Το πόρισμα Siemens: Οι μίζες της μη-αλλαγής
Το «μη-πόρισμα» για τη Siemens είναι πιο αποκαλυπτικό απ’ ό,τι θα ήταν οποιοσδήποτε καταλογισμός ευθυνών. Έρχεται κι αυτό να επιβεβαιώσει με το δικό του τρόπο ό,τι εξ αρχής γνωρίζαμε: πως το σημαντικότερο στοιχείο του σκανδάλου είναι η συνενοχή ΠΑΣΟΚ και ΝΔ· πως τα δύο αυτά κόμματα που κυβερνούν τη χώρα μοιράστηκαν μεταξύ τους τεράστιες μίζες, προερχόμενες από παράνομη «ανακύκλωση» δημοσίου χρήματος, υπό καθεστώς συναποδοχής και αλληλοσυγκαλήψεως.Και αναρωτιέμαι: Για ποιο λόγο το κάνουν αυτό; Αφελής ίσως η απορία, αλλά για σκεφτείτε το κι εσείς! Το να τα έπαιρνε ο ένας από τους δύο προκειμένου να ενισχύσει τη δύναμή του εις βάρος του άλλου θα ήταν, ας πούμε, λογικό. Εδώ όμως τα παίρνουν και οι δύο από κοινού, ενισχύοντας εξ ίσου τον οικονομικό προϋπολογισμό τους, εις βάρος ποιανού;
[Να πρόκειται, όπως ισχυρίζονται τα μικρότερα κόμματα, για συμπαιγνία του «δικομματισμού» εναντίον τους; Αμφιβάλλω. Διότι, πρώτον, πρέπει να δεχθούμε ότι δεν συμμετέχουν κι αυτά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο ίδιο παιχνίδι (πράγμα καθόλου βέβαιο, αν θυμηθούμε τις καταγγελίες Κοροβέση ή τις αδιαφανείς ενισχύσεις του ΚΚΕ), και δεύτερον, πρέπει να υποθέσουμε ότι τα μικρά κόμματα αποτελούν όντως πραγματική απειλή για τους δυο μεγάλους (ενώ είναι βέβαιο πως και μόνα τους, που λέει ο λόγος, να κατέβαιναν στις εκλογές πάλι το ίδιο ποσοστό θα έπαιρναν). Άλλο είναι λοιπόν το θέμα.]
Το πράγμα είναι μάλλον απλό. Η πολιτική είναι ακριβό σπορ· για λίγους. Έτσι είναι και έτσι πρέπει να μείνει. Κι όσο πιο πολύ μειώνεται η εμπιστοσύνη και η εθελοντική συμμετοχή του λαού στα κόμματα, τόσο πιο αναγκαίο είναι να ορθώνονται τείχη που εμποδίζουν την παρείσφρηση οιουδήποτε «τρίτου» επίδοξου ανταγωνιστή – προερχόμενου είτε από τον λαό, είτε από κάποια άλλη πτέρυγα της ελίτ. Εν τέλει αυτός που ουσιαστικά θίγεται απ’ αυτή την παράβαση του πολιτικού fair-play δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον πολίτη, που θα υποστεί την αυξημένη πλύση εγκεφάλου από τα υψηλότερα προεκλογικά μπάτζετ.
Αλλιώς θα κινδύνευε να χαθεί πλήρως ο έλεγχος. Η «ακριβοποίηση» της πολιτικής (και ζητώ συγγνώμη για το βαρβαρικό νεολογισμό) είναι ένα ακόμα μέτρο άμυνας του πολιτικού συστήματος, που προστίθεται στους λοιπούς θεσμικούς, οικονομικούς και επικοινωνιακούς φραγμούς ώστε τίποτε να μην κινδυνέψει να αλλάξει.
Αυτή είναι, θάλεγα, η αξία του σκανδάλου Siemens. Ότι υπογραμμίζει το ήδη γνωστό και προφανές: πως εδώ και πολλά πλέον χρόνια το πολιτικό μας σύστημα δεν πηγάζει από τον λαό και δεν βασίζεται στο λαό, αλλά στο ιδιόμορφο καθεστώς διαπλοκής μεταξύ κομματοκρατίας, ΜΜΕ και κρατικοδίαιτης παρασιτικής ολιγαρχίας.
[Να πρόκειται, όπως ισχυρίζονται τα μικρότερα κόμματα, για συμπαιγνία του «δικομματισμού» εναντίον τους; Αμφιβάλλω. Διότι, πρώτον, πρέπει να δεχθούμε ότι δεν συμμετέχουν κι αυτά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο ίδιο παιχνίδι (πράγμα καθόλου βέβαιο, αν θυμηθούμε τις καταγγελίες Κοροβέση ή τις αδιαφανείς ενισχύσεις του ΚΚΕ), και δεύτερον, πρέπει να υποθέσουμε ότι τα μικρά κόμματα αποτελούν όντως πραγματική απειλή για τους δυο μεγάλους (ενώ είναι βέβαιο πως και μόνα τους, που λέει ο λόγος, να κατέβαιναν στις εκλογές πάλι το ίδιο ποσοστό θα έπαιρναν). Άλλο είναι λοιπόν το θέμα.]
Το πράγμα είναι μάλλον απλό. Η πολιτική είναι ακριβό σπορ· για λίγους. Έτσι είναι και έτσι πρέπει να μείνει. Κι όσο πιο πολύ μειώνεται η εμπιστοσύνη και η εθελοντική συμμετοχή του λαού στα κόμματα, τόσο πιο αναγκαίο είναι να ορθώνονται τείχη που εμποδίζουν την παρείσφρηση οιουδήποτε «τρίτου» επίδοξου ανταγωνιστή – προερχόμενου είτε από τον λαό, είτε από κάποια άλλη πτέρυγα της ελίτ. Εν τέλει αυτός που ουσιαστικά θίγεται απ’ αυτή την παράβαση του πολιτικού fair-play δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον πολίτη, που θα υποστεί την αυξημένη πλύση εγκεφάλου από τα υψηλότερα προεκλογικά μπάτζετ.
Αλλιώς θα κινδύνευε να χαθεί πλήρως ο έλεγχος. Η «ακριβοποίηση» της πολιτικής (και ζητώ συγγνώμη για το βαρβαρικό νεολογισμό) είναι ένα ακόμα μέτρο άμυνας του πολιτικού συστήματος, που προστίθεται στους λοιπούς θεσμικούς, οικονομικούς και επικοινωνιακούς φραγμούς ώστε τίποτε να μην κινδυνέψει να αλλάξει.
Αυτή είναι, θάλεγα, η αξία του σκανδάλου Siemens. Ότι υπογραμμίζει το ήδη γνωστό και προφανές: πως εδώ και πολλά πλέον χρόνια το πολιτικό μας σύστημα δεν πηγάζει από τον λαό και δεν βασίζεται στο λαό, αλλά στο ιδιόμορφο καθεστώς διαπλοκής μεταξύ κομματοκρατίας, ΜΜΕ και κρατικοδίαιτης παρασιτικής ολιγαρχίας.
[Καθεστώς που διογκώθηκε τη δεκαετία του ’90 δια των περιβόητων «μεγάλων έργων» και των «Ολυμπιακών Αγώνων» (ελπίζω να επανέλθω στο θέμα αυτό σε ένα επόμενο σημείωμα).]
Δεν πρόκειται λοιπόν απλώς για την ηθική αναλγησία κάποιων πολιτικών. Το σκάνδαλο Siemens είναι μια έμπρακτη ομολογία της αδυναμίας των δύο φορέων εξουσίας να διατηρήσουν την πολιτική τους ισχύ με τρόπο νόμιμο και εντός του συνταγματικού πλαισίου. Μια ομολογία ότι από εκφραστές της λαϊκής κυριαρχίας έχουν μετατραπεί στους κύριους παράγοντες υπονόμευσής της.
Να κληθεί, λέει, να απολογηθεί ο Σημίτης αν γνώριζε ή αν δεν γνώριζε για τα χρήματα που το δεξί του χέρι εισέφερε στο κομματικό ταμείο. Αστεία πράγματα (αλλοίμονο αν δεν γνώριζε).
Πράγματι, να κληθεί ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Όχι όμως για να ομολογήσει τη προφανή συμμετοχή του στο έγκλημα, αλλά για να εξομολογηθεί επιτέλους δημόσια τον πόνο του. Να μας εξηγήσει πώς ένας έντιμος και ειλικρινής άνθρωπος, υποχρεώνεται εκ του ρόλου του να γίνεται συν-καταχραστής και συν-κλεπταποδόχος του δημοσίου· πώς κοιμάται εμπνευστής ενός εξυγιαντικού υποτίθεται οράματος της κοινωνίας και ξυπνά αρχηγός μιας συμμορίας· και πώς και τούτη τη φορά ο Μίστερ Χάιντ δεν είναι άλλος από τους Δόκτορες Τζέκυλ που κυβερνούν τη χώρα.
Δεν πρόκειται λοιπόν απλώς για την ηθική αναλγησία κάποιων πολιτικών. Το σκάνδαλο Siemens είναι μια έμπρακτη ομολογία της αδυναμίας των δύο φορέων εξουσίας να διατηρήσουν την πολιτική τους ισχύ με τρόπο νόμιμο και εντός του συνταγματικού πλαισίου. Μια ομολογία ότι από εκφραστές της λαϊκής κυριαρχίας έχουν μετατραπεί στους κύριους παράγοντες υπονόμευσής της.
Να κληθεί, λέει, να απολογηθεί ο Σημίτης αν γνώριζε ή αν δεν γνώριζε για τα χρήματα που το δεξί του χέρι εισέφερε στο κομματικό ταμείο. Αστεία πράγματα (αλλοίμονο αν δεν γνώριζε).
Πράγματι, να κληθεί ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Όχι όμως για να ομολογήσει τη προφανή συμμετοχή του στο έγκλημα, αλλά για να εξομολογηθεί επιτέλους δημόσια τον πόνο του. Να μας εξηγήσει πώς ένας έντιμος και ειλικρινής άνθρωπος, υποχρεώνεται εκ του ρόλου του να γίνεται συν-καταχραστής και συν-κλεπταποδόχος του δημοσίου· πώς κοιμάται εμπνευστής ενός εξυγιαντικού υποτίθεται οράματος της κοινωνίας και ξυπνά αρχηγός μιας συμμορίας· και πώς και τούτη τη φορά ο Μίστερ Χάιντ δεν είναι άλλος από τους Δόκτορες Τζέκυλ που κυβερνούν τη χώρα.
