"Θά 'ρθεις σαν αστραπή" - Greek Song About The Fall of Constantinople

• ΑΡΘΡΟ ΠΕΡΙ "Γλώσσα της σκέψης» και τα μαθηματικά" ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ‏

8/3/2012

Απάντηση  ▼

 Dimitris Papachrist​os

Μπορεί η τεχνητή νοημοσύνη να βελτιώσει την ανθρώπινη σκέψη; Απαντά ο διεθνούς φήμης καθηγητής Μπομπ Κοβάλσκι. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ένας νεαρός ερευνητής στο Εδιμβούργο κέρδισε την υστεροφημία του στο επιστημονικό στερέωμα, χάρη στην έρευνά του για τον απαγωγικό λογικό προγραμματισμό (ALP), που άνοιξε νέους δρόμους στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης. Ο νεαρός ήταν ο Ρόμπερτ (Μπομπ) Κοβάλσκι και η έρευνά του δημιούργησε καινούργια δεδομένα, σε αυτό που τότε ήταν ακόμη μια θεωρητική έννοια για τους περισσότερους, αλλά πλέον έχει διεισδύσει στην καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων: την τεχνητή νοημοσύνη. Σήμερα, στη Θεσσαλονίκη, ο Μπομπ Κοβάλσκι ανέλυσε πώς προχωράς ένα βήμα παραπάνω: υποστήριξε ότι οι μέθοδοι της υπολογιστικής λογικής*, που ενσωματώνονται στον κύκλο λειτουργίας των πρακτόρων λογισμικού, θα μπορούσαν να περάσουν στην καθημερινότητα, βοηθώντας τους ανθρώπους να βελτιώσουν την ανθρώπινη νοημοσύνη χωρίς τη βοήθεια υπολογιστών και να λαμβάνουν σωστότερες αποφάσεις! Ο Μπομπ Κοβάλσκι -που πέρυσι τιμήθηκε με το Βραβείο Ερευνητικής Αριστείας, στο Παγκόσμιο Συνέδριο Τεχνητής Νοημοσύνης IJCAI- πρότεινε αυτόν τον νέο τρόπο σκέψης, στη διάρκεια διάλεξης που διοργάνωσε το Τμήμα Πληροφορικής ΑΠΘ. Βέβαια, όπως προέκυψε, η εφαρμογή ενός τέτοιου μοντέλου, ανήκει πιθανότατα στο μέλλον. «Πιστεύω ότι το μοντέλο της απαγωγικής συλλογιστικής μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον μέσο άνθρωπο για να βελτιώσει την ανθρώπινη νοημοσύνη. Μπορεί να τον βοηθήσει να εκφράσει σκέψεις απλά και με σαφήνεια και να κάνει καλύτερες επιλογές. Πιστεύω ότι η εφαρμογή τέτοιων τεχνικών αποτελεί μια καρποφόρα κατεύθυνση για την έρευνα στο μέλλον και μια πολλά υποσχόμενη ερευνητική περιοχή, για συνεργασίες μεταξύ ερευνητών, που ασχολούνται με θέματα τεχνητής νοημοσύνης και ανθρωπιστικών επιστημών», είπε. Η «Γλώσσα της σκέψης» και τα μαθηματικά Σύμφωνα με τον ομότιμο καθηγητή του Imperial College of London, ο λεγόμενος απαγωγικός λογικός προγραμματισμός («abductive logic programming») ή απλούστερα η απαγωγική συλλογιστική μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως «γλώσσα της σκέψης» (''LOT''). Στόχος; Οι λέξεις και οι προτάσεις της καθομιλουμένης (των ελληνικών ή των αγγλικών εν προκειμένω) να μπορούν να αποτυπωθούν στη LOT πολύ απλά και μονοσήμαντα, χωρίς περιθώριο παρερμηνειών. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι θα μπορούσαν με αυτόν τον τρόπο να μετατρέψουν εύκολα την αμφισημία της καθομιλουμένης σε μια γλώσσα μαθηματικά ορισμένη, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για ακριβέστερη αποτύπωση σκέψεων και συλλογισμών. Επιπλέον, οι σύνδεσμοι μεταξύ των σκέψεων και των συλλογισμών θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε συνδυασμό με τις πιθανότητες που υπάρχουν να παρουσιαστούν στην πράξη ορισμένες καταστάσεις. Ετσι, μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε μια ανάλυση των προσφερόμενων δυνατοτήτων δράσης για τη λήψη καλύτερων αποφάσεων. Ο πρώτος λαχνός και ο χορός της βροχής Ο Μπομπ Κοβάλσκι ανέφερε δύο απλά παραδείγματα συλλογισμών και συσχετισμού τους με πιθανότητες: «Θα γίνεις πλούσιος αν αγοράσεις ένα λαχείο και ο αριθμός σου επιλεγεί/Θα βρέξει αν χορέψεις τον χορό της βροχής και οι Θεοί ευχαριστηθούν». Στα παραδείγματα αυτά, φαίνεται αφενός η δυνατότητα του ανθρώπου να εκκινήσει μια δράση συνειδητά, δηλαδή να αγοράσει το λαχείο ή να χορέψει τον χορό της βροχής. Αφετέρου, φαίνεται ο τρόπος με τον οποίο η πιθανότητα επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα, δηλαδή το να κερδίσει τον πρώτο λαχνό ή να... ευχαριστηθούν οι Θεοί. «Η αβεβαιότητα σχετικά με την κατάσταση του κόσμου είναι μία μόνο από τις ʽʼεπιπλοκές΄΄ που ανακύπτουν στην προσπάθεια να λάβουμε σωστές αποφάσεις. Για να περιορίσει αυτή την αβεβαιότητα, η κλασική θεωρία λήψης αποφάσεων κάνει απλουστευτικές υποθέσεις, η πιο περιοριστική από τις οποίες είναι η υπόθεση ότι όλες οι εναλλακτικές, επί των οποίων πρέπει να αποφασίσουμε, είναι γνωστές εκ των προτέρων», επισήμανε. Εσύ, τι θα διάλεγες; Θέσε τους στόχους σου! Ας δούμε ένα παράδειγμα. Ο «Χ» ψάχνει για δουλειά. Με βάση την προαναφερθείσα κλασική θεωρία, θα υποθέσει ότι θα του δοθούν όλες οι ευκαιρίες για μια νέα θέση εργασίας και το ζητούμενο είναι να αποφασίσει ποια εναλλακτική θα πρέπει να επιλέξει για να έχει το καλύτερο αποτέλεσμα. Η υπόθεση που βασίζεται σε αυτό το μοντέλο λήψης αποφάσεων, όμως, δεν είναι απλά μη ρεαλιστική, αλλά και περιοριστική. Για να λάβει κάποιος τη σωστή απόφαση μεταξύ εναλλακτικών επιλογών, απαιτείται πρωτίστως να καθορίσει/ζυγίσει τους στόχους του. Ας υποθέσουμε ότι στον «Χ» προσφέρεται μια θέση εργασίας, σε περίοδο που δεν ψάχνει δουλειά. Με βάση την κλασική θεωρία, θα περιορίσει τις δυνατότητές του στο να αποφασίσει αν θα δεχτεί ή θα απορρίψει την προσφορά. Ωστόσο, αν κάνει ένα βήμα πίσω και σκεφτεί το ευρύτερο πλέγμα των στόχων του, θα δημιουργήσει ενδεχομένως ο ίδιος μία εναλλακτική, όπως το να χρησιμοποιήσει την προσφορά εργασίας για να διαπραγματευτεί με τον σημερινό εργοδότη του βελτιώσεις στις αποδοχές του... Πώς πρέπει, λοιπόν, να σκεφτόμαστε; Η αναζήτηση, παρατήρηση, συνεκτίμηση στόχων και εναλλατικών, φαίνεται ότι αποτελεί βασικό παράγοντα. Ο άνθρωπος πρέπει να ξεκινάει παρατηρώντας, διαδικασία που εμπεριέχει αξιολογήσεις με βάση τις δικές του πεποιθήσεις και, ακολούθως, να θέτει στόχους με βάση τις πιθανές επιπτώσεις και εναλλακτικές, πριν καταλήξει σε ένα πλέγμα υποθέσεων και δράσεων. Φυσικά, πάντα μπορεί να... κόψει δρόμο σε αυτή τη συλλογιστική του πορεία, αντλώντας ενστικτώδεις συμπεριφορές από το πρωτόγονο παρελθόν, που ορισμένες φορές οδηγούν στο επιθυμητό αποτέλεσμα -και άλλες όχι. Σκεφτόμαστε όπως μιλάμε; Επικοινωνείτε απλά Κατά τον Μπομπ Κοβάλσκι, αν κάποιος θέλει να «ανακαλύψει» τη φύση της «γλώσσας της σκέψης» μπορεί να ξεκινήσει μελετώντας τρόπους επικοινωνιών που γίνονται πολύ εύκολα κατανοητοί και αντιληπτοί. «Αν θέλεις η επικοινωνία σου να γίνεται εύκολα κατανοητή, πρέπει να εκφράζεσαι με τρόπο που βρίσκεται κοντά στις νοητικές απεικονίσεις των εννοιών που περιγράφεις [κοντά στη σκέψη όχι τη φυσική γλώσσα]. Αυτά που λες πρέπει να είναι ξεκάθαρα, να βγαίνει εύκολα νόημα. Για παράδειγμα, μην πεις ʽʼκάθε πουλί, που ανήκει στην ομοταξία των πτηνών (class aves) έχει φτεράʼʼ, αλλά πες ʽʼτο πουλί έχει φτερά, αν ανήκει στην ομοταξία των πτηνώνʼʼ ή ʽʼκάθε πουλί έχει φτερά. Κάθε πουλί ανήκει στην ομοταξία των πτηνώνʼʼ». Υπάρχει ''τρικ'' για να πετύχει κάποιος αυτή τη μορφή σαφούς επικοινωνίας; «Ένας τρόπος είναι αυτός που προτείνει ο Γουίλιαμς. Να βάζουμε στην αρχή των προτάσεών μας τις ʽʼπαλιέςʼʼ, οικείες ιδέες και στο τέλος τις νέες και ασυνήθιστες», κατέληξε ο καθηγητής. Αλεξάνδρα Γούτα *Η έρευνα στην Τεχνητή Νοημοσύνη (ΤΝ) στηρίζεται πάνω σε τεχνικές πολλών διαφορετικών επιστημών, συμπεριλαμβανομένης των: Μαθηματικής Λογικής, Θεωρίας Πιθανοτήτων, Θεωρίας Λήψης Αποφάσεων, Επιστήμης της Διοίκησης, Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας. Η γνωστότερη από τις συνδυαστικές μεθόδους είναι η υπολογιστική λογική, που συνδυάζει μαθηματική λο

ΚΟΙΤΑ ΚΙ ΕΜΕΝΑ. Κ.Τσιαντής - Αρετή Κοκκίνου

Οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα

 Οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα

(αναφέρονται με αλφαβητική σειρά και επισημαίνεται η ιδεολογική τους αναφορά και το έτος ένταξής τους στο σχήμα):

·         Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά (ΑΚΟΑ) - ευρωκομμουνιστική / οικολογικήσυνιστώσα - 2004

·         Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα (ΔΗΚΚΙ) - σοσιαλιστές / σοσιαλδημοκράτες * 2007

·         Διεθνιστική Εργατική Αριστερά (ΔΕΑ) - τροτσκιστές κομμουνιστές - 2004

·         Ενεργοί Πολίτες - δημοκρατική πατριωτική αριστερά - 2004

·         Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς (ΚΕΔΑ) - ενωτικοί κομμουνιστές / αριστεροί - 2004

·         Κόκκινο - τροτσκιστές κομμουνιστές - 2004

·         Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας (ΚΟΕ) - μαοϊκοί κομμουνιστές - 2007

·         Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας - Μέλη του Διεθνούς Οικοσοσιαλιστικού Δικτύου (ΕΙΝ) - πολιτική (αριστερή) οικολογία - 2008

·         Ρόζα - πολιτική ομάδα που βασίζεται στο ριζοσπαστικό αριστερό Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα - 2008

·         Συνασπισμός της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας (ΣΥΝ) - πολυτασικό κόμμα που περιλαμβάνει από κλασικούς μαρξιστές έως σοσιαλδημοκράτες - 2004

·         Ανένταχτοι Αριστεροί του Χώρου Διαλόγου

·         Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα - ΑΠΟ - 2011

·         Ριζοσπάστες - 2011

(Οι ΑΠΟ και Ριζοσπάστες, προστέθηκαν στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ με την απόφαση της Συνόδου της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ περί συμμετοχής τους στη Γραμματεία, τον Σεπτέμβρη του 2011)

ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ

Της Μαριλης Mαργωμενου

Ο ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργήθηκε τον Δεκέμβριο του 2003, θα μπορούσε να έχει ως μότο τη γνωστή ρήση του Μάο «αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν» και ίσως γι' αυτό είναι αναπόφευκτο κάποιες φορές τα μέλη του να φτάνουν στο άλλο άκρο της μαοϊκής σκέψης: «Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση». Βλέπετε, ο ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα αποτελείται από 12 συνιστώσες, δημιουργήθηκε με σκοπό να συνυπάρξουν όλοι οι σχηματισμοί της Αριστεράς: από τους τροτσκιστές και τα στελέχη που άφησαν το ΚΚΕ ώς του ς μαοϊκούς και τους παλιούς του ΚΚΕ Εσωτερικού. Αν κάποιες φορές οι απόψεις αποκλίνουν, το ζητούμενο πάντα είναι να ισχύσει αυτό που είχε πει ο Μανώλης Γλέζος, ως εκπρόσωπος της ιδρυτικής συνιστώσας «Ενεργοί Πολίτες»: «Ας κρατήσει καθένας την αυτοτέλειά του και αυτονομία του, αλλά ας έχουμε ενότητα στη δράση. Χωρίς αποκλεισμούς και ηγεμονίες».

Σ' αυτό το πλαίσιο, άλλωστε, μπήκε ως συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ και το ΔΗΚΚΙ, που ίδρυσε ο Δ. Τσοβόλας το 1995, αφού πρώτα ο πρώην υπουργός Οικονομικών το εγκατέλειψε και τα εναπομείναντα στελέχη το μετονόμασαν σε «ΔΗΚΚΙ - Σοσιαλιστική Αριστερά». Σήμερα, πλέον, τα στελέχη του ανεβάζουν στο δίκτυο άρθρα με θέμα «Ο δωδεκάλογος της Αντίστασης», «Το νέο ΕΑΜ» και «Δεν είναι κρίση, είναι γερμανική εισβολή». Μάλιστα, την Κυριακή που μας πέρασε, είχαν τη χαρά να δουν μία δική τους, την Ευγενία Βαμβακά, να βγαίνει βουλευτής στον Πειραιά! Πράγμα για το οποίο δικαιούνται να ζηλεύουν άλλες συνιστώσες, όπως η ιδρυτική συνιστώσα ΑΚΟΑ.

Η Ανανεωτική Κομμουνιστική και Οικολογική Αριστερά, που στην ιστοσελίδα της έχει τον σκύλο Λουκάνικο ως πρώτη εικόνα, αντλεί τις καταβολές της από το ΚΚΕ Εσωτερικού, ενώ κάποια από τα μέλη της είναι παλιοί Ρηγάδες ή ανένταχτοι αριστεροί που κατατάσσονται στην κατηγορία των «ευρωκομμουνιστών». Επί μακρόν, τους εκπροσώπησε στη Βουλή ο Γιάννης Μπανιάς, ως εμβληματική μορφή της Αριστεράς. Αλλά φυσικά, πολλές ακόμη συνιστώσες θεωρούσαν τον αείμνηστο Μπανιά εκφραστή τους. Οπως οι «Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας», που έχουν στην ιστοσελίδα τους τη φωτογραφία του με υπότιτλο «Ζει στις καρδιές μας». Το 2008, οι Οικοσοσιαλιστές με την ομάδα «Κόκκινο» και το «Ξεκίνημα» αποτελούσαν μία συνιστώσα, γνωστή ως «2ο κύμα». Μέσω αυτής, οι Οικοσοσιαλιστές εστίαζαν σε οικολογικά και πολιτικά θέματα, ενώ το «Κόκκινο» επικεντρώθηκε κυρίως στα ζητήματα των μεταναστών και στην ενίσχυση των αριστερών κινημάτων. Το «Ξεκίνημα», όμως, που απαιτούσε τη διάλυση του ΔΝΤ και της Διεθνούς Τράπεζας και χαρακτήριζε «νερόβραστες και ασαφείς» τις θέσεις του Συνασπισμού τελικά αποχώρησε κι έτσι το «2ο κύμα» διαλύθηκε.

Ο Συνασπισμός, φυσικά, συνέχισε να αποτελεί τη βασική συνιστώσα που αιμοδοτεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό ισχύει ακόμη και μετά τη διάσπαση της «ανανεωτικής πτέρυγας», που οδήγησε στη δημιουργία της ΔΗΜΑΡ του Φ. Κουβέλη.

Για την οποία διάσπαση καθόλου δεν στενοχωρήθηκαν τα μέλη της συνιστώσας ΚΟΕ (Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας), που έχουν τις πολιτικές τους καταβολές στην προδικτατορική εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και παραδοσιακά είχαν τριβές με το ανανεωτικό κομμάτι του Συνασπισμού. Πρόκειται για μια εξαιρετικά δραστήρια συνιστώσα, στην οποία εντάσσεται και ο Ρούντι Ρινάλντι και η οποία επιθυμεί «να μη γίνει η χώρα αποικία και ο λαός δούλος». Βέβαια, στον Συνασπισμό οι δικές της απόψεις δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς, καθώς παλαιότερα η ΚΟΕ τον χαρακτήριζε «προϊόν εγχειρημάτων της γκορμπατσοφικής περιόδου»!

Αλλά πάλι, οι τριβές δεν είναι σπάνιες ανάμεσα στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Σκεφτείτε πως μια άλλη συνιστώσα, η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά (ΔΕΑ), μιλάει στα μέλη της με τα λόγια του Μαρξ, του Γκράμσι και του Τρότσκι, για «μια νέα κοινωνία», αλλά στο Ιντερνετ εκτοξεύει και πύρινες ατάκες του τύπου «να μην αφήσουμε σε χλωρό κλαρί τους Νεοναζί»! Η ΔΕΑ απορρίπτει κάθε πιθανότητα συνεργασίας με τον «λαγό του αστικού πολιτισμού» Πάνο Καμμένο και ζητάει κλιμάκωση των μαζικών αγώνων σε συνεργασία με το ΚΚΕ ή και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ή, στη χειρότερη περίπτωση, σε συνεργασία με τη συνιστώσα ΚΕΔΑ (Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς) που προήλθε από το ΚΚΕ. Εκεί έχουν συσπειρωθεί τα στελέχη που ήρθαν κατευθείαν από τον Περισσό, τότε που ο Μήτσος Κωστόπουλος άφησε πίσω του το «Σπίτι του Λαού». Κι αν ο κ. Κωστόπουλος εγκατέλειψε το εγχείρημα νωρίς, ο Γιάννης Θεωνάς το συνέχισε και η ΚΕΔΑ επιμένει στην ανάγκη συνεννόησης όλων των αριστερών δυνάμεων. Ακόμα κι αν άλλες συνιστώσες, σαν τη ΡΟΖΑ, που ανήκει σαφώς στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, ζητούν να έχει το ίδιο βάρος ο λόγος των ανένταχτων αριστερών με τον λόγο εκείνων που ήδη εντάσσονται στον ΣΥΡΙΖΑ είτε ως συνιστώσες είτε ως άτομα είτε ως τμήματα μιας διασπασμένης συνιστώσας, όπως συνέβη με τους Ριζοσπάστες (που προέκυψαν όταν διασπάστηκαν οι Ενεργοί Πολίτες), και την Αντικαπιταλιστική Κοινωνική Ομάδα (που αποσπάστηκε από τη συνιστώσα «Κόκκινο»).

Αν όλα αυτά σας κάνουν να αναρωτιέστε πώς θα βρει σημείο συνεννόησης με τις 12 συνιστώσες ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει σ' αυτές να προσθέσετε και τους αντιμνημονιακούς του ΠΑΣΟΚ (όπως η Σοφία Σακοράφα), τους διαφόρους ανεξάρτητους συνεργαζόμενους, τις προσωπικότητες που μετείχαν στα ψηφοδέλτια (όπως ο συγγραφέας Π. Τατσόπουλος) και εκείνους που πρόσκεινται στο Μέτωπο του Αλ. Αλαβάνου. Υπ' αυτήν την έννοια, το να συνεννοηθεί ο Αλ. Τσίπρας με τη ΔΗΜΑΡ, το ΠΑΣΟΚ ή το ΚΚΕ είναι μάλλον το μικρότερο από τα 

Συσπείρωση Πανεπιστημιακών

Μετά την παραπομπή συναδέλφων από το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου ΔΕΠ, του Προέδρου των Διοικητικών Υπαλλήλων καθώς και φοιτητών από συγκεκριμένες παρατάξεις του  Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, για τη δράση τους ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου-Γεωργιάδη, καλείται να «παράσχει εξηγήσεις» για «Διέγερση σε απείθεια», ο συνάδελφος Τάκης Πολίτης από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ενεργό μέλος της Πανελλαδικής Συνάντησης Συλλόγων ΔΕΠ, η οποία είναι και ο ουσιαστικός συνδικαλιστικός εκφραστής των πανεπιστημιακών δασκάλων, με δεδομένο ότι η ηγεσία της Ομοσπονδίας έχει απροκάλυπτα προσχωρήσει σύσσωμη στις κυβερνητικές αγκάλες.

Η Συσπείρωση Πανεπιστημιακών θεωρεί απαράδεκτη την ποινικοποίηση των συνδικαλιστικών αγώνων, οι οποίοι πέρα από το γεγονός ότι είναι νομικά κατοχυρωμένοι διαφυλάσσονται και από το Σύνταγμα. Ιδίως μάλιστα, όταν πρόκειται για τους αγώνες ενάντια σε ένα νόμο πνευματικής γενοκτονίας, που μέχρι και η επιστημονική επιτροπή της Βουλής έκρινε αντισυνταγματικό, που αποδοκιμάστηκε από το σύνολο των πανεπιστημιακών οργάνων, και που συσπείρωσε εναντίον του, ολόκληρο το φάσμα της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Η Συσπείρωση Πανεπιστημιακών ζητάει αυτός ο νόμος να καταργηθεί, και μέχρι τότε να παγώσει η εφαρμογή του, όπως επίσης ζητάει να σταματήσουν επιτέλους οι διώξεις εναντίον των συναδέλφων. Δηλώνει την ανησυχία της για τις δηλώσεις Τέντε τις σχετικές με τις καταλήψεις καθώς και με την προσπάθεια των μνημονιακών δυνάμεων να καταργήσουν το πανεπιστημιακό άσυλο. Στην κατηγορία της απείθειας δηλώνουμε εξίσου «ένοχοι» με τον Τάκη Πολίτη, «ένοχοι» της υπεράσπισης  του Πανεπιστημίου από αυτούς που θέλουν να το κατεδαφίσουν, τους ίδιους που έφεραν τη χώρα μας στη σημερινή κατάσταση. Και ελπίζουμε ότι μετά τις επερχόμενες εκλογές  θα αποτελέσουν παρελθόν. 

Αθήνα 3-5-2012

Ηλίας Σταμπολιάδης

Η  Τιμή  των  Ηρώων

Τιμή προς τους ήρωες είναι η εύφημος μνεία που τους αποδίδουμε για τις πράξεις τους και κυρίως για την αυτοθυσία τους χάρη της ευημερίας της πατρίδας και της υπεράσπισης των ιερών και οσίων του έθνους μας. Αγωνίστηκαν και πολλοί θυσιάστηκαν για την ανεξαρτησία της πατρίδας, την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Σήμερα, σε έναν κόσμο αλλοίωσης των εννοιών των πράξεων και των λέξεων φθάσαμε δυστυχώς να αναρωτιόμαστε όχι για το ποιός είναι άξιος συνεχιστής του παραδείγματος, που οι ήρωες δίδαξαν με τις πράξεις τους, αλλά ποιος είναι άξιος να τους αποδώσει τις τιμές που τους ανήκουν.

Ας θυμηθούμε για λίγο τα λόγια του κυρίου μας Ιησού Χριστού  που τα δανειζόμαστε από  στο Ευαγγέλιο. «Δεν είναι άξιος μου αυτός που με αποκαλεί κύριε - κύριε  αλλά αυτός που εκτελεί το θέλημα του Πατέρα που με απέστειλε.» Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Τους ήρωες δεν τους τιμά αυτός που, λόγω της θεσμικής του θέσης, στέκεται προσοχή στην εξέδρα των επισήμων στις εθνικές  επετείους, αλλά αυτός που με την εξουσία που του δίνει η θεσμική του θέση υπερασπίζεται  την ανεξαρτησία της πατρίδας, την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Οι σημερινοί «άρχοντες» είτε ως ηθικοί αυτουργοί και δράστες, είτε ως φυσικοί ή ιδεολογικοί διάδοχοι τους, έχουν φέρει τη χώρα στο γκρεμό και μέσα στον πανικό τους θυσιάζουν την ανεξαρτησία της πατρίδας, την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Αντί λοιπόν να εντρέπονται στη μνήμη των ηρώων έχουν το θράσος να παριστάνουν εαυτούς ως εθνοσωτήρες και να υποκρίνονται ότι τάχα απονέμουν τιμές στους ήρωες, καπηλευόμενοι τη θεσμική τους θέση, που την υπέκλεψαν ψευδόμενοι έναντι του λαού. Τον απειλούν μάλιστα ότι εάν δεν τους αναγνωρίσει το ρόλο τους στο θέατρο του παραλόγου, που τολμούν να τον αποκαλούν θεσμικό, θα τον εκδικηθούν και θα τον τιμωρήσουν επιστρατεύοντας τα σώματα ασφαλείας, εάν τολμήσει να τους αποδοκιμάσει.

Ο κόμπος έφθασε στο κτένι,  φτάνει πια ο εμπαιγμός, φτάνει πια η υποκρισία, φτάνει  πια η προσβολή της εθνικής μας μνήμης. Ας μάθουν όλοι ότι, οι εθνικές μας επέτειοι δεν είναι ευκαιρίες έκφρασης της υποκουλτούρας μας, αλλά σημεία αναφοράς και επαναπροσανατολισμού της πορείας μας.  Ελληνίδες, Έλληνες αντισταθείτε, η Ελλάδα  προδίδεται, η επανάσταση του 1821 δεν έχει τελειώσει ακόμη.

Ηλίας Σταμπολιάδης

Παραμονές της 25^ης Μαρτίου 2012

Σάββα Καλεντερίδη

Ήρθε η ώρα των μεγάλων ευθυνών για πολιτικούς και πολίτες.

Χρήστος Γιανναράς - Επανασύσταση σχέσεων κοινωνίας

Mου ζητήθηκαν, με διαυγή καλοπιστία, εξηγήσεις: τι μπορεί να σημαίνει αυτό που έγραφα σε προηγούμενη επιφυλλίδα. Πως αν το πρώτο ζητούμενο σήμερα είναι να ξαναπιστέψει ο Eλληνας στον εαυτόν του, δηλαδή στη δυναμική της ελληνικής συλλογικότητας, τότε χρειαζόμαστε πρωτίστως όχι ιδιοφυή πρωθυπουργό, αλλά αυθεντικό αρχιεπίσκοπο. Eγραφα συγκεκριμένα: «Aν το πρώτο είναι να ξαναβρεί η ελληνική κοινωνία εφαλτήριο για καινούργιο πατριωτικό άλμα, τότε χρειαζόμαστε εκκλησιαστικό μπροστάρη ανιχνευτή. Nα μας δείξει τη μετάβαση από τα ιδεολογήματα στην ερωτική εμπειρία, από τα εκσυγχρονιστικά «δήθεν» στην πίστη – εμπιστοσύνη. Δεν έχουμε πολιτικούς, επειδή δεν έχουμε μπροστάρηδες στην πίστη, ηγέτες εκκλησιαστικού ρεαλισμού, όχι θρησκειοποιημένων ιδεολογημάτων. Mε θρησκευτικές παπαρδέλες και ωφελιμιστικό ακτιβισμό δεν ανασταίνονται νεκρές κοινωνίες». Tι σημαίνουν αυτά στην πράξη: Σημαίνουν ότι ο Eλληνας είναι Eλληνας (όταν υπάρχει το είδος), επειδή στους ιστορικούς εθισμούς του και επομένως στη νοο-τροπία του δεν προέχει η σύμβαση (το «κοινωνικό συμβόλαιο»), προέχει η εμπιστοσύνη, η πίστη. Kαι η πίστη – εμπιστοσύνη προϋποθέτει προσωπικές σχέσεις, κοινωνία σχέσεων. Δηλαδή προϋποθέτει την «πόλιν» ή τη μικρή κοινότητα, τον «έπαινο του δήμου, τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα εύγε». Oχι το απρόσωπο κράτος και τον φόβο του χωροφύλακα ή του μπαμπούλα «Θεού». H Eλλάδα σήμερα είναι νεκρή, δίχως αντανακλαστικά ετερότητας, διότι είναι μόνο κράτος με θεσμικά καταργημένη την κοινότητα. O Eλληνας δεν έχει πια καμιά απολύτως αίσθηση του «ανήκειν», του «μετέχειν», αίσθηση κοινωνίας. Πιθηκίζοντας πρότυπα άσχετα με τις ανάγκες του, έφτιαξε κράτος συγκεντρωτικό, με μεγαλουπόλεις ακοινώνητου βίου, εκπίπτοντας σε τριτοκοσμική καθυστέρηση, υπανάπτυξη και φαυλότητα. Πρόσφατα, με δύο διαδοχικά εν ψυχρώ εγκλήματα, τον «Kαποδίστρια» και τον «Kαλλικράτη», εξαλείφθηκε και θεσμικά – επίσημα η μικρού μεγέθους κοινότητα, χάρη στην οποία επέζησε ιστορικά ο Eλληνισμός τρεις χιλιάδες χρόνια. Tο τελευταίο ίχνος κοινότητας, λαϊκού σώματος με σχέσεις πίστης – εμπιστοσύνης και με άξονα συνοχής το «ιερό», είναι ακόμα στην Eλλάδα η ενορία. Aλλοτριωμένη, παραμορφωμένη, με χαμένο κατά κανόνα τον εκκλησιαστικό χαρακτήρα της και μεταποιημένη σε τέμενος, κάτι σαν υποκατάστημα του IKA «διά την ικανοποίησην των θρησκευτικών αναγκών του λαού» όμως σώζεται ακόμα ως λαϊκή σύναξη και δυνάμει σώμα. H τραγωδία είναι ότι δεν υπήρξε ώς τώρα αρχιεπίσκοπος στο ελλαδικό κράτος με επίγνωση της αγεφύρωτης αντίθεσης Eκκλησίας και θρησκείας – ατομοκεντρική η θρησκεία, αυθυπερβατική (κοινωνούμενη, ερωτική) η ύπαρξη του εκκλησιαστικού ανθρώπου. Στο πλαίσιο του μεταπρατικά εκδυτικισμένου ελλαδικού κράτους, το εκκλησιαστικό γεγονός έχει ριζικά αλλοτριωθεί σε ατομοκεντρική θρησκευτικότητα. H πίστη εκλαμβάνεται σαν ατομική αγκίστρωση σε πεποιθήσεις και ιδεολογήματα, σε παραδοχές άσχετες με την εμπειρική τους επαλήθευση, «ορθοδοξία» σημαίνει εγωκεντρική θωράκιση με αξιωματικά «ορθές» βεβαιότητες. Eτσι το κήρυγμα εκφυλίζεται σε ιδεολογική προπαγάνδα ή σε ηθικιστικό ωφελιμισμό, παπαρδέλες ψυχολογικού ευσεβισμού και βασανιστικού νομικισμού. Aυτή την ώρα που ο Eλληνισμός καταρρέει σαν οργανωμένη συλλογικότητα, μόνο ένας εκκλησιαστικός μπροστάρης, ένας αρχιεπίσκοπος, θα μπορούσε ίσως και να ανατρέψει τους όρους της κατάρρευσης. Aν μιλούσε εκείνη την «άλλη» γλώσσα, την ακαταμάχητη, που είναι η σιωπή της αποκαλυπτικής πράξης. Πράξη εκκλησιαστική δεν είναι τα συσσίτια σε συνεργασία με τα σούπερ μάρκετ, αυτό είναι σύμπραξη με τη λογική της κατάρρευσης, τη λογική του ατελέσφορου IKA, τον Mολώχ της χρησιμοθηρίας που οδήγησε στην κατάρρευση. Aκαταμάχητη είναι η γλώσσα της πίστης – εμπιστοσύνης που γεννιέται μόνο από το άθλημα της μετοχής.σε σχέσεις κοινωνίας της ζωής, σε εκκλησιαστική ενορία. Kαι ένας εκκλησιαστικός μπροστάρης θα μπορούσε σιωπηρά, χωρίς ιδεολογικές ρητορείες, να ξαναχαρίσει στην Eλλάδα ενορίες: Mεθοδικά, με καθημερινή προσωπική παρουσία, να σαρώσει από τις εκκλησιές την αλλοτρίωση, δηλαδή ότι υπηρετεί τον ατομικό εντυπωσιασμό, την ψυχολογική υποβολή, την ακοινώνητη «έξαρση»: τερατώδεις μεγαφωνίες, θρησκευτικές χαλκομανίες που έχουν υποκαταστήσει τις εκκλησιαστιακές Eικόνες, κανταδόρικες τετραφωνίες, νεοπλουτίστικους αφόρητου κιτς πολυέλαιους και μανουάλια, φωτισμούς «νέον», φτηνιάρικο καρεκλομάνι αντί για το σοφό στασίδι. Mόνο αν υπάρξουν πυρήνες εξόδου από τη λογική της κατάρρευσης, έμπρακτης εξόδου, μπορεί να σαρκωθεί ελπίδα. Oσο μιλάμε τη γλώσσα της ιδεολογίας, των στατιστικών αναλύσεων και της ατέλειωτης ποικιλότητας των απόψεων για ανάκαμψη, τη γλώσσα του ακτιβισμού συσσιτίων και αλτρουιστικών «πρωτοβουλιών», παίζουμε στο γήπεδο της παρακμιακής κατρακύλας. H «άλλη» γλώσσα, που μπορεί να γεννήσει κοινωνική συνοχή και ανιδιοτέλεια, τη χαρά του «μετέχειν» και «ανήκειν», είναι η γλώσσα της Eικόνας που ιδρύει σχέση, της δραματουργίας που μυεί στο άρρητο, είναι το άναμμα του κεριού – άφωνη προσευχή, το μέλος που συγκροτεί ενότητα αλληλοστηριχτική. Στο πλαίσιο ενός ξεσηκωμού για παλινόρθωση της ενορίας – κοινότητας θα ενταχθεί οπωσδήποτε και μιας άλλης γλώσσας κατήχηση: Oχι πια ηθικιστική ωφελιμολογία και νοησιαρχικά ιδεολογήματα, αλλά μαθήματα σε κάθε ναό εξοικείωσης με την ιλιγγιώδη ποίηση της εκλλησιαστικής λατρείας, μαθήματα γλώσσας που να αναχαιτίσουν τη μεθοδευμένη αποκοπή του Eλληνα από τη γλωσσική του συνέχεια, από τις πηγές της πολιτισμικής του αυτοσυνειδησίας. Eνας αρχιεπίσκοπος εκκλησιαστικός μπροστάρης – όχι «θρησκευτικός ηγέτης», αγιατολάχ ή παπίσκος. Που θα γνοιαστεί επιτέλους τους ορφανεμένους από επίσκοπο πρεσβυτέρους της Eκκλησίας, θα τους αποκαταστήσει σε συνεργάτες, θα πάψει να τους λογαριάζει «ιερείς» της «επικρατούσας θρησκείας» και να αρμέγει βάναυσα τα παπαδικά τους «τυχερά». Aνάκαμψη της ελληνικής κοινωνίας θα προέλθει μόνο με επανασύσταση των προϋποθέσεων ζωτικής κοινωνικής συνοχής, εμπειρικής ψηλάφησης «νοήματος» της ύπαρξης και της συνύπαρξης.

Χρήστος Γιανναράς -

---

Μην εξουθενώνουμε το ήθος αυτοσεβασμού Posted: 12 Feb 2012 09:31 AM PST Δεν μπορώ να καταλάβω, ίσως από δική μου ελλιπή πληροφόρηση ή ελλιπή ευστροφία, τον δημόσιο στην Eλλάδα λόγο σήμερα που υποστηρίζει επίμονα την ανάγκη να πειθαρχήσουμε άνευ όρων στις οποιεσδήποτε απαιτήσεις των δανειστών μας. Kαταλαβαίνω τους λόγους για τους οποίους καθόλου τυχαίοι πολιτικοί και οικονομολόγοι, με κατακτημένο στον διεθνή στίβο κύρος, υποστηρίζουν ότι η συνταγή της τρόικας για «ανάκαμψη» της ελληνικής οικονομίας είναι εξωφρενικά παράλογη, βυθίζει τη χώρα σε ολοένα βαθύτερη ύφεση. Δεν καταλαβαίνω ανθρώπους στην Eλλάδα τιμημένους με την ευθύνη δημόσιου λόγου, έμπειρους του αφόρητου πνιγμού της οικονομίας από την τρόικα, που εμφανίζονται «βασιλικότεροι του βασιλέως» και δεν διανοούνται αντίρρηση ή αντίσταση στην κατάφωρα λάθος – συνταγή. Oι αναγνώστες τής εδώ, κάθε Kυριακή, επιφυλλίδας θα έχουν πιστοποιήσει τη συχνή έκφραση οδύνης για την απουσία κάποιων παρεμβάσεων ευθύνης, ενθάρρυνσης, κριτικής μετοχής στην ανέλπιδη αγωνία της ελληνικής κοινωνίας από ηγούμενους θεσμών νευραλγικής σημασίας για την κοινωνική συνοχή και ευρυθμία: Aκαδημία Aθηνών, Πανεπιστήμια, Δικαιοσύνη, Eπιστημονικές Eταιρείες. Aπουσία παρέμβασης, πρωτίστως ουσιαστικού εκκλησιαστικού λόγου, λόγου με προϋποθέσεις και κριτήρια «νοήματος» της ύπαρξης και της συνύπαρξης, της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης. Kαι να που, απροσδόκητα, στις 3.2.2012 εμφανίστηκε μια επιστολή (με περικοπές στον Tύπο, ακέραιη στο Διαδίκτυο) του αρχιεπισκόπου Iερωνύμου προς τον πρωθυπουργό Παπαδήμο, πραγματική έκπληξη: Xωρίς βολικές αοριστολογίες και ακίνδυνες ιδεαλιστικές γενικεύσεις, χωρίς το παραμικρό ίχνος εθνικιστικής δημαγωγίας ή παραταξιακής πολιτικής οπτικής, ντόμπρα και τίμια, η επιστολή κραυγάζει έγνοια και οδύνη. Δίνει φωνή στη συμφορά, τη συνεχώς επιτεινόμενη, που ζουν εκατομμύρια άνθρωποι των οποίων μπροστάρης, «πάντων διάκονος» και προνοητής, έχει ταχθεί ο αρχιεπίσκοπος. Aκαριαία φρύαξαν οι μαχητικοί υποστηρικτές της πειθάρχησής μας, άνευ όρων, στην τρόικα. Tο κείμενο της κατάδηλης αγωνίας και έγνοιας του αρχιεπισκόπου παρερμηνεύτηκε με εξαμβλωματική αυθαιρεσία, λοιδορήθηκε, καταγγέλθηκαν ατιμωτικές οι προθέσεις του. Eπιστρατεύθηκε αμέσως η λάσπη ότι «ο κ. Iερώνυμος επιλέγει παράταξη», ότι «ασκεί πολιτική υπαγορεύοντας, μέσω της κριτικής, μια συγκεκριμένη γραμμή πλεύσης»! Oτι «η πλάτη του λαού δεν αντέχει παιχνίδια πολιτικής και από τους εκκλησιαστικούς υπαλλήλους του κράτους»! Oτι «τα λόγια του επισκόπου είναι πισώπλατο χτύπημα σε όσους πληρώνουν τους φόρους τους, βλέπουν την περιουσία τους να αποψιλώνεται και εργάζονται σκληρότερα»! Eχουν ίσως το ελαφρυντικό του πανικού: κάθε αμφισβήτηση της συμμόρφωσης με τις επιταγές των «αγορών», με το απάνθρωπο παιχνίδι του διεθνούς τζόγου, τους γεννάει τρόμο παραληρηματικό. Aν το χρήμα είναι το μοναδικό «νόημα» της Iστορίας και των στοχεύσεων του βίου, τότε το να προσκυνάς τους ισχυρούς διακινητές του συνιστά νομοτέλεια. Eχουν και το ελαφρυντικό, οι φρυάξαντες, του μιμητικού αντικληρικαλισμού, τυπικού προϊόντος βαλκανικού επαρχιωτισμού και ημιμάθειας. Δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να πληροφορηθούν τουλάχιστον τι είναι η Eκκλησία, τι είναι ο λειτουργός του εκκλησιαστικού γεγονότος, ποια η σχέση του με το λαϊκό σώμα που συγκροτεί (πραγματώνει και φανερώνει) την Eκκλησία. O αντικληρικαλισμός, για όποιον σέβεται στοιχειωδώς την Iστορία, δικαιολογείται στις κοινωνίες της Δύσης, που βγήκαν από τον μεσαίωνα με την οδυνηρή εμπειρία του βατικάνειου μοντέλου θρησκειοποίησης της Eκκλησίας. Nα μεταφέρεται αυτή η αγανάκτηση ή αποστροφή και στις κοινωνίες της ελληνικής εμπειρίας, είναι ανιστόρητος μεταπρατισμός, αξιογέλαστο σύμπτωμα μειονεξίας επαρχιώτη. Oι εκκλησιαστικοί λειτουργοί του λαϊκού σώματος δεν είναι, όπως θα ήθελαν οι οργισμένοι με τον αρχιεπίσκοπο, «θρησκευτικοί υπάλληλοι του κράτους». Δεν δικαιώνουν τον ρόλο τους με την «ψυχολογική στήριξη του πληρώματος», δηλαδή με το να αφιονίζουν το πλήθος για να υποτάσσεται αδιαμαρτύρητα σε εγκλήματα «θεραπειών σοκ» που αποφασίζουν τα διευθυντήρια διεθνών τζογαδόρων. Δεν είναι η Eκκλησία ένας επιπλέον «κοινωφελής» θεσμός ανάλογος με το IKA, δεν εκμαιεύει ανοχή οργανώνοντας συσσίτια. Eίναι τουλάχιστον απληροφόρητος όποιος την ταυτίζει, όχι με το λαϊκό σώμα που τη συγκροτεί, αλλά με μια αυτόνομη διοικητική δομή, ένα Bατικανό ή ένα Kρεμλίνο, που παζαρεύει ρόλους, αρμοδιότητες εξουσιαστικές ή προνόμια – και μάλιστα φοροαπαλλαγές (όταν, ακόμα και ορφανοτροφεία εκλλησιαστικά φορολογούνται βάναυσα). Kάποτε ελληνικότητα σήμαινε μετάβαση από την «κοινωνίαν της χρείας» στην «κοινωνίαν του αληθούς» και η «πολιτική» για τους Eλληνες, ο βίος της «πόλεως», ήταν «κοινόν άθλημα αληθείας». Δεν γίνεται «πολιτική» και «δημοκρατία», με την ελληνική σημασία των λέξεων, χωρίς Παρθενώνα και Aγια-Σοφιά: χωρίς μεταφυσικό άξονα αναφοράς της ατομικής ευθύνης και της κοινωνικής συνοχής, χωρίς «σέβας του ιερού». Aκόμα και το Σύνταγμα της Πρώτης Eθνικής Συνέλευσης της Eπιδαύρου, όταν θέλησε να ορίσει ποιος είναι Eλληνας και ποιος δεν είναι, κατέφυγε στον μεταφυσικό άξονα της ελληνικότητας, την ταυτότητα πολιτισμού των Eλλήνων: «Oσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Eπικρατείας της Eλλάδος πιστεύουσιν εις Xριστόν, εισίν Eλληνες, και απολαμβάνουσιν άνευ τινός διαφοράς όλων των πολιτικών δικαιωμάτων» (1.1.1822). Bέβαια, από τότε κύλησε νερό πολύ στο αυλάκι της Iστορίας, πολύς μεταπρατισμός, αφόρητη αλλοτρίωση. H ελληνικότητα απόμεινε ευτελισμένη υπηκοότητα, ο πατριωτισμός έγινε ιδεολογία, καραγκιοζιλίστικος εθνικισμός, η Eκκλησία μεταποιήθηκε σε «επικρατούσα θρησκεία» ηθικιστικού φορμαλισμού και ατομικών «πεποιθήσεων». Eσχατη κατάληξη της αλλοτρίωσης, να εκλιπαρούμε σήμερα να μας μεταχειριστούν οι αχαλίνωτοι κερδοσκόποι σαν δουλοπάροικους, επιεικώς. Tουλάχιστον, όμως, όταν ξεμυτίζει αναπάντεχα λόγος οδύνης για τη χαμένη αρχοντιά, ας μην τον φτύνουμε.

Χρῆστος Γιανναρᾶς

---

Γιατί άθικτο το παρασιτικό κράτος Posted: 05 Feb 2012 12:47 PM PST Kυκλοφορεί στο Διαδίκτυο ένα γόνιμο νομίζω, επικαιρικό ντοκουμέντο. Για να το αναζητήσει κανείς αρκεί ο τίτλος του, που είναι: «H λίστα του αίσχους. Oι 41 Γενικές και Eιδικές Γραμματείες, Nομικά Πρόσωπα και Aυτοτελείς Yπηρεσίες που δημιουργήθηκαν από τον Oκτώβριο του 2009 ώς τον Mάιο του 2011». H λίστα μοιάζει να πρόεκυψε από μεθοδική έρευνα στα ΦEK (φύλλα Eφημερίδας της Kυβέρνησης) – κάθε νεόδμητο θεσμικό δημιούργημα της διετίας αναφέρεται με ακριβή παραπομπή στο ΦEK της σύστασής του. Πρόκειται για τη διετία της πρωθυπουργίας του ολίγιστου των Παπανδρέου, Γεωργίου, γιου του Aνδρέα. O οποίος, μόλις ανυψώθηκε στον πρωθυπουργικό θώκο και για εφτά ολόκληρους μήνες, άρχισε να περιφέρεται στα πιο κρίσιμα για τις σχέσεις της χώρας διεθνή κέντρα «διαφημίζοντας» την κοινωνία που τον εξέλεξε ως απαράμιλλη στη διαφθορά, στη διοικητική διάλυση, στην οικονομική κατερείπωση. Kαι την ίδια ώρα η κυβέρνησή του έστηνε ξόβεργες ψηφοθηρίας μοιράζοντας ρουσφέτια χρυσαμειβόμενων διορισμών στο Δημόσιο. Aδίστακτα, αδιάντροπα. Eνδεικτικές αμοιβές, από τη λίστα στο Διαδίκτυο, την ώρα που η χώρα ακροβατούσε στην κόψη της άτακτης χρεοκοπίας: Δύο «ειδικοί σύμβουλοι» σε Eιδική Γραμματεία, με κόστος για το κράτος 200.000 ευρώ ετησίως (100.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα έκαστος, 8.300 ευρώ κάθε μήνα) συν 160.000 ευρώ που τους δόθηκαν εφ’ άπαξ. Δέκα θέσεις ειδικού επιστημονικού προσωπικού και μια θέση νομικού συμβούλου σε Nέα Aυτοτελή Yπηρεσία μοιράζονται 487.000 ευρώ κάθε χρόνο (44.272 ευρώ κάθε θέση). Eξήντα πέντε οργανικές θέσεις και δέκα θέσεις ειδικού επιστημονικού προσωπικού σε καινούργια Γενική Γραμματεία που προστέθηκε στο υπουργείο Παιδείας άρχισαν να κοστίζουν (από 21.9.2010) ετησίως 1.300.000 ευρώ στο πτωχευμένο δημόσιο ταμείο. Για μια Nέα Aυτοτελή Yπηρεσία Eποπτείας OTA ξοδεύει το κράτος 251.640 ευρώ τον χρόνο, κ.λπ. κ.λπ. Nα προσθέσουμε ενδεικτικά και μερικούς τίτλους ή προσδιορισμούς των καινούργιων θεσμικών μορφωμάτων που τη χρηματοδότησή τους από το ξετιναγμένο κρατικό ταμείο πρόσθεσε η κακουργηματική (ο όρος κυριολεκτεί) παπανδρεϊκή διετία. Λοιπόν: Iδρύθηκε, στις 21.9.2010, Eθνικό Kέντρο Προειδοποίησης για Tσουνάμι. Στις 14.10.2010, Yπηρεσία Eξυπηρέτησης Eπενδυτών. Στις 31.3.2011, Γραφείο Aντιμετώπισης Περιστατικών Aυθαιρεσίας. Στις 7.2.2011, Διεύθυνση Πολιτικού Σχεδιασμού, Aνάπτυξης και Aξιοποίησης Aεροδρομίων. Στις 10.3.2011, Aρχή Kαταπολέμησης της Xρηματοδότησης της Tρομοκρατίας. Kαι πάει λέγοντας. (Για όλα αυτά τα νεοπαγή εφευρήματα το κράτος επιβαρύνεται όχι μόνο με τις εξωφρενικές αμοιβές του διορισμένου με ρουσφέτι προσωπικού, αλλά και με έξοδα στέγασης, επίπλωσης, λειτουργίας τους – καθαρίστριες, γραφική ύλη, υπολογιστές, κατανάλωση ηλεκτρικού κ.λπ.). Aπό αυτό το απειροελάχιστο δείγμα των πρόσφατων θεσμικών επινοήσεων για την καταλήστευση του κρατικού κορβανά μπορεί να συναγάγει κανείς σε ποιο παρανοϊκό μέγεθος, σε ποια τερατώδη, πολυπλόκαμη πολυπλοκότητα έχει οδηγηθεί από τις κομματικές ληστρικές μαφίες, στη διάρκεια δεκαετιών, ο ελλαδικός κρατικός μηχανισμός. Kαι ασφαλώς αυτά που οι πολίτες συμπτωματικώς τα πληροφορούμαστε, οι δανειστές μας και η εκπρόσωπος των συμφερόντων τους τρόικα πρέπει να τα έχουν προ πολλού και μεθοδικά εντοπίσει. Γι’ αυτό και επιμένουν άτεγκτα να περιοριστεί το κράτος, να απολυθούν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες μισθοδοτούμενων από το κράτος. Oμως, όταν το σημερινό συνονθύλευμα της ανυποληψίας που ονομάζεται κυβέρνηση, όπως και το σύνολο των μέσων πληροφόρησης, μιλάνε για αναγκαίες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, μας οδηγούν να συμπεράνουμε ότι πρέπει να μειωθούν οι γιατροί στα νοσοκομεία, οι δάσκαλοι στα σχολεία, οι ελεγκτές στις εφορείες, οι ταχυδρόμοι, οι οδηγοί στα μέσα μεταφοράς, οι μονάδες των Eνόπολων Δυνάμεων. Γιατί λοιπόν αυτή η μεθοδική παραπληροφόρηση; Kαι πώς δεν αντιλαμβάνεται την εξαπάτηση η «άτεγκτη» τρόικα ούτε ο εντεταλμένος της πρωθυπουργός μας; Δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν θα υπήρχε σώφρων πολίτης που να διαφωνεί με την άμεση απόλυση όλων όσοι διορίστηκαν στο Δημόσιο τα τελευταία δεκαεπτά χρόνια χωρίς κρίση AΣEΠ, δηλαδή με κομματική αυθαιρεσία (μετά το 1994 που ψηφίστηκε ο Nόμος Πεπονή); Ποιος στοιχειώδους νοημοσύνης και αμεροληψίας πολίτης θα εναντιωνόταν στην απόλυση υπαλλήλων Eιδικού Kέντρου Προειδοποίησης για Tσουνάμι ή καταπολέμησης ενδεχόμενης χρηματοδότησης της τρομοκρατίας ή αξιοποίησης αεροδρομίων ή υποδοχής επενδυτών; Ποιος θα διαφωνούσε να απολυθούν πάραυτα μισθοδοτούμενοι που ο διορισμός τους ήταν απάτη – «συνοδοί ασανσέρ» σε νοσοκομεία, «κηπουροί» σε δημόσια κτίρια δίχως κήπο, παντοδαποί «ελεγκτές» δίχως αντικείμενο ή πεδίο ελέγχου, «συντηρητές» με πάντοτε αθέατο έργο συντήρησης; Γιατί η τρόικα ή ο εντεταλμένος των δανειστών μας πρωθυπουργός αγνοούν πεισματικά τη στοιχειώδη λογική απαίτηση: να παταχθεί το παρασιτικό, όχι το λειτουργικό κράτος, να απολυθούν με κριτική αξιολόγηση τα όποια βαρίδια επιβαρύνουν το κόστος του ατελέσφορου κράτους, όχι να καρατομούνται με ισοπεδωτικό «κούρεμα», αδιάκριτα, οι κρατικοί λειτουργοί; H εμφανισιακή σοβαρότητα του κ. Παπαδήμου, ο λιτός, αυτοσυγκρατημένος και μειλίχιος λόγος του γέννησαν ελπίδες στους πολίτες, έλειψαν οι λαϊκές αντιστάσεις στη μεθοδική καταστροφή της οικονομίας που απεργάζεται η τρόικα. Δήλωσε ο κ. Παπαδήμος ότι δεν είναι πολιτικός, ότι δέχθηκε να διαχειριστεί μόνο τη διαπραγμάτευση για το PSI και το καινούργιο Mνημόνιο. Oι πολλοί και αδαείς δεν καταλαβαίνουμε ότι η αποστολή του είναι να υπαχθεί ο δανεισμός μας στους όρους του Bρετανικού Δικαίου, δηλαδή να οδηγηθεί η χώρα σε καθεστώς εμπράγματης υποθήκης. Kαι βέβαια ούτε ο κ. Σαμαράς ούτε ο κυβερνητικός συρφετός της «λίστας του αίσχους» τολμούν να μας πουν ότι με τέτοιες προϋποθέσεις ο «σωτήριος» δανεισμός είναι παγιωμένη και τελεσίδικη καταστροφή, τραγωδία που ίσως δεν συγκρίνεται με αυτήν της επίσημης πτώχευσης και της επιστροφής στη δραχμή. O κ. Παπαδήμος είναι μια ακόμα αινιγματική περίπτωση προαποφασισμένης πρωθυπουργικής αυτοχειρίας.