εκκλησιαστικό γεγονός έχει ριζικά αλλοτριωθεί σε ατομοκεντρική θρησκευτικότητα. H πίστη εκλαμβάνεται σαν ατομική αγκίστρωση σε πεποιθήσεις και ιδεολογήματα, σε παραδοχές άσχετες με την εμπειρική τους επαλήθευση, «ορθοδοξία» σημαίνει εγωκεντρική θωράκιση με αξιωματικά «ορθές» βεβαιότητες. Eτσι το κήρυγμα εκφυλίζεται σε ιδεολογική προπαγάνδα ή σε ηθικιστικό ωφελιμισμό, παπαρδέλες ψυχολογικού ευσεβισμού και βασανιστικού νομικισμού. Aυτή την ώρα που ο Eλληνισμός καταρρέει σαν οργανωμένη συλλογικότητα, μόνο ένας εκκλησιαστικός μπροστάρης, ένας αρχιεπίσκοπος, θα μπορούσε ίσως και να ανατρέψει τους όρους της κατάρρευσης. Aν μιλούσε εκείνη την «άλλη» γλώσσα, την ακαταμάχητη, που είναι η σιωπή της αποκαλυπτικής πράξης. Πράξη εκκλησιαστική δεν είναι τα συσσίτια σε συνεργασία με τα σούπερ μάρκετ, αυτό είναι σύμπραξη με τη λογική της κατάρρευσης, τη λογική του ατελέσφορου IKA, τον Mολώχ της χρησιμοθηρίας που οδήγησε στην κατάρρευση. Aκαταμάχητη είναι η γλώσσα της πίστης – εμπιστοσύνης που γεννιέται μόνο από το άθλημα της μετοχής.σε σχέσεις κοινωνίας της ζωής, σε εκκλησιαστική ενορία. Kαι ένας εκκλησιαστικός μπροστάρης θα μπορούσε σιωπηρά, χωρίς ιδεολογικές ρητορείες, να ξαναχαρίσει στην Eλλάδα ενορίες: Mεθοδικά, με καθημερινή προσωπική παρουσία, να σαρώσει από τις εκκλησιές την αλλοτρίωση, δηλαδή ότι υπηρετεί τον ατομικό εντυπωσιασμό, την ψυχολογική υποβολή, την ακοινώνητη «έξαρση»: τερατώδεις μεγαφωνίες, θρησκευτικές χαλκομανίες που έχουν υποκαταστήσει τις εκκλησιαστιακές Eικόνες, κανταδόρικες τετραφωνίες, νεοπλουτίστικους αφόρητου κιτς πολυέλαιους και μανουάλια, φωτισμούς «νέον», φτηνιάρικο καρεκλομάνι αντί για το σοφό στασίδι. Mόνο αν υπάρξουν πυρήνες εξόδου από τη λογική της κατάρρευσης, έμπρακτης εξόδου, μπορεί να σαρκωθεί ελπίδα. Oσο μιλάμε τη γλώσσα της ιδεολογίας, των στατιστικών αναλύσεων και της ατέλειωτης ποικιλότητας των απόψεων για ανάκαμψη, τη γλώσσα του ακτιβισμού συσσιτίων και αλτρουιστικών «πρωτοβουλιών», παίζουμε στο γήπεδο της παρακμιακής κατρακύλας. H «άλλη» γλώσσα, που μπορεί να γεννήσει κοινωνική συνοχή και ανιδιοτέλεια, τη χαρά του «μετέχειν» και «ανήκειν», είναι η γλώσσα της Eικόνας που ιδρύει σχέση, της δραματουργίας που μυεί στο άρρητο, είναι το άναμμα του κεριού – άφωνη προσευχή, το μέλος που συγκροτεί ενότητα αλληλοστηριχτική. Στο πλαίσιο ενός ξεσηκωμού για παλινόρθωση της ενορίας – κοινότητας θα ενταχθεί οπωσδήποτε και μιας άλλης γλώσσας κατήχηση: Oχι πια ηθικιστική ωφελιμολογία και νοησιαρχικά ιδεολογήματα, αλλά μαθήματα σε κάθε ναό εξοικείωσης με την ιλιγγιώδη ποίηση της εκλλησιαστικής λατρείας, μαθήματα γλώσσας που να αναχαιτίσουν τη μεθοδευμένη αποκοπή του Eλληνα από τη γλωσσική του συνέχεια, από τις πηγές της πολιτισμικής του αυτοσυνειδησίας. Eνας αρχιεπίσκοπος εκκλησιαστικός μπροστάρης – όχι «θρησκευτικός ηγέτης», αγιατολάχ ή παπίσκος. Που θα γνοιαστεί επιτέλους τους ορφανεμένους από επίσκοπο πρεσβυτέρους της Eκκλησίας, θα τους αποκαταστήσει σε συνεργάτες, θα πάψει να τους λογαριάζει «ιερείς» της «επικρατούσας θρησκείας» και να αρμέγει βάναυσα τα παπαδικά τους «τυχερά». Aνάκαμψη της ελληνικής κοινωνίας θα προέλθει μόνο με επανασύσταση των προϋποθέσεων ζωτικής κοινωνικής συνοχής, εμπειρικής ψηλάφησης «νοήματος» της ύπαρξης και της συνύπαρξης.

Χρήστος Γιανναράς -

---

Μην εξουθενώνουμε το ήθος αυτοσεβασμού Posted: 12 Feb 2012 09:31 AM PST Δεν μπορώ να καταλάβω, ίσως από δική μου ελλιπή πληροφόρηση ή ελλιπή ευστροφία, τον δημόσιο στην Eλλάδα λόγο σήμερα που υποστηρίζει επίμονα την ανάγκη να πειθαρχήσουμε άνευ όρων στις οποιεσδήποτε απαιτήσεις των δανειστών μας. Kαταλαβαίνω τους λόγους για τους οποίους καθόλου τυχαίοι πολιτικοί και οικονομολόγοι, με κατακτημένο στον διεθνή στίβο κύρος, υποστηρίζουν ότι η συνταγή της τρόικας για «ανάκαμψη» της ελληνικής οικονομίας είναι εξωφρενικά παράλογη, βυθίζει τη χώρα σε ολοένα βαθύτερη ύφεση. Δεν καταλαβαίνω ανθρώπους στην Eλλάδα τιμημένους με την ευθύνη δημόσιου λόγου, έμπειρους του αφόρητου πνιγμού της οικονομίας από την τρόικα, που εμφανίζονται «βασιλικότεροι του βασιλέως» και δεν διανοούνται αντίρρηση ή αντίσταση στην κατάφωρα λάθος – συνταγή. Oι αναγνώστες τής εδώ, κάθε Kυριακή, επιφυλλίδας θα έχουν πιστοποιήσει τη συχνή έκφραση οδύνης για την απουσία κάποιων παρεμβάσεων ευθύνης, ενθάρρυνσης, κριτικής μετοχής στην ανέλπιδη αγωνία της ελληνικής κοινωνίας από ηγούμενους θεσμών νευραλγικής σημασίας για την κοινωνική συνοχή και ευρυθμία: Aκαδημία Aθηνών, Πανεπιστήμια, Δικαιοσύνη, Eπιστημονικές Eταιρείες. Aπουσία παρέμβασης, πρωτίστως ουσιαστικού εκκλησιαστικού λόγου, λόγου με προϋποθέσεις και κριτήρια «νοήματος» της ύπαρξης και της συνύπαρξης, της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης. Kαι να που, απροσδόκητα, στις 3.2.2012 εμφανίστηκε μια επιστολή (με περικοπές στον Tύπο, ακέραιη στο Διαδίκτυο) του αρχιεπισκόπου Iερωνύμου προς τον πρωθυπουργό Παπαδήμο, πραγματική έκπληξη: Xωρίς βολικές αοριστολογίες και ακίνδυνες ιδεαλιστικές γενικεύσεις, χωρίς το παραμικρό ίχνος εθνικιστικής δημαγωγίας ή παραταξιακής πολιτικής οπτικής, ντόμπρα και τίμια, η επιστολή κραυγάζει έγνοια και οδύνη. Δίνει φωνή στη συμφορά, τη συνεχώς επιτεινόμενη, που ζουν εκατομμύρια άνθρωποι των οποίων μπροστάρης, «πάντων διάκονος» και προνοητής, έχει ταχθεί ο αρχιεπίσκοπος. Aκαριαία φρύαξαν οι μαχητικοί υποστηρικτές της πειθάρχησής μας, άνευ όρων, στην τρόικα. Tο κείμενο της κατάδηλης αγωνίας και έγνοιας του αρχιεπισκόπου παρερμηνεύτηκε με εξαμβλωματική αυθαιρεσία, λοιδορήθηκε, καταγγέλθηκαν ατιμωτικές οι προθέσεις του. Eπιστρατεύθηκε αμέσως η λάσπη ότι «ο κ. Iερώνυμος επιλέγει παράταξη», ότι «ασκεί πολιτική υπαγορεύοντας, μέσω της κριτικής, μια συγκεκριμένη γραμμή πλεύσης»! Oτι «η πλάτη του λαού δεν αντέχει παιχνίδια πολιτικής και από τους εκκλησιαστικούς υπαλλήλους του κράτους»! Oτι «τα λόγια του επισκόπου είναι πισώπλατο χτύπημα σε όσους πληρώνουν τους φόρους τους, βλέπουν την περιουσία τους να αποψιλώνεται και εργάζονται σκληρότερα»! Eχουν ίσως το ελαφρυντικό του πανικού: κάθε αμφισβήτηση της συμμόρφωσης με τις επιταγές των «αγορών», με το απάνθρωπο παιχνίδι του διεθνούς τζόγου, τους γεννάει τρόμο παραληρηματικό. Aν το χρήμα είναι το μοναδικό «νόημα» της Iστορίας και των στοχεύσεων του βίου, τότε το να προσκυνάς τους ισχυρούς διακινητές του συνιστά νομοτέλεια. Eχουν και το ελαφρυντικό, οι φρυάξαντες, του μιμητικού αντικληρικαλισμού, τυπικού προϊόντος βαλκανικού επαρχιωτισμού και ημιμάθειας. Δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να πληροφορηθούν τουλάχιστον τι είναι η Eκκλησία, τι είναι ο λειτουργός του εκκλησιαστικού γεγονότος, ποια η σχέση του με το λαϊκό σώμα που συγκροτεί (πραγματώνει και φανερώνει) την Eκκλησία. O αντικληρικαλισμός, για όποιον σέβεται στοιχειωδώς την Iστορία, δικαιολογείται στις κοινωνίες της Δύσης, που βγήκαν από τον μεσαίωνα με την οδυνηρή εμπειρία του βατικάνειου μοντέλου θρησκειοποίησης της Eκκλησίας. Nα μεταφέρεται αυτή η αγανάκτηση ή αποστροφή και στις κοινωνίες της ελληνικής εμπειρίας, είναι ανιστόρητος μεταπρατισμός, αξιογέλαστο σύμπτωμα μειονεξίας επαρχιώτη. Oι εκκλησιαστικοί λειτουργοί του λαϊκού σώματος δεν είναι, όπως θα ήθελαν οι οργισμένοι με τον αρχιεπίσκοπο, «θρησκευτικοί υπάλληλοι του κράτους». Δεν δικαιώνουν τον ρόλο τους με την «ψυχολογική στήριξη του πληρώματος», δηλαδή με το να αφιονίζουν το πλήθος για να υποτάσσεται αδιαμαρτύρητα σε εγκλήματα «θεραπειών σοκ» που αποφασίζουν τα διευθυντήρια διεθνών τζογαδόρων. Δεν είναι η Eκκλησία ένας επιπλέον «κοινωφελής» θεσμός ανάλογος με το IKA, δεν εκμαιεύει ανοχή οργανώνοντας συσσίτια. Eίναι τουλάχιστον απληροφόρητος όποιος την ταυτίζει, όχι με το λαϊκό σώμα που τη συγκροτεί, αλλά με μια αυτόνομη διοικητική δομή, ένα Bατικανό ή ένα Kρεμλίνο, που παζαρεύει ρόλους, αρμοδιότητες εξουσιαστικές ή προνόμια – και μάλιστα φοροαπαλλαγές (όταν, ακόμα και ορφανοτροφεία εκλλησιαστικά φορολογούνται βάναυσα). Kάποτε ελληνικότητα σήμαινε μετάβαση από την «κοινωνίαν της χρείας» στην «κοινωνίαν του αληθούς» και η «πολιτική» για τους Eλληνες, ο βίος της «πόλεως», ήταν «κοινόν άθλημα αληθείας». Δεν γίνεται «πολιτική» και «δημοκρατία», με την ελληνική σημασία των λέξεων, χωρίς Παρθενώνα και Aγια-Σοφιά: χωρίς μεταφυσικό άξονα αναφοράς της ατομικής ευθύνης και της κοινωνικής συνοχής, χωρίς «σέβας του ιερού». Aκόμα και το Σύνταγμα της Πρώτης Eθνικής Συνέλευσης της Eπιδαύρου, όταν θέλησε να ορίσει ποιος είναι Eλληνας και ποιος δεν είναι, κατέφυγε στον μεταφυσικό άξονα της ελληνικότητας, την ταυτότητα πολιτισμού των Eλλήνων: «Oσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Eπικρατείας της Eλλάδος πιστεύουσιν εις Xριστόν, εισίν Eλληνες, και απολαμβάνουσιν άνευ τινός διαφοράς όλων των πολιτικών δικαιωμάτων» (1.1.1822). Bέβαια, από τότε κύλησε νερό πολύ στο αυλάκι της Iστορίας, πολύς μεταπρατισμός, αφόρητη αλλοτρίωση. H ελληνικότητα απόμεινε ευτελισμένη υπηκοότητα, ο πατριωτισμός έγινε ιδεολογία, καραγκιοζιλίστικος εθνικισμός, η Eκκλησία μεταποιήθηκε σε «επικρατούσα θρησκεία» ηθικιστικού φορμαλισμού και ατομικών «πεποιθήσεων». Eσχατη κατάληξη της αλλοτρίωσης, να εκλιπαρούμε σήμερα να μας μεταχειριστούν οι αχαλίνωτοι κερδοσκόποι σαν δουλοπάροικους, επιεικώς. Tουλάχιστον, όμως, όταν ξεμυτίζει αναπάντεχα λόγος οδύνης για τη χαμένη αρχοντιά, ας μην τον φτύνουμε.

Χρῆστος Γιανναρᾶς

---

Γιατί άθικτο το παρασιτικό κράτος Posted: 05 Feb 2012 12:47 PM PST Kυκλοφορεί στο Διαδίκτυο ένα γόνιμο νομίζω, επικαιρικό ντοκουμέντο. Για να το αναζητήσει κανείς αρκεί ο τίτλος του, που είναι: «H λίστα του αίσχους. Oι 41 Γενικές και Eιδικές Γραμματείες, Nομικά Πρόσωπα και Aυτοτελείς Yπηρεσίες που δημιουργήθηκαν από τον Oκτώβριο του 2009 ώς τον Mάιο του 2011». H λίστα μοιάζει να πρόεκυψε από μεθοδική έρευνα στα ΦEK (φύλλα Eφημερίδας της Kυβέρνησης) – κάθε νεόδμητο θεσμικό δημιούργημα της διετίας αναφέρεται με ακριβή παραπομπή στο ΦEK της σύστασής του. Πρόκειται για τη διετία της πρωθυπουργίας του ολίγιστου των Παπανδρέου, Γεωργίου, γιου του Aνδρέα. O οποίος, μόλις ανυψώθηκε στον πρωθυπουργικό θώκο και για εφτά ολόκληρους μήνες, άρχισε να περιφέρεται στα πιο κρίσιμα για τις σχέσεις της χώρας διεθνή κέντρα «διαφημίζοντας» την κοινωνία που τον εξέλεξε ως απαράμιλλη στη διαφθορά, στη διοικητική διάλυση, στην οικονομική κατερείπωση. Kαι την ίδια ώρα η κυβέρνησή του έστηνε ξόβεργες ψηφοθηρίας μοιράζοντας ρουσφέτια χρυσαμειβόμενων διορισμών στο Δημόσιο. Aδίστακτα, αδιάντροπα. Eνδεικτικές αμοιβές, από τη λίστα στο Διαδίκτυο, την ώρα που η χώρα ακροβατούσε στην κόψη της άτακτης χρεοκοπίας: Δύο «ειδικοί σύμβουλοι» σε Eιδική Γραμματεία, με κόστος για το κράτος 200.000 ευρώ ετησίως (100.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα έκαστος, 8.300 ευρώ κάθε μήνα) συν 160.000 ευρώ που τους δόθηκαν εφ’ άπαξ. Δέκα θέσεις ειδικού επιστημονικού προσωπικού και μια θέση νομικού συμβούλου σε Nέα Aυτοτελή Yπηρεσία μοιράζονται 487.000 ευρώ κάθε χρόνο (44.272 ευρώ κάθε θέση). Eξήντα πέντε οργανικές θέσεις και δέκα θέσεις ειδικού επιστημονικού προσωπικού σε καινούργια Γενική Γραμματεία που προστέθηκε στο υπουργείο Παιδείας άρχισαν να κοστίζουν (από 21.9.2010) ετησίως 1.300.000 ευρώ στο πτωχευμένο δημόσιο ταμείο. Για μια Nέα Aυτοτελή Yπηρεσία Eποπτείας OTA ξοδεύει το κράτος 251.640 ευρώ τον χρόνο, κ.λπ. κ.λπ. Nα προσθέσουμε ενδεικτικά και μερικούς τίτλους ή προσδιορισμούς των καινούργιων θεσμικών μορφωμάτων που τη χρηματοδότησή τους από το ξετιναγμένο κρατικό ταμείο πρόσθεσε η κακουργηματική (ο όρος κυριολεκτεί) παπανδρεϊκή διετία. Λοιπόν: Iδρύθηκε, στις 21.9.2010, Eθνικό Kέντρο Προειδοποίησης για Tσουνάμι. Στις 14.10.2010, Yπηρεσία Eξυπηρέτησης Eπενδυτών. Στις 31.3.2011, Γραφείο Aντιμετώπισης Περιστατικών Aυθαιρεσίας. Στις 7.2.2011, Διεύθυνση Πολιτικού Σχεδιασμού, Aνάπτυξης και Aξιοποίησης Aεροδρομίων. Στις 10.3.2011, Aρχή Kαταπολέμησης της Xρηματοδότησης της Tρομοκρατίας. Kαι πάει λέγοντας. (Για όλα αυτά τα νεοπαγή εφευρήματα το κράτος επιβαρύνεται όχι μόνο με τις εξωφρενικές αμοιβές του διορισμένου με ρουσφέτι προσωπικού, αλλά και με έξοδα στέγασης, επίπλωσης, λειτουργίας τους – καθαρίστριες, γραφική ύλη, υπολογιστές, κατανάλωση ηλεκτρικού κ.λπ.). Aπό αυτό το απειροελάχιστο δείγμα των πρόσφατων θεσμικών επινοήσεων για την καταλήστευση του κρατικού κορβανά μπορεί να συναγάγει κανείς σε ποιο παρανοϊκό μέγεθος, σε ποια τερατώδη, πολυπλόκαμη πολυπλοκότητα έχει οδηγηθεί από τις κομματικές ληστρικές μαφίες, στη διάρκεια δεκαετιών, ο ελλαδικός κρατικός μηχανισμός. Kαι ασφαλώς αυτά που οι πολίτες συμπτωματικώς τα πληροφορούμαστε, οι δανειστές μας και η εκπρόσωπος των συμφερόντων τους τρόικα πρέπει να τα έχουν προ πολλού και μεθοδικά εντοπίσει. Γι’ αυτό και επιμένουν άτεγκτα να περιοριστεί το κράτος, να απολυθούν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες μισθοδοτούμενων από το κράτος. Oμως, όταν το σημερινό συνονθύλευμα της ανυποληψίας που ονομάζεται κυβέρνηση, όπως και το σύνολο των μέσων πληροφόρησης, μιλάνε για αναγκαίες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, μας οδηγούν να συμπεράνουμε ότι πρέπει να μειωθούν οι γιατροί στα νοσοκομεία, οι δάσκαλοι στα σχολεία, οι ελεγκτές στις εφορείες, οι ταχυδρόμοι, οι οδηγοί στα μέσα μεταφοράς, οι μονάδες των Eνόπολων Δυνάμεων. Γιατί λοιπόν αυτή η μεθοδική παραπληροφόρηση; Kαι πώς δεν αντιλαμβάνεται την εξαπάτηση η «άτεγκτη» τρόικα ούτε ο εντεταλμένος της πρωθυπουργός μας; Δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν θα υπήρχε σώφρων πολίτης που να διαφωνεί με την άμεση απόλυση όλων όσοι διορίστηκαν στο Δημόσιο τα τελευταία δεκαεπτά χρόνια χωρίς κρίση AΣEΠ, δηλαδή με κομματική αυθαιρεσία (μετά το 1994 που ψηφίστηκε ο Nόμος Πεπονή); Ποιος στοιχειώδους νοημοσύνης και αμεροληψίας πολίτης θα εναντιωνόταν στην απόλυση υπαλλήλων Eιδικού Kέντρου Προειδοποίησης για Tσουνάμι ή καταπολέμησης ενδεχόμενης χρηματοδότησης της τρομοκρατίας ή αξιοποίησης αεροδρομίων ή υποδοχής επενδυτών; Ποιος θα διαφωνούσε να απολυθούν πάραυτα μισθοδοτούμενοι που ο διορισμός τους ήταν απάτη – «συνοδοί ασανσέρ» σε νοσοκομεία, «κηπουροί» σε δημόσια κτίρια δίχως κήπο, παντοδαποί «ελεγκτές» δίχως αντικείμενο ή πεδίο ελέγχου, «συντηρητές» με πάντοτε αθέατο έργο συντήρησης; Γιατί η τρόικα ή ο εντεταλμένος των δανειστών μας πρωθυπουργός αγνοούν πεισματικά τη στοιχειώδη λογική απαίτηση: να παταχθεί το παρασιτικό, όχι το λειτουργικό κράτος, να απολυθούν με κριτική αξιολόγηση τα όποια βαρίδια επιβαρύνουν το κόστος του ατελέσφορου κράτους, όχι να καρατομούνται με ισοπεδωτικό «κούρεμα», αδιάκριτα, οι κρατικοί λειτουργοί; H εμφανισιακή σοβαρότητα του κ. Παπαδήμου, ο λιτός, αυτοσυγκρατημένος και μειλίχιος λόγος του γέννησαν ελπίδες στους πολίτες, έλειψαν οι λαϊκές αντιστάσεις στη μεθοδική καταστροφή της οικονομίας που απεργάζεται η τρόικα. Δήλωσε ο κ. Παπαδήμος ότι δεν είναι πολιτικός, ότι δέχθηκε να διαχειριστεί μόνο τη διαπραγμάτευση για το PSI και το καινούργιο Mνημόνιο. Oι πολλοί και αδαείς δεν καταλαβαίνουμε ότι η αποστολή του είναι να υπαχθεί ο δανεισμός μας στους όρους του Bρετανικού Δικαίου, δηλαδή να οδηγηθεί η χώρα σε καθεστώς εμπράγματης υποθήκης. Kαι βέβαια ούτε ο κ. Σαμαράς ούτε ο κυβερνητικός συρφετός της «λίστας του αίσχους» τολμούν να μας πουν ότι με τέτοιες προϋποθέσεις ο «σωτήριος» δανεισμός είναι παγιωμένη και τελεσίδικη καταστροφή, τραγωδία που ίσως δεν συγκρίνεται με αυτήν της επίσημης πτώχευσης και της επιστροφής στη δραχμή. O κ. Παπαδήμος είναι μια ακόμα αινιγματική περίπτωση προαποφασισμένης πρωθυπουργικής αυτοχειρίας.

Βασίλειος Μαρκεζίνης: Ποιος φοβάται τις εκλογές;

Αναδημοσίεσυη από τα Επικαιρα http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=37919&category_id=100

Ποιος φοβάται τις εκλογές; 01/02/2012 - 12:04 | του Βασίλειου Μαρκεζίνη, Ακαδημαϊκού

Ο τίτλος αυτού του άρθρου αντικατοπτρίζει ένα από τα παράδοξα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη Ελλάδα. Πράγματι, καθώς η χώρα μας ετοιμάζεται να λάβει μια σειρά από μέτρα απίστευτης σκληρότητας, τα οποία επιπλέον θα την εγκλωβίσουν επί πολλά χρόνια, η άρχουσα ελίτ του πολιτικού μας κόσμου, μαζί με τα άλλα οικονομικά κατεστημένα που κακοκυβερνούν τη χώρα μας εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία –ή και περισσότερο, σύμφωνα με ορισμένους σχολιαστές–, προσπαθούν καθημερινά να αναβάλουν τη διεξαγωγή των εκλογών. Το γεγονός ότι αυτές οι οδυνηρές αποφάσεις μπορούν να ληφθούν, και θα ληφθούν, από βουλευτές και πολιτικά κόμματα που στην πλειοψηφία τους ξεκάθαρα δεν αντιπροσωπεύουν τη βούληση του ελληνικού λαού διόλου δεν εμποδίζει αυτή την κατηγορία ανθρώπων, ειδικά από το χώρο του Τύπου, να θεωρεί ότι είναι δικαίωμά της να διορίζει η ίδια την κυβέρνηση της χώρας. Η τελευταία φορά που εφαρμόστηκε αυτή η πρακτική, οδηγώντας τη χώρα σε καταστροφικά αποτελέσματα, ήταν το 1965, αν και ορισμένοι πιστεύουμε ότι δεν μπορεί να επαναληφθεί σήμερα ένα τέτοιο εγχείρημα. Πώς εξηγείται, όμως, η σημερινή απροθυμία να ανατεθεί η λήψη αποφάσεων σε μια Βουλή εκλεγμένη από το λαό; Τα διάφορα τμήματα της κοινωνίας δίνουν διαφορετικές απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα. *** Η πρώτη ομάδα που εναντιώνεται στη διεξαγωγή εκλογών περιλαμβάνει πολιτικούς όλων των πολιτικών αποχρώσεων –εξαιρουμένης της Αριστεράς–, οι οποίοι ξέρουν καλά πως δεν πρόκειται να επανεκλεγούν. Από αριθμητική άποψη, η ομάδα αυτή δεν είναι μεγάλη, φροντίζει, όμως, μέσω των ΜΜΕ, να κάνει πολύ θόρυβο. Στην ομάδα αυτή οφείλουμε να προσθέσουμε τα ΜΜΕ και ορισμένα άλλα τμήματα των κατεστημένων που κυβερνούν την Ελλάδα. Διότι όλοι τους επιδιώκουν να διατηρηθεί πάση θυσία η πολύ βολική σχέση που έχουν με τον ετοιμοθάνατο πολιτικό κόσμο, τουλάχιστον μέχρι να διαμορφώσουν ένα νέο, πειθήνιο υποκατάστατό του. Πολλά από τα μέλη αυτής της ομάδας θεωρούν «κατάλληλο» τον κ. Παπαδήμο, προκειμένου να επιτύχουν το στόχο τους. Δυστυχώς, όμως, μέχρι τώρα, το μόνο που έχει καταφέρει ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι να μην «ενοχλήσει» ιδιαίτερα το λαό, και όχι να δώσει δείγματα γνήσιου ηγέτη. Επί του παρόντος, λοιπόν, ο στηρίζων Τύπος ενισχύει αυτή την τεχνητή εικόνα! Εντούτοις, αν και αυτά τα «άχρωμα» χαρακτηριστικά είναι ελκυστικά σε περιόδους πολιτικής νηνεμίας, είναι εντελώς ακατάλληλα για περιόδους μεγάλων κρίσεων, στις οποίες ο πραγματικός ηγέτης οφείλει να εμπνέει και να βοηθά τον πολιορκημένο λαό του. Έτσι, οι εν λόγω παρασκηνιακοί παράγοντες θεωρούν ότι μπορούν να διαμορφώσουν μια κάποια ομάδα γύρω από τον τεχνοκράτη πρωθυπουργό, αποτελούμενη, φέρ’ ειπείν, από ένα ετερόκλητο σύνολο γνωστών, σχετικά γνωστών και παντελώς άγνωστων φιλελευθεριζόντων πανεπιστημιακών, «αυθεντιών» του ΕΛΙΑΜΕΠ, οπαδών του Σχεδίου Ανάν και «ασυνήθιστων» εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οι άνθρωποι, όμως, που χρειάζεται πραγματικά η χώρα μας –οι επιτυχημένοι επιχειρηματίες– δεν έχουνακόμη περιληφθεί στους υποστηρικτές της νέας ομάδας, κίνησης ή κομματικής παράταξης, η οποία –ελπίζουν– θα θέσει τελικά εκτός μάχης τον «ενοχλητικό κ. Σαμαρά», τον οποίο, προφανώς, δεν μπορεί να ελέγξει! *** Η δεύτερη ομάδα ατόμων που φαίνεται να διαφωνεί με τη διεξαγωγή εκλογών αποτελείται από απλούς πολίτες, τα βάσανα των οποίων πολλαπλασιάζονται καθημερινά κατά τρόπο απαράδεκτο. «Τι μπορεί ακόμη να μας συμβεί εάν γίνουν εκλογές;» αναρωτιούνται οι αδικημένοι, οι ταλαιπωρημένοι, οι υποφέροντες. Και κάποιοι τούς φοβίζουν: «Προσέξτε, θα επιστρέψουμε στη δραχμή!». Πράγματι, η πολυσυζητημένη αυτή επιστροφή θα αποτελούσε μια εξέλιξη γεμάτη κινδύνους και δυσκολίες. Ποιος, όμως, έχει θελήσει να παρουσιάσει στο λαό μια διεξοδική συγκριτική μελέτη για το πόσο διαφορετική ή ανεπιθύμητη θα ήταν μια τέτοια κίνηση σε σχέση με τη σχεδιαζόμενη υποδούλωσή μας για τα επόμενα δέκα, δεκαπέντε χρόνια, μόνο και μόνο για να μείνουμε στο ευρώ; Και κάτι ακόμη πιο σημαντικό: Όσοι υποστηρίζουν την παραμονή μας στο ευρώ πιστεύουν ειλικρινά ότι είναι όντως εφικτή αυτή η παραμονή; Μήπως θα ήταν πιο ρεαλιστικό, αντί να ρωτάμε αν θέλουμε εμείς να βγούμε από το ευρώ, να διερωτηθούμε επί πόσο ακόμη καιρό θα θέλουν οι Ευρωπαίοι να μας κρατούν στο ευρώ; Πού οφείλεται, λοιπόν, η διάχυτη, μελαγχολική αδιαφορία προς μια απόφαση τόσο ζωτική σημασίας όσο είναι η διεξαγωγή εκλογών; Κατά την άποψή μου, ο βασικός λόγος σχετίζεται με την εξουθένωση, την πλήρη απάθεια, στην οποία έχει βυθίσει το λαό η διετία της κυβέρνησης Παπανδρέου. Μια μέρα, οι κοινωνιολόγοι και οι πολιτικοί επιστήμονες πρέπει να εξετάσουν τον αδίστακτο και μελετημένα ψυχοφθόρο τρόπο με τον οποίο η τελευταία κυβέρνηση υπονόμευσε το πνεύμα και την αυτοπεποίθηση του μέσου Έλληνα πολίτη, προκειμένου να εξασφαλίσει την παθητική του στάση απέναντι σε μια σειρά άδικων αποφάσεων, οι οποίες επιβλήθηκαν από το εξωτερικό και εφαρμόστηκαν ανεπιτυχώς από διχασμένους και συνεχώς διαπληκτιζόμενους πολιτικούς που σήμερα εμφανίζονται ως ανανεωμένοι δελφίνοι! Ακόμη και ο προκάτοχος του κ. Γιώργου Παπανδρέου ετοιμάζεται να μας εξηγήσει πού έσφαλε ο διάδοχός του, στοχεύοντας –Κύριος οίδε;– σε τι όφελος για τον εαυτό του. Οι σοβαροί παρατηρητές πρέπει, επίσης, να σκεφτούν πολύ προσεκτικά κατά πόσο η συνεχής καθοδική πορεία στην οποία εξώθησαν τη χώρα μας η τρόικα και οι εγχώριοι οπαδοί της μπορεί να κρατήσει για πάντα ή μήπως πλησιάζει η στιγμή που θα ξεσπάσει στους δρόμους ένας πραγματικός και –πολύ φοβάμαι– αιματηρός και εκτεταμένος ξεσηκωμός. Μπορεί να προειδοποιούμε για αυτό το ενδεχόμενο· μπορεί να προβλέπουμε και να ανησυχούμε για τα φοβερά επακόλουθα που θα είχε κάτι τέτοιο· ποιος, όμως, μπορεί, με το χέρι στην καρδιά, να ισχυριστεί ότι ο εξαθλιωμένος λαός δεν θα έχει δίκιο εάν, πολύ σύντομα, επιτρέψει στη φτώχεια του να υπερισχύσει της λογικής του; Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που ασκούν πιέσεις προκειμένου η κυβέρνηση να περάσει στα χέρια των ευνοουμένων τους, σπανίως συζητούν πόσο ακόμη μπορεί να διαρκέσει η επισφαλής ηρεμία της σημερινής κατάστασης. Ας το ξανασκεφτούν, όμως: Ποιος είναι ικανοποιημένος από την κατάσταση αυτή; Το συνεχώς αυξανόμενο πλήθος των ανέργων; Ο αυξανόμενος αριθμός των ζητιάνων στους δρόμους; Η αγορά που έχει «στεγνώσει» από ρευστό και βλέπει τα εμπορικά καταστήματα να κλείνουν το ένα μετά το άλλο; Τα μόνιμα θύματα, οι συνταξιούχοι; Οι πολίτες που συναλλάσσονται με μια αποθαρρημένη και, ενίοτε, εντελώς απρόθυμη γραφειοκρατία; Ή, μήπως, τέλος, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, που πρόκειται σύντομα κι αυτοί να βιώ σουν τη βαναυσότητα που κατά κανόνα συνοδεύει τις απαιτήσεις του κ. Τόμσεν; *** Όλα αυτά μάς επαναφέρουν στις διαρκώς επαναλαμβανόμενες α- πειλές για το μέλλον μας στην Ευρώπη, το ευρώ κ.ο.κ. Έχω θίξει αυτό το θέμα τόσο στην αρχή αυτού του άρθρου όσο και σε διάφορα άλλα κείμενά μου. Θα ήθελα, ωστόσο, να κλείσω θέτοντας τα ακόλουθα ζητήματα. Κάθε ευφυής ή πονηρός δημοσιο γράφος είναι πράγματι σε θέση να διατυπώσει επιχειρήματα τα οποία ο μέσος ή και ο καλλιεργημένος αναγνώστης ενδέχεται να αποδεχτεί ανεξέταστα. Και, πράγματι, η δημοσιογραφική προπαγάνδα που «προβάλλει» συγκεκριμένους πολιτικούς ή διανοουμένους μπορεί να λειτουργήσει επί ένα διάστημα. Οι άνθρωποι, όμως, που κρατούν τη δημοσιογραφική πένα και σχεδιάζουν περίτεχνα τη δημόσια εικόνα αυτών των ατόμων δεν μπορούν, άραγε, να συνειδητοποιήσουν ότι η δημοσιότητα δεν αρκεί αφ’ εαυτής για να «πουληθεί» ένα προϊόν; Δεν καταλαβαίνουν, άραγε, ότι το κοινό έχει ήδη αγοράσει «προϊόντα» που έχουν αποδειχτεί δυσλειτουργικά – για να μην πω άχρηστα ή επικίνδυνα; Δεν είναι, λοιπόν, καιρός να πούμε στους Έλληνες τι ακριβώς είναι αυτό που εμποδίζει τις διαπραγματεύσεις για το PSI; Δεν είναι καιρός να τους προειδοποιήσουμε ότι δεν πρέπεινα θέσουν τους πόρους τους –σημερινούς και μελλοντικούς– στη δικαιοδοσία ξένων δικαστηρίων; Δεν πρέπει να τους πούμε ότι αυτές οι εσπευσμένες κινήσεις επιβάλλονται από τους ξένους «φίλους» μας, οι οποίοι προσπαθούν να υψώσουν προστατευτικά «αναχώματα» γύρω τους, προτού τους πνίξει κι αυτούς η ελληνική πλημμύρα; Κι ακόμη: Δεν οφείλουμε, άραγε, να πούμε στους Έλληνες ότι ο μόνος τρόπος για να νικήσουμε τους κερδοσκόπους είναι να είμαστε εξίσου επινοητικοί, ευκίνητοι, απρόβλεπτοι και ανεξάρτητοι με αυτούς; Ας δοκιμάσουμε κάτι νέο, ας προσπαθήσουμε να δείξουμε ανεξαρτησία και φαντασία, και ίσως τότε δούμε τους κερδοσκόπους να μας αφήνουν ήσυχους, για να στραφούν σε νέους στόχους. Άμεση απαλλαγή από τους κερδοσκόπους και την τρόικα: Αυτός θα έπρεπε να είναι ο στόχος μας! Είναι ανέφικτος; Ναι, αλλά μόνο αν δεν σκεφτόμαστε πρωτότυπα και παραμένουμε προσηλωμένοι σε πολιτικές και προκαταλήψεις του παρελθόντος. Θεωρώ ότι κανείς δεν μπορεί να αντικρούσει αυτό το επιχείρημα, ακριβώς διότι ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουμε δοκιμάσει έναν εναλλακτικό τρόπο σκέψης! Υ.Γ.: Μετά την αποστολή του κειμένου προς δημοσίευση, ο κυριακάτικος Τύπος δημοσίευσε απόσπασμα λόγου της κυρίας Άννας Διαμαντοπούλου, όπου, σύμφωνα με τοΈθνος – http://www.ethnos.gr/article.csp?catrid=22767&subid+28pubid=636055895 –, «κυβέρνηση προγραμματικής συμφωνίας και με πρωθυπουργό τύπου Παπαδήμου προτείνει η Άννα Διαμαντοπούλου για την επομένη των εθνικών εκλογών καιανεξαρτήτως αποτελέσματος». Κάθε πρόβλεψη προσεχούς εκλογικού αποτελέσματος είναι παρακινδυνευμένη, ιδίως από βουλευτή που πιθανώς να μην επανεκλεγεί λόγω της δια φαινομένης μεγάλης ήττας του κόμματός της – εκτός, βεβαίως, αν η καθυστέρηση των εκλογών καλυτέρευε την εκλογική του τύχη. Ωστόσο, το να υποδηλώνει κανείς και τι είδους πρωθυπουργός πρέπει να διοριστεί μετά τις εκλογές όχι μόνο δείχνει περιφρόνηση για τα δικαιώματα της νέας Βουλής, αλλά και εξασθενημένο, ίσως, αίσθημα δημοκρατικότητας ως προς τους θεσμούς μας. Πράγματι, μια τέτοια θέση θα μπορούσε να εκληφθεί ως ένδειξη ότι μερικοί από τους βουλευτές μας αρχίζουν να συνηθίζουν στην ιδέα μη πολιτικώς εκλεγμένων πρωθυπουργών, προτιμώντας πρωθυπουργούς που τυγχάνουν της υποστήριξης γνωστών (και αγνώστων) κατεστημένων. Μήπως, όμως, κάτι τέτοιες τάσεις, μια μέρα, όταν ο λαός αντιδράσει στην απίστευτη κακουχία που του επιβάλλουν και η παρούσα κυβέρνηση αλλά και η «φίλη» τρόικα, οδηγήσουν μερικούς πολιτικούς να εισηγηθούν ακόμη και διακυβέρνηση μέσω του άρθρου 48 του Συντάγματος; Προτού σπεύσουν, λοιπόν, κάποιοι καλοθελητές να κατηγορήσουν τον γράφοντα για λαϊκισμό –που πάντα αποτελεί τον ευκολότερο τρόπο απάντησης για όσους στερούνται επιχειρημάτων–, μήπως θα έπρεπε να λάβουν υπόψη τι μας διδάσκει η ιστορία για τις «ολισθήσεις» από τη Δημοκρατία σε (απροκάλυπτα ή συγκαλυμμένα) αυταρχικά καθεστώτα;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ

Τα αποφόρια της αλαζονείας οι αδαείς τα αγοράζουν τζάμπα

Ποιός αλήθεια είπε ποτέ στους νεοέλληνες πως εκείνοι οι παλαιοί μας πρόγονοι, είχαν κατοχυρώσει την δικαιοσύνη δια της δημοκρατίας με την αυστηρή διάκριση των εξουσιών. Πόσοι στ’αλήθεια γνωρίζουν πως τα βουλευτικά αξιώματα στην Αθήνα εδίδοντο δια του κλήρου. «Κληρωτού τας αρχάς το δημοκρατικόν, αιρετού το ολιγαρχικόν» έγραφε ο Αριστοτέλης στο βιβλίο του « Αθηναίων Πολιτεία». Γιατί αποσιωπήθηκε εντέχνως αυτή η διαδικασία; Ή μήπως θα ήταν επικίνδυνο για το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο αν το πλήθος(λαός) ήξερε πως τότε ο βουλευτής έπαιρνε το αξίωμα για ένα έτος και σχεδόν ποτέ ξανά! «Το εν μέρει άρχειν και άρχεσθαι» καθώς τόνιζε δια στόματος Σωκράτη ο Πλάτων στο βιβλίο του «Μενέξενος». 

   Στη Σπάρτη οι πέντε έφοροι της εκτελεστικής εξουσίας εκλέγονταν κατευθείαν από τον λαό -όπως και οι γερουσιαστές- στην Απέλλα που ήταν συνέλευση όλων, όπου μετείχαν και οι γυναίκες. Οι έφοροι εκλέγονταν με θητεία ενός έτους και μόνο μια φορά στην ζωή τους. Ο Πλούταρχος, στο μνημώδες έργο του «Βίοι Παράλληλοι», στο βιβλίο του «Λυκούργος» περιγράφει τον τρόπο ανάδειξης των αξιωματούχων.

    Ακόμη και στην αυτοκρατορική Ρώμη, ο χρόνος θητείας των αξιωματούχων του Βουλευτικού σώματος, δηλαδή της Συγκλήτου ήταν ενός έτους, με δικαίωμα επανεκλογής ύστερα από δέκα χρόνια. 

   Βέβαια ο δημοκρατικός τρόπος ανάδειξης των αξιωμάτων ήταν γενικός, και κατάκτηση όλων των Ελληνικών πόλεων, που ήταν διάσπαρτες όχι μόνον στα όρια της σημερινής Ελλάδος αλλά και σ’αυτά της Ιωνίας, του Πόντου και της Κάτω Ιταλίας, της λεγόμενης Μεγάλης Ελλάδας. Στην τότε πραγματική δημοκρατία οι Έλληνες στρατηγοί έπαιρναν το ανώτατο εκτελεστικό αξίωμα από την άμεση ψήφο του λαού, και αυστηρά για ένα έτος. Εάν βρίσκονταν σε εκστρατεία και έληγε ο χρόνος της ενιαυσίας θητείας έπρεπε να κάνουν εκλογές με δικαίωμα υποψηφιότητας όλων των οπλιτών-πολιτών. Ο Πλούταρχος στα «Πολιτικά Παραγγέλματα» μας πληροφορεί πως ο στρατηγός Επαμεινώνδας της Θήβας «καταστρατήγησε», δηλαδή δεν έκανε εκλογές με την λήξη της θητείας του, ερχόμενος νικητής από την Πελοπόννησο. Τότε η πόλη του τον ετίμησε μεν για την νίκη του, αλλά τον τιμώρησε για την παραβίαση των κανόνων της δημοκρατίας υποχρεώνοντάς τον να καθαρίζει τις καβαλίνες από τα δρομάκια του Καδμίου λόφου. Και τα είχε τόσο καθαρά και ασβεστωμένα που οι νέοι των Θηβών ανταγωνίζονταν στο μέλλον ποιός θα πάρει την θέση του οδοκαθαριστή! Και σχολιάζει ο συγγραφέας πως στη δημοκρατία δεν φτιάχνει η θέση τον άνθρωπο αλλά ο άνθρωπος την θέση! Τούτο όμως σπανίζει στην μίζερη εποχή μας. Οι θέσεις καταλαμβάνονται από τους «κολλητούς» των επαγγελματιών της πολιτικής για τον υπερβάλλοντα ζήλο που επέδειξαν στην επικράτηση της παράταξής των ή για την δουλική προσωπική αφοσίωσή των. Γνώσεις, εργατικότητα και ήθος είναι περιττές ικανότητες. Η αξιοκρατία σπάνια, έως ανύπαρκτη. Και άν συμπτωματικά και τυχαία εκδηλωθεί, εγκαίρως πολεμάται σφόδρα από το πλήθος των εγκαθέτων αδαών. Οι συμβουλάτορες των πρωθυπουργών, υπουργών και υφυπουργών ροκανίζουν επί δεκαετίες τα εκατομμύρια από τον μόχθο του πένητος ελληνικού λαού, χωρίς κανέναν έλεγχο. Ακόμη και τώρα, σε συνθήκες χρεοκοπίας, τα υπουργηλίκια ξεπερνούν τα πενήντα με εκατοντάδες συμβουλάτορες, βεβαίως με υψηλότατες αμοιβές. Και το μέγα, ανυπέρβλητο σκάνδαλο. να συμβουλέψουν τί; 

    Εφόσον το ελληνικό κράτος έγινε υπήκοον της διεθνούς των τοκογλύφων με μόνιμο ύπατο αρμοστή την «τρόικα». Η Βουλή, αυτός ο μέγας θεσμός που γεννήθηκε στην χώρα μας χιλιάδες χρόνια πριν, ευτελίστηκε όσο ποτέ άλλοτε από τους ίδιους τους βουλευτές, βλέπουμε να συνεδριάζει με ελάχιστους – κατά κανόνα – παρόντες και να ψηφίζονται νόμοι δια του ισχνού συσχετισμού και συχνά με τηλεγραφικό τρόπο, άκρατες ώρες του κοιμώμενου Μορφέα! Το χειρότερο, παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια την αδυναμία των βουλευτών να εκφράσουν την προσωπική τους άποψη, γιατί πάνω τους κρέμεται η «Δαμόκλειος Σπάθη», δηλαδή η διαγραφή των και η διαπόμπευσή των από το ίδιο τους το κόμμα. Βέβαια υπήρξαν και ελάχιστες περιπτώσεις θαρραλέων βουλευτών πού πήγαν κόντρα στην «κομματική γραμμή» αψηφώντας τις όποιες συνέπειες, αλλά δυστυχώς αυτές ήσαν οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Όλοι ομιλούν για δωροδοκίες κομμάτων και βουλευτών, για ύποπτες συμβάσεις, για διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, για εκβιασμούς, για εκατομμύρια βρώμικου χρήματος που ταξιδεύει για ξέπλυμα στις τράπεζες και τους «δρόμους» της Ευρώπης (ποιός δεν θυμάται την τυχαία σύλληψη γνωστού μεγαλοεκδότη στα σύνορα ευρωπαϊκών χωρών με τα κολλαριστά πέντε μιλιούνια!). Και όμως κανείς δεν διώκεται, κανείς δεν συλλαμβάνεται. Ακόμη και ο Χριστοφοράκος της Siemens, αυτουργός της δωροδοκίας πολιτικών, έφυγε ανενόχλητος, με την δικαιοσύνη απούσα. Μόνο ο νεροπωλητής και κτηματομεσίτης Εφραίμ κλείσθηκε στις φυλακές, ενώ οι συναλλασσόμενοι μ’αυτόν περιχαρακώθηκαν στην προστατευτική, συνταγματική διάταξη του άρθρου 86 περί ασυλίας. 

    Επειδή τα προβλήματα της νεώτερης Ελλάδας – ένεκα της ολιγαρχίας – έχουν διαχρονική συγγένεια, ανασύρω σχόλιο από την εφημερίδα «ΕΛΠΙΣ»  του 1840. Έγραφε: «κάποτε κρέμαγαν στο σταυρό τους κακούργους, τώρα κρεμάνε σταυρούς στους κακούργους!». Το να κάνει λάθος ένας πολίτης, αφορά κυρίως τον ίδιο και σχεδόν πάντα το πληρώνει ακριβά. Το να κάνει λάθος ένας αξιωματούχος του κράτους, δηλαδή πολιτικός, τούτο αφορά τους πολλούς γιατί αυτοί πληρώνουν το λογαριασμό. Γι’αυτό οι παλαιοί, που τα είχαν φιλοσοφήσει, τόνιζαν πως τρία είναι τα βαρύτερα αμαρτήματα: «το προδιδόναι την πόλιν, το ιεροσυλείν και το αποκτείνειν (φόνος)». Πρώτο και βαρύτερο θεωρούσαν την προδοσία και το ξεπούλημα της πόλης. Αυτή την πόλη, την ΕΛΛΑΔΑ, που σήμερα την πουλάνε ξεδιάντροπα πολίτες που θέλουν να λέγονται «Έλληνες». Την Ελλάδα, που την δένουν χειροπόδαρα, χωρίς αιδώ, με δουλικές συμβάσεις, που τις διαφορές θα τις λύνουν τα Αγγλικά δικαστήρια με τους νόμους της αποικιοκρατίας. Η δουλοπρέπεια της πολιτικής «ανοίκωμεν εις την Δύσιν» έχει γίνει βίωμα ζητώντας ιδεολογική προστασία από τους προστάτες, για να κρύψει την πνευματική φτώχεια των επαγγελματιών της πολιτικής. Είναι ένα προσωπείο που πίσω του κρύφτηκαν και στεγάζονται πολιτικές και οικονομικές ιδιοτέλειες, ακόμη και ιδεολογήματα –δήθεν για το συμφέρον της χώρας- που καλύπτουν την μυστική διπλωματία και τις πίσω από την πλάτη του ελληνικού λαού βρώμικες συμφωνίες. Θυμηθείτε την κυνική ομολογία του πρώην προέδρου Δ.Ν.Τ Στρός Κάν, πως ένα χρόνο πριν προετοίμαζαν μαζί με τον Γ.Α.Παπανδρέου, μυστικά, την λεηλασία της χώρας μέσω της εισόδου του Δ.Ν.Τ. Και οι άλλοι (πού ήσαν οι άλλοι;) –πλην ελαχίστων- χαμπάρι δεν πήραν! Μαχμουρλίκι και συνήθεια, καθώς έγραφε ο γερο-Βάρναλης. Και σαν έφτασε ο κόμπος στο χτένι, κάλεσαν κατευθείαν τις τράπεζες-τοκογλύφους να κυβερνήσουν, μας έφεραν τον απολιτικό Παπαδήμο, πρώην πρόεδρο της Τράπεζας της Ελλάδος. Θυμηθείτε την συνεργασία του με τον Σημίτη, τα ψευδή στοιχεία και την δημιουργική λογιστική. Η πρώτη δήλωσή του ήταν πως δέν είναι πολιτικός!... Μα δεν διάβασε ΠΟΤΕ του τον Αριστοτέλη ή δεν άκουσε από τους δασκάλους του πως: «ο άνθρωπος είναι φύσει ζώον πολιτικόν»;. Δεν του ψιθύρισε κανείς πως ο Πλάτων θεωρούσε την πολιτική επιστήμη των επιστημών και πως ο Θουκυδίδης, δια στόματος Περικλή έψεγε τον «μή πολιτικόν» και τον έλεγε «αχρείον»;. Τί θα διδάξουν οι δάσκαλοι στα παιδιά μας, πως οι πολιτικοί είναι τσαρλατάνοι, αγύρτες και μωροφιλόδοξοι; 

    «Αλίμονο! η Δάφνις κατεμαράνθη», θα θρηνολογούσε και πάλι ο Σολωμός!... Επειδή ο λαός νιώθει αμήχανα και περιμένει  -δυστυχώς- τον μεσσία που θα τον απαλλάξει από την ανεργία και την φτώχεια, δεν σημαίνει πως δεν βλέπει και δεν οργίζεται. Αλλά νιώθει γύρω του αδιέξοδα, που θρέφουν το θάνατο σε βάρος της ζωής. Εξάλλου πέρυσι το καλοκαίρι αντέδρασε εκφράζοντας δυναμικά την δυσφορία του, αλλά εισέπραξε το «ξύλο της αρκούδας» από τους μηχανισμούς καταστολής. Προϊόντος του χρόνου όμως οι «αγανακτισμένοι» όλο και πιο πολύ κατανοούν πως η λύση δεν θα έρθει από τη συνδικαλιστική διεκδίκηση. Εξάλλου τα κυβερνητικά και κομματικά συνδικάτα απέδειξαν κραυγαλέα πως λειτουργούν ως βαλβίδες αποσυμπίεσης, ενσωματωμένα πλήρως στο νοσούν πολιτικό σύστημα. Ο τρόπος ανάδειξης των επαγγελματιών συνδικαλιστών είναι σχεδόν πανομοιότυπος αυτού των πολιτικών κομμάτων που πατρονάρουν τις δήθεν ανεξάρτητες παρατάξεις. Άρα η κατά καιρούς αντίδρασή τους στην κυβερνητική-τροϊκανή πολιτική είναι απλώς για να δικαιολογούν τη θέση τους και τους παχυλούς μισθούς των. Όσοι δεν το γνωρίζουν πρέπει να μάθουν πως οι ηγεσίες των συνδικαλιστών της Γ.Σ.Ε.Ε., των εργατικών κέντρων και των ομοσπονδιών, εκτός των τακτικών αποδοχών, έχουν να λαμβάνουν παχυλά «έξοδα παραστάσεων» από τη συμμετοχή τους στις διοικήσεις διαφόρων ταμείων και οργανισμών. Ας βγουν τα πλήρη στοιχεία στο άπλετο φως για να δούμε πόσο είναι υπερασπιστές των εργατικών δικαιωμάτων. Δικαίως ο λαός τους αποκάλεσε ειρωνικά «εργατοπατέρες»!. 

    Οι «αγανακτισμένοι» λοιπόν, αξιοποιώντας την πείρα τους δεν έχουν άλλο δρόμο πάρεξ την οδό της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Καταλαβαίνουν πως πρέπει να περπατήσουν στοχαστικά τα βήματα των μακρινών γονιών μας, να νοιώσουν πολίτες και να συμπεριφέρονται ως πολίτες, είτε ως άρχοντες, είτε ως αρχόμενοι. Ο αυταρχισμός της εξουσίας τους αναστατώνει, τους ταπεινώνει αλλά και αφυπνίζει τις περιχαραγμένες ψυχές των. Θεριεύει μέσα τους ο πόθος της λευτεριάς. «Έμψυχον το ελεύθερον, ελεύθερον το δημοκρατικόν» έγραφαν εκείνοι που έκτισαν την δημοκρατία λιθαράκι-λιθαράκι. Την λευτεριά όμως δεν την δίνει κανείς ως ελεημοσύνη. Είναι από τα αγαθά που κερδίζονται με τη φλόγα της καρδιάς και με το νου, που είναι της καρδιάς το μάτι, καθώς μας παρήγγειλε προ αιώνος ο Κωστής Παλαμάς. Οι νέοι μας, τα παιδιά μας, που η πολιτική της Παγκοσμιοποίησης τους πέταξε στις χωματερές πριν ακόμη ανθίσουν και καρπίσουν είναι η ελπίδα. Αυτούς τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους και τους άλλους τόσους υποαπασχολούμενους, όλους αυτούς που θέλουν να τους φέρουν εν ονόματι της ανταγωνιστικότητας σε συνθήκες των φτωχών Ασιατών και Αφρικανών. Σε όλους αυτούς μπαίνει στο νου «κουκί-κουκί» η αναζήτηση της δημοκρατίας, που σημαίνει πως πρέπει να αξιώσουν, με την ψήφο τους, λύσεις από νέα πρόσωπα, πάλλευκα και καθαρά, που θα συναρμολογήσουν δίκαιους νόμους πρωτίστως συνταγματικούς, που θα περιφρουρούν την ισοτιμία και την αξιοκρατία και θα προστατεύουν τους αδυνάτους από τους δυνατούς. Καθώς έλεγε ο φιλόσοφος Θαλής: «μηδέ αγαν πλουσίους, μηδέ πένητες». 

     Το ζητούμενο μάλλον της εποχής μας είναι η αναζήτηση δίκαιων θεσμών και όχι πεφωτισμένων που έρχονται για να μας «σώσουν» από τα διάφορα κολέγια των ισχυρών κρατών και συμπεριφέρονται σε όλους εμάς με άσκοπη, πομπώδη επίδειξη, με απροσμέτρητη οίηση και κυνικό θράσος. Ο πυθαγόρειος και νομοθέτης από την Κατάνη της Μεγάλης Ελλάδας κατέγραψε την διαχρονική ζημιά που προκαλούν τα ασυγκράτητα ανθρώπινα πάθη της απληστίας και της μωροφιλοδοξίας. Έγραψε λοιπόν ο Χαρώνδας ο Καταναίος και το διασώζει ο Στοβαίος στο «Ανθολόγιον»: «Αναισχυντία και αναιδεία, ύβρις και αδικία, τούτοις δε έπεται όλεθρος!»...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΠΙΘΑ ΝΕΑΣ ΠΕΝΤΕΛΗΣ – ΠΕΝΤΕΛΗΣ –