Share

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Η Παραχάραξη της Λαϊκής Ετυμηγορίας

Του Η. Σταμπολιάδη

Ο Πρωθυπουργός της χώρας, με τη διακαναλική του συνέντευξη λίγες  ημέρες πριν από τις δημοτικές εκλογές αλλά κυρίως αυτές της εκλογής περιφερειαρχών, ενός ετερόκλητου και αμφισβητούμενου θεσμού, τους έδωσε καθαρά κομματικό χαρακτήρα και πολιτικοποίησε ένα θεσμό που ναι μεν πάντοτε ήταν πολιτικοποιημένος αλλά όχι στο βαθμό και την ένταση που έδωσε ο κ. Γ. Παπανδρέου.
Ως γνωστό το πολιτικό μας σύστημα δεν έχει τη δομή που είναι απαραίτητη για την αναπροσαρμογή του και την ανάδειξη νέων μορφών λόγου και κυρίως νέων προτάσεων που είναι απαραίτητες για την  εξέλιξη του και την αυτοπροστασία του από κατεστημένες νοοτροπίες που έχουν καταλύσει κάθε έννοια δημοκρατίας στη χώρα μας. Μόνο το γεγονός ότι για να βάλει υποψηφιότητα ένας απλός πολίτης έπρεπε να συμμετέχει σε συνδυασμό με αριθμό συνυποψήφιων όσες οι εκλεγόμενες θέσεις στο δημοτικό συμβούλιο του δήμου του συν ένα. Επί πλέον δεν καταμετρά τις ψήφους διαμαρτυρίας που αποτελούν άρνηση του ίδιου του πολιτικού συστήματος πέρα από την άρνηση ενός συγκεκριμένου κομματικού συνδυασμού. Μία καταμετρημένη άρνηση του ίδιου του πολιτικού συστήματος είναι δείκτης της αστοχίας του και οδηγός για μία αναδιάρθρωση ή αναδόμηση του.
Εκ των πραγμάτων η έλλειψη άλλου πολιτικά αναγνωρισμένου τρόπου  διαμαρτυρίας ανάγκασε το λαό να επιλέξει την αποχή, το λευκό ή το άκυρο σαν έκφραση απόρριψης του πολιτικού συστήματος και κατά κύριο λόγο της κυβέρνησης που το εκφράζει.  Η συνήθης αποχή αποτελεί στατιστικώς το 15% του εκλεκτορικού σώματος είτε λόγω παραλήψεων στον καταρτισμό του είτε λόγω προσωπικών δυσκολιών ορισμένων ψηφοφόρων. Στις εκλογές αυτές η αποχή έφτασε το 50% του εκλεκτορικού σώματος και αφαιρώντας τη συνήθη αποχή καταλήγουμε ότι το 35% είναι ενσυνείδητη αποχή και προσθέτοντας τα 10% άκυρα και λευκά έχουμε ότι το 45% των πολιτών απέρριψαν το ίδιο το πολιτικό σύστημα πράγμα που σημαίνει ότι ο οποιοσδήποτε  εκλεγείς με 50% δεν αντιπροσωπεύει παρά το 50%Χ55% =27.5% της Λαϊκής ετυμηγορίας.
Με την αποχή και τη λευκή του ψήφο ο λαός έκανε σαφή την περιφρόνηση του προς το φαύλο πολιτικό σύστημα , τον κυρίως υπεύθυνο όχι μόνο για την οικονομική αλλά και για την ηθική, πολιτική, εθνική και πολιτιστική παρακμή του τόπου που έχει καταλήξει σε κατοχή της χώρας από τοκογλύφους και σκοτεινούς επιβουλευτές της εθνικής κυριαρχίας της.
Η σημερινή πολιτική καμαρίλα με προεξέχοντες τον Πρωθυπουργό και τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ερμήνευσαν αυτό το πενιχρό αποτέλεσμα σαν νίκη του κόμματος τους αντίστοιχα, αποκρύπτοντας ανεύθυνα όχι μόνο την πολιτική τους ήττα αλλά κυρίως τα πραγματικά προβλήματα της χώρας που την οδηγούν σε χρεοκοπία και εθνική μειοδοσία στη σκακιέρα του σύγχρονου αδηφάγου γεωπολιτικού παιχνιδιού.
Τα μέσα μαζικής επιρροής συντάχθηκαν πλήρως με την παραχάραξη της λαϊκής ετυμηγορίας που εκτελεί το υπό κατάρρευση  πολιτικό σύστημα και από τη μεριά τους χειροκροτούν το κόμμα που το καθένα  συντηρεί  για την δική του επιβίωση. Τέτοια παραχάραξη εκλογικών αποτελεσμάτων είχαμε δει μόνο σε φοιτητικές εκλογές, όπου η κάθε παράταξη εορτάζει τη δική της νίκη.
Δυστυχώς ο πρόεδρος της δημοκρατίας δεν άνοιξε το στόμα του ούτε κούνησε το δακτυλάκι του, κρυβόμενος πίσω από τη νομική αλλά όχι ουσιαστική κάλυψη, που του παρέχει το κουτσουρεμένο Σύνταγμα της πρωθυπουργικής δημοκρατίας όπως αλλοιώθηκε από τα λαμόγια της μεταπολίτευσης. Όμως το Σύνταγμα με την τελευταία του παράγραφο παραχωρεί την ουσιαστική του φύλαξη στον πατριωτισμό των Ελλήνων.
 Ήλθε  πλέον η ώρα που ο λαός καλείται να προστατεύσει μόνος του το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία και να αναλάβει τη σωτηρία της χώρας από την καθοδηγούμενη οικονομική παρακμή και τον συνεπαγόμενο εθνομηδενισμό της.

Ηλίας Σταμπολιάδης
Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
15/11/2010

Γιανναράς Χρήστος, Φως στην άκρη του τούνελ

Posted: 14 Nov 2010 11:28 PM PST

Εχει τεράστια σημασία για τους ενόχους της καταστροφής που ζει η Ελλάδα, να πείσουν τον λαό ότι είναι συνένοχος. Οτι «τα φάγαμε όλοι μαζί», κατά τη χυδαία εκφραστική του Θεόδωρου Πάγκαλου. Αν στο ιστορικό έγκλημα συμμετέχουμε όλοι, τότε νέμεση δεν θα λειτουργήσει ποτέ, αυτουργοί δεν υπάρχουν, οι κομματικές συντεχνίες συμφερόντων μπορούν να συνεχίσουν ατιμώρητες (και ανενόχλητες) να μας εμπαίζουν. Μπορεί ο πρωθυπουργός να εκβιάζει τον λαό, όπως μέχρι και χθες, με τη λογική των γκάνγκστερ: Ή ψηφίζετε τους κομματικούς μου κομισάριους στην τοπική αυτοδιοίκηση ή προκηρύσσω βουλευτικές εκλογές με σίγουρη συνέπεια την αδυναμία πια καταβολής μισθών και συντάξεων.
Ο λαός προσαρμόζεται με τους όρους του παιχνιδιού που καθορίζουν οι διαχειριστές της εξουσίας. Αυτή η προσαρμογή είναι, δυστυχώς, προϋπόθεση επιβίωσης των οικονομικά ασθενέστερων, ίσως και των μειωμένης καλλιέργειας κοινωνικών στρωμάτων, δηλαδή του κρίσιμου για το εκλογικό αποτέλεσμα αριθμού ψηφοφόρων. Αν τα κόμματα αγοράζουν ψήφους με σύστημα πελατειακό, ρουσφετολογικό, πώς και γιατί ο αδύναμος να αρνηθεί να συμπαίξει; Να ρισκάρει το ψωμί του για να υπερασπίσει τη δημοκρατία; Του το απαγορεύουν αυτοί που αποφάσισαν ιδιοτελέστατα τους όρους της «δημοκρατίας».
Τρία (τουλάχιστον) εμφατικά παραδείγματα ενισχύουν την πιστοποίηση πως, όταν προσφέρονται όροι υψηλών ποιοτικών απαιτήσεων, ο λαός ακολουθεί και προσαρμόζεται – τρεις ενδείξεις, που πιθανόν και να αντιλέγουν στη λογική της κοινής πνιγερής απαισιοδοξίας:
Το «Αττικό Μετρό» συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια λειτουργίας. Και όλοι οι σταθμοί του συνεχίζουν να εμφανίζουν την ίδια άψογη εικόνα της πρώτης μέρας. Αστραφτερή καθαριότητα, ούτε το παραμικρό σκουπίδι στο δάπεδο, άψογη καλαισθησία, ούτε η παραμικρή απόπειρα κάτι να γραφτεί στους τοίχους, να «διακινηθούν ιδέες» προοδευτικών δυνάμεων, να τολμηθεί ο αυτονόητος βανδαλισμός από τους ψυχανώμαλους διαχειριστές της «φυσιογνωμίας» των ελλαδικών πόλεων. Για ποιους λόγους η ελλαδική κοινωνία δέχθηκε αυτονόητα τους όρους του «Αττικού Μετρό» και τους τηρεί με άκρα συνέπεια, γιατί αυτή η εξαίρεση σε σύγκριση με την τριτοκοσμική αθλιότητα στον ΟΣΕ, στα ΚΤΕΛ, στα σχολικά και πανεπιστημιακά κτίρια, στα δημόσια νοσοκομεία, υπουργεία, οργανισμούς;
Σχετικό και το δεύτερο δεδομένο: η εικόνα και λειτουργία του Ωνάσειου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου. Συμπληρώνει φέτος δεκαεφτά χρόνια στην υπηρεσία του ίδιου αυτού κοινού που συντηρεί συνθήκες ντροπής και απανθρωπίας στα περισσότερα από τα ανάλογα δημόσια ιδρύματα. Πού οφείλεται αυτή η διαφορά, γιατί μπαίνεις στο Ωνάσειο και νομίζεις ότι μετανάστευσες σε άλλη χώρα, σε άλλον πλανήτη, πώς πέτυχαν εκεί να διατηρούν επί τόσα χρόνια όχι μόνο αστραφτεράδα και καλαισθησία πολυτελούς κλινικής, αλλά και συμπεριφορές σεβασμού της ιδιαιτερότητας και αξιοπρέπειας του κάθε πολίτη;
Τρίτο, το γνωστό και πολυσχολιασμένο δεδομένο: η εικόνα μιας άλλης Αθήνας τις μέρες των Ολυμπιακών Αγώνων, το καλοκαίρι του 2004 (παρ’ όλο που ήταν ολέθρια για τον τόπο πολιτική επιλογή η διοργάνωσή τους). Αλλες συγκοινωνίες, άλλες δημόσιες υπηρεσίες, άλλες τράπεζες, άλλα μαγαζιά, άλλες συμπεριφορές. Τίποτα εκείνες τις μέρες στο τριτοκοσμικό λεκανοπέδιο δεν θύμιζε την κατεστημένη κακομοιριά της υπανάπτυξης, τον αισθητικό εκβαρβαρισμό, την εγωκεντρική χυδαιότητα στις συμπεριφορές, δηλαδή τα μόνιμα, ενδημικά στην πρωτεύουσα συμπτώματα θανατερής παρακμής. Γιατί, πώς δικαιολογείται αυτή η συλλογική μεταμόρφωση, η ανάδειξη μιας άλλης Ελλάδας, με διαφορετικούς όρους ύπαρξης και συνύπαρξης;
Είναι φαεινότερο και από τον ήλιο: Ο λαός δίνει προτεραιότητα στην κάλυψη των αναγκών του, όμως αν του επιβληθεί η κάλυψή τους με όρους όχι υπανάπτυξης αλλά ποιότητας, είναι σίγουρο για τον Ελληνα, ακόμα σήμερα, ότι θα πειθαρχήσει, θα σεβαστεί την ποιότητα σε πείσμα της πλύσης εγκεφάλου στην οποία έχει υποβληθεί μεθοδικά τα τελευταία τριάντα χρόνια. Αιτία της υπανάπτυξης, αιτία όλων των δεινών, κάθε συμφοράς, είναι ο εκφαυλισμός και η μεθοδική εξηλιθίωση του λαού από τις κομματικές συντεχνίες συμφερόντων. Ας μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν, οι Ελληνες τουλάχιστον, τον θρασύτατο εκβιασμό που τους άσκησε, πριν από μια εβδομάδα, ο πρωθυπουργός τους:
Να ψηφίσετε, έλεγε, άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης και μάλιστα για καινούργια θεσμικά μορφώματα με διευρυμένες εξουσίες. Αλλά δεν έχει σημασία αν ψηφίσετε ικανούς ή ανίκανους, τίμιους ή φαύλους, ευφυείς ή μικρονοϊκούς. Πρέπει να ψηφίσετε τη δική μου καμαρίλα, αλλιώς πηγαίνω για εθνικές εκλογές και οδηγώ τη χώρα σε επίσημη πτώχευση, στάση πληρωμών, πείνα και τρόμο.
Και όπως πάντοτε, τριάντα χρόνια τώρα, ο αμοραλισμός του ΠΑΣΟΚ υπαγορεύει πολιτική στη «Νέα Δημοκρατία»: Ο κ. Σαμαράς πειθάρχησε στο εκβιαστικό δίλημμα, συνέπαιξε πάραυτα με το φασιστικό τέχνασμα. Οχι απλώς δεν τόλμησε, αλλά ούτε διανοήθηκε να ξεγυμνώσει τη λογική του παπανδρεϊσμού, να πει στον λαό: Εγώ δεν δίνω χρίσμα σε κομματικούς κομισάριους, σας καλώ να ψηφίσετε ακομμάτιστα, να τιμήσετε τους ικανούς, τους ανιδιοτελείς και όποιον εμφανιστεί ότι δήθεν με εκπροσωπεί, να τον μαυρίσετε. Στην απροκάλυπτη απαίτηση των Παπανδρέου να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα των εκλογών Τ. Α. για να πετύχουν μονοδιάστατο κομματικό κράτος, σας καλώ να αντιτάξετε την προτεραιότητα της δημοκρατίας, να επιλέξετε ποιότητα, όχι ποιμνιοστάσιο.
Θα ήταν κίνηση ρουά – ματ στην πολιτική σκακιέρα. Αλλά η Ν. Δ., για μια ακόμα φορά, προτίμησε να σέρνεται όπου την πηγαίνει το ΠΑΣΟΚ περιφέροντας τη γοητεία Κικίλια για να σαγηνεύσει ψηφοφόρους.
Οσοι αντιλαμβάνονται το τρομακτικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν οδηγήσει τη χώρα τα δύο κόμματα «εξουσίας», δεν μοιάζει να γεμίζουν μια πλατεία Συντάγματος. Αν τη γέμιζαν, τότε η ειρηνική εκεί εγκατάστασή τους, μέρες και νύχτες, αδιάλειπτα, με αίτημα τη ριζική επαναδιαπραγμάτευση του «Μνημονίου» από εξωκομματική υπηρεσιακή κυβέρνηση, θα ήταν φως στην άκρη του τούνελ.