Δευτέρα βράδυ, γύρω στις 8:30, κατεβαίνω τις σκάλες του ΜΕΤΡΟ στην Ομόνοια. Ο Φάνης ένας νέος γύρω στα τριάντα προπορεύεται παραμιλώντας. Θα είναι κανένα πρεζόνι σκέφτηκα. Η ηλεκτρική ταμπέλα της πλατφόρμας έδειχνε ότι το επόμενο τραίνο φθάνει σε 4 λεπτά και κάθισα σε μία σειρά καθισμάτων, δίπλα μου ήλθε και ο Φάνης.“Δεν το πιστεύω ρε πούστη μου” τον άκουσα να παραμιλάει και τον ρώτησα τι συμβαίνει. Μου είπε το όνομα του και στη συνέχεια μου ανέφερε ότι δούλευε για 30 € μεροκάματο σε ένα τυπογραφείο από τις 7 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα, σε ένα υπόγειο με τα μελάνια να μυρίζουν όλη μέρα και να τον διαπερνάνε μέχρι το κόκαλο.
Το αφεντικό του πρότεινε να πάρει μερικές ημέρες άδεια γιατί φαινόταν κουρασμένος και όταν επέστρεψε στη δουλειά τον είχε αντικαταστήσει ένας Πακιστανός, που δούλευε για 15 €. Έμεινε άνεργος και τώρα απασχολείται part time 3 ημέρες την εβδομάδα αλλά τα λεφτά δεν τον φθάνουν πλέον και έχει να φροντίσει και τη μητέρα του. Τι να κάνω, να διαμαρτυρηθώ; θα με πούνε και ρατσιστή, δεν το πιστεύω ρε πούστη μου.
Στο τραίνο καθίσαμε πάλι μαζί όπου προσπάθησα να τον ενθαρρύνω και του επεσήμανα ότι δεν είναι ο μόνος νέος που ευρίσκεται σε αυτή την κατάσταση και πως όλοι αγωνιζόμαστε και ελπίζουμε να αλλάξουν τα πράγματα και η Ελλάδα να επανέλθει στους Έλληνες.
Στην επόμενη στάση τον χαιρέτισα για να αλλάξω σε λεωφορείο, και φεύγοντας ακούω το Φάνη πίσω μου “Σας ευχαριστώ κύριε”!
Αυτόπτης μάρτυρας
Ηλίας Σταμπολιάδης
Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
