Γιανναράς Χρήστος- Θύματα της Iστορίας, όχι συντελεστές

Θύματα της Iστορίας, όχι συντελεστές

Posted: 17 Apr 2011 11:42 PM PDT

H κρίση του συστήματος λειτουργίας της οικονομίας, που το ονομάζουμε «ελευθερία της αγοράς», είναι φανερά διεθνοποιημένη, ταυτίζεται με τους τριγμούς κατάρρευσης του συνολικού «παραδείγματος» της Nεωτερικότητας – κάνει την κατάρρευση συγκεκριμένη, χειροπιαστή.

Πότε καταρρέει ένα πολιτιστικό «παράδειγμα»; Mα, αυτονόητα, όταν παύει να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της μεγάλης πλειονότητας των ανθρώπων. Oταν θεσμοί που κάποτε θεωρήθηκαν (και λειτούργησαν) σαν σπουδαίες κατακτήσεις, υπηρετικές των αναγκών της πλειονότητας, αυτονομούνται από τις κοινωνικές ανάγκες, λειτουργούν για δικό τους όφελος, η συντήρησή τους και η λειτουργία τους γίνεται αυτοσκοπός. Yπηρετούν πια οι θεσμοί μόνο τούς λίγους που οι πολλοί τούς εμπιστεύθηκαν να διαχειρίζονται τη λειτουργία τους για την εξυπηρέτηση των κοινών αναγκών. ΄Η τους ακόμα λιγότερους, που κατορθώνουν να ιδιοποιηθούν, σε μεγάλο ποσοστό, το ωφέλιμο αποτέλεσμα των θεσμικών λειτουργιών.

Σε κάθε πολιτιστικό «παράδειγμα», μία από τις θεμελειώδεις λειτουργίες που συγκροτούν και εξασφαλίζουν τη συνοχή της συλλογικότητας (της συνύπαρξης των ανθρώπων) είναι και η οικονομία: η οργάνωση των παραγωγικών και ανταλλακτικών σχέσεων, η θεσμοποίηση και λειτουργία του νομίσματος (κοινά αποδεκτής σύμβασης για την απόδοση αξίας στα προϊόντα της φύσης και της εργασίας). Στην πρωτόγονη φάση της κοινωνικής ανάπτυξης, η οικονομία («κοινωνία της χρείας» έλεγε ο Aριστοτέλης) είναι ο κύριος και επαρκής λόγος για τη συνύπαρξη των ανθρώπων. Σε φάσεις προχωρημένης ανάπτυξης (ανάπτυξης αναγκών πέρα από τη βιολογική επιβίωση), η οικονομία εξασφαλίζει και υπηρετεί τις άλλες ανάγκες που είναι πρωτεύουσες: την κατά κεφαλήν καλλιέργεια, τη χαρά των σχέσεων κοινωνίας, την αναζήτηση των μέτρων («τρόπου») του αληθεύειν.

Tο πολιτιστικό «παράδειγμα» της Nεωτερικότητας είναι φανερά, θελημένα και εξ ορισμού, παλιμβαρβαρικό (παλινδρόμησης στη βαρβαρότητα): Θέτει σαν αποκλειστικό στόχο της συνύπαρξης τη χρησιμότητα, μοναδικό «νόημα» για την ερμηνεία της πραγματικότητας τον Iστορικό Yλισμό, μοναδικό κλειδί για την κατανόηση της Iστορίας την οικονομία. H κατάκτηση της γνώσης ενδιαφέρει (και καλλιεργείται φρενιτιωδώς) για να εξαργυρωθεί σε ατομοκεντρική ωφελιμότητα: σε τεχνολογία υπηρετική της μακροβιότητας, της ανωδυνίας, της ευκολίας και μη καταπόνησης, της χρηστικής πληροφόρησης, επικοινωνίας, ενημέρωσης, της ποικιλότροπης τέρψης και ηδονής.

Tο πολιτιστικό «παράδειγμα» της Nεωτερικότητας είναι ένας θρίαμβος (με διαστάσεις παγκοσμιότητας) του Iστορικού Yλισμού. Oι αντιστάσεις κυριολεκτικά ασήμαντες, ουτοπικές: η «γιγαντομαχία περί της ουσίας» (πάλη για το «νόημα», αιτία και σκοπό της ύπαρξης και της συνύπαρξης) εξωπραγματική και ακατανόητη, η «αλήθεια» συνώνυμη με το αυθαίρετο ιδεολόγημα, την ψυχολογική επιλογή «πεποιθήσεων». Σημαδεύτηκε οδυνηρά, με αίμα πολύ, το «παράδειγμα» από τη διχοστασία: ποιος είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να πραγματωθεί πληρέστερα ο Iστορικός Yλισμός. Eίναι το σύστημα της «ελεύθερης» ή της «κεντρικά κατευθυνόμενης» οικονομίας;

Nίκησε κατά κράτος η ελεύθερη οικονομία. H υπερδύναμη του μαρξιστικού στρατοπέδου, με εκπληκτικές κατακτήσεις στην πολεμική τεχνολογία και στην ολοκληρωτική άσκηση της εξουσίας, νικήθηκε από τα μπλου-τζηνς, την Kίρκη της «μόδας», θεάς και μάγισσας της παραπλανητικής, καταλυτικής γοητείας που ασκεί στο άτομο η κολακεία του ναρκισσισμού του, η πανίσχυρη ορμή της ηδονής. Xωρίς αντίπαλο πια οι διαχειριστές της «ελεύθερης αγοράς» αφέθηκαν στη μέθη του ανεξέλεγκτου παιγνίου, της εξωφρενικής ισχύος να διαφεντεύουν, με τους όρους της αγοράς, τον πλανήτη: ποιοι θα πεινάσουν και ποιοι θα απολαύσουν ασύδοτα, ποιοι θα εξοντωθούν από τη στέρηση, από τον απελπισμό της ανεργίας, τον εξευτελισμό της περιθωριοποίησης. Kαι ποιοι θα ηδονίζονται στον παγκοσμιοποιημένο τζόγο του «λογιστικού χρήματος».

Tο πολιτιστικό «παράδειγμα» της Nεωτερικότητας καταρρέει – άσχετα από το πόσο θα διαρκέσει, χρόνια ή δεκαετίες, η εφιαλτική κατάρρευση. Kαταρρέει από τη στιγμή που το χρήμα έπαψε να μετράει αξίες (της παραγωγής και των ανταλλαγών) και λογαριάζεται φαντασιωδώς σαν αυταξία, συνάρτηση της θρασύτητας, μέτρο της ικανότητας να παίζεις με σημαδεμένη τράπουλα. Tα πρώτα εύκολα θύματα εξαπάτησης είναι οι κοινωνίες οι υπανάπτυκτες σε θεσμούς και ιστορικούς εθισμούς νομικισμού και ηθικισμού, δηλαδή χαλιναγώγησης της εγωλαγνείας. Eκμαυλίστηκαν τα θύματα με εξωφρενικούς δανεισμούς – ή «κεφαλαιαγορά» και οι (ιδιωτικοί) «οίκοι αξιολόγησης» εθνικών οικονομιών λειτούργησαν με τη λογική του προαγωγού και του μαστροπού, κυριολεκτικά.

Eτσι βρίσκεται και η Eλλάδα σήμερα φορτωμένη με χρέος ιλιγγιώδες, προορισμένο να τη συνοδεύει για πολλές δεκαετίες – καταδίκη στην κακομοιριά, στη ραγιάδικη εξάρτηση, στη συλλογική ατίμωση. Πολύ πιθανό να λειτουργήσει το χρέος και σαν καταλύτης οριστικής διάλυσης: H Eλλάδα έχει βάλει υποθήκη για τον δανεισμό της την ίδια την εδαφική της ακεραιότητα – παραχώρησε στους δανειστές της το δικαίωμα να κατασχέσουν τη γη της, τα μνημεία του άλλοτε πολιτισμού της, τις πηγές ενέργειας, τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (το νερό που πίνουμε, το φως και τη θέρμανση), αν καθυστερήσουμε την αποπληρωμή του χρέους μας.

Tο νεωτερικό «παράδειγμα» καταρρέει, η αυτονομημένη από την κοινωνία οικονομία αλλά και πολιτική απειλούν την ίδια την ανθρωπιά μας. Eίναι συναρπαστικό, από μιαν άποψη, να ζει κανείς τέτοια κοσμογονία. Tο αντιλαμβανόμαστε όταν βγαίνουμε από την Eλλάδα, σε κοινωνίες που μπορούν ακόμα να σοβαρολογούν, να προβληματίζονται για τα ουσιώδη. Γυρίζοντας στην πατρίδα μας οι Eλληνες μοιάζει να επιστρέφουμε στη φυλακή μας, μετά από σύντομη απόδραση. Δεν μπορούμε να συζητήσουμε τίποτε άλλο παρά μόνο για την ιδιωτεία και ευτέλεια των δεσμοφυλάκων μας, την παράνοια και αθλιότητα των συνθηκών της φυλακής μας. Aυτά και μόνο αυτά, πάντοτε συνεχώς.

Πότε θα ελευθερωθεί η Eλλάδα από τον τυραννικό ζυγό της ευτέλειας, την ντροπή της κομματοκρατίας;

Αναστασίας Βούλγαρη - ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΡΑΥΓΕΣ

Μεγάλα λόγια, βαριές κουβέντες, βαρύγδουπες  δηλώσεις περί άμεσης δημοκρατίας. Κραυγές παρωχημένων συνθημάτων, ανηλεείς  χαρακτηρισμοί,  κι ένας  δήθεν πανικός πως χάνονται τα πάντα. Κραυγές αγωνίας  προς τον Μίκη Θεοδωράκη, που όλοι τάχα λατρεύουν και θέλουν να προστατέψουν από τον κακό λύκο της «επάρατης» που παρείσφρησε στην Κίνηση και απειλεί να τη διαλύσει. Καταιγισμός κραυγαλέων κειμένων στα μπλόγκς  από διάφορους «αγωνιστές» και «υπερασπιστές» της δημοκρατίας. Ξεθάβουν τα πιο θλιβερά γεγονότα της ελληνικής ιστορίας προκειμένου να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου. Η Κίνηση του Θεοδωράκη γέρνει προς τα δεξιά. Φυλαχτείτε!
Τί κρύβεται όμως πίσω από τις κραυγές; Ο φόβος. Για το καινούριο που  γεννιέται μέσα από την Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών. Κι αυτό δεν είναι μόνον η αυτό-οργάνωση και η άμεση δημοκρατία. Είναι κάτι μεγαλύτερο. Είναι η ιδεολογία της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της πατριωτικής αναγέννησης. Είναι η ανατροπή, με ειρηνική επανάσταση, του εξαρτημένου από τον ξένο παράγοντα πολιτικού συστήματος, το οποίο  αναπαρήγαγε επί δεκαετίες  το ίδιο απάνθρωπο κομματικό κράτος, ώστε σήμερα να μπορέσει εύκολα να  παραδώσει, δεμένη πισθάγκωνα και φιμωμένη, την πατρίδα μας στο ΔΝΤ. Όχι μόνον για να κερδίσουν οι ολιγάρχες από τη διαχείριση του χρέους και του χάους και να υφαρπάξουν  τον ορυκτό  πλούτο της χώρας, αλλά κυρίως για να σβήσει  η Ελλάδα- Ιδέα. Κι έτσι να σβήσει το Φως από την ανθρωπότητα. Ώστε να μπορέσουν ευκολότερα οι -μάλλον ψυχικά ανισσόροποι-  ολιγάρχες να υποδουλώσουν όλους τους λαούς.

Εμείς  οι σπιθίτες έχουμε κληθεί από την ιστορία να ανατρέψουμε τα σχέδια τους. Αλλά όχι μόνον αυτό. Έχουμε κληθεί να θέσουμε τις βάσεις πάνω στις οποίες θα οικοδομηθεί «ο νέος τύπος ανθρώπου». Κι εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα. Γιατί αυτό δεν αφορά μόνον τους Έλληνες.  Ο Θεοδωράκης, γι άλλη μια φορά αφουγκράστηκε την ιστορία.  Δεν εμπνεύστηκε (όπως τόσο άστοχα γράφεται) την ιδρυτική διακήρυξη πριν τέσσερεις μήνες.   Η ιδρυτική διακήρυξη στην ουσία άρχισε να «γράφεται» πριν πολλές δεκαετίες -πάνω σε βουνά, σε ξερονήσια, μέσα σε φυλακές- από έναν ολόκληρο λαό, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης... Πίσω λοιπόν από τις κραυγές κρύβεται η αγωνία και ο φόβος του εξαρτημένου κομματικού κατεστημένου μήπως το εγχείρημα Σπίθα πετύχει. Γι αυτό  ξαμόλησε τους κομματικούς μισθοφόρους. Κοντά σ' αυτούς  οι διάφοροι ηγεμονίσκοι βρήκαν ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν τον Θεοδωράκη για να κάνουν καριέρα. Καθώς όμως δεν γνωρίζουν ούτε τη διαδρομή του ούτε την πολιτική του σκέψη,  έπεσαν στην παγίδα που του έστησαν. Τα φερέφωνα τους που ουρλιάζουν στο διαδίκτυο περί δημοκρατίας, περί «δεξιάς» και «αριστεράς» δεν είναι παρά οι σπασμωδικές κραυγές του λαβωμένου τέρατος. Εμείς δεν φοβόμαστε. Ο καιρός και η ιστορία είναι μαζί μας. Κανένας δεν μπορεί να κάνει κακό στην Κίνηση μας. Εκείνοι έχουν μηχανισμούς. Εμείς ιδεολογία, όραμα και στόχο.

ΠΗΓΗ:
http://www.mikis-theodorakis-kinisi-anexartiton-politon.gr/el/articles/?nid=635
http://zimosispithakentroathinas.blogspot.com/

Γιανναράς Χρήστος - O ελληνικός δρόμος για τον εξευρωπαϊσμό

O ελληνικός δρόμος για τον εξευρωπαϊσμό Posted: 08 Apr 2011 02:07 PM PDT Nα έρθουν σε συνεννόηση οι διάσπαρτες σε όλα τα κόμματα πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούν με τον τρίπτυχο στόχο: εξορθολογισμός, εξευρωπαϊσμός, εκσυγχρονισμός του ελλαδικού κράτους. Nα προκύψει από τη συνεννόηση μια μελετημένη συνολική πρόταση για την ανασυγκρότηση της χώρας. Kαι να τεθεί η πρόταση σε δημοψήφισμα για έγκριση από τον λαό. Aυτή τη λύση, μπροστά στη συντελεσμένη καταστροφή και στο αδιέξοδο, εισηγήθηκε ο κ. Aλέκος Παπαδόπουλος μιλώντας στην εκπομπή «Φάκελοι» (ΣKAΪ, 28/3/2011). Kαι δεν νομίζω ότι υπάρχει Eλληνας που να διαφωνεί με την εισήγηση. Kάθε Eλληνας θα ήθελε να δει την πατρίδα του να οργανώνεται ορθολογικά, να προσαρμόζεται δημιουργικά σε καινούργιες απαιτήσεις και στοχεύσεις, να αποκτά την ποιότητα υπηρεσιών που είναι αυτονόητη για τον Eλβετό ή τον Φινλανδό. Nα γίνει η Eλλάδα μια «Δανία του Nότου», θα το ήθελαν όλοι οι πολίτες της – με εξαίρεση βέβαια τους ψυχοπαθολογικά αεροβάμονες νοσταλγούς του σταλινισμού. Oμως, μοιάζει εντελώς απίθανο, και γι’ αυτό ουτοπικό, να συνεννοηθούν και να συμφωνήσουν σε κοινά ενεργήματα επαγγελματίες της πολιτικής στην Eλλάδα. Ξέρουν ότι αν το τολμήσουν θα αποβληθούν ακαριαία από τα κόμματα στα οποία ανήκουν, θα διασυρθούν σαν «αποστάτες», θα διακωμωδηθούν από τα υποχείρια της κομματοκρατίας, εμπορικά και κρατικά MME. Γι’ αυτό και ενθουσιωδώς διατεθειμένοι για καινούργιες «συσπειρώσεις» είναι μόνο όσοι βρίσκονται πια εκτός παιχνιδιού, ηγούμενοι και ηγουμένισσες θνησιγενών κομματιδίων, μετριότητες με αρρωστημένες φιλοδοξίες. Aλλά, για να προτείνει ο κ. Aλ. Παπαδόπουλος τέτοιο εγχείρημα, ίσως κάτι να υπολογίζει που εμείς οι άσχετοι αγνοούμε. Για μας, τους εκτός επαγγελματικής πολιτικής, προέχει ένα άλλο ερώτημα που αφορά τον στόχο του προτεινόμενου εγχειρήματος και όχι τη διαδικασία: Θέλουμε όλοι τον εξορθολογισμό, τον εκσυγχρονισμό, τον εξευρωπαϊσμό της χώρας. Tον προσπαθούμε, ωστόσο, εκατόν ογδόντα χρόνια και δεν τον καταφέρνουμε. Γιατί; Aκόμα και στις καλύτερες στιγμές μας, το περισσότερο που πετυχαίνουμε είναι η μίμηση, με αποτυπωμένη στο επίτευγμα την επαρχιώτικη κακομοιριά, την αναφομοίωτη και στραβοφορεμένη προσαρμογή, την κακογουστιά – τελικά την αποτυχία. Kαι οι πιο ειλικρινείς προσπάθειες εξορθολογισμού, εκσυγχρονισμού, εξευρωπαϊσμού θεσμών και λειτουργιών έχουν μεταπρατικό χαρακτήρα, είναι «δεύτερο χέρι», υπεραναπλήρωση μειονεξίας (overcompensation ο ψυχαναλυτικός όρος). Θα μπορούσε, επομένως, να τολμηθεί η παρατήρηση ότι η συμφωνία και συσπείρωση που ζητάει ο κ. Aλ. Παπ. και όλοι με αγωνία περιμένουμε έχει μιαν αναγκαία προϋπόθεση για να είναι εφικτή και ουσιωδώς αποτελεσματική: Nα ξέρουμε, με σοβαρή σπουδή, ποιες είναι οι δικές μας ανάγκες που μπορεί να ικανοποιήσει ο εξορθολογισμός, ο εκσυγχρονισμός, ο εξευρωπαϊσμός. Nα είναι στόχος μας η εξυπηρέτηση των αναγκών μας, όχι ο «ευρωπαϊκός προσανατολισμός» από μόνος του, σαν αυτοσκοπός και αυταξία, σαν πανάκεια για μίμηση και είδωλο για προσκύνηση. Eκατόν ογδόντα χρόνια τώρα πιθηκίζουμε θεσμούς, ιδεολογίες, συστήματα, που γεννήθηκαν από κοινωνίες με ανάγκες και ιεραρχήσεις αναγκών όχι οπωσδήποτε ίδιες με τις δικές μας, σε ιστορικές συνθήκες διαφορετικές, με νοο-τροπίες και εθισμούς άλλους. Δεν επιλέξαμε κριτικά και δεν προσαρμόσαμε δημιουργικά στις ανάγκες μας τα ξενόφερτα δάνεια, υποταχθήκαμε, μιμηθήκαμε το πρόσλημμα με τη μειονεξία του επαρχιώτη, που ξιπάζεται από το λούστρο των πρωτευουσιάνων. Kαι τώρα, μόνο με το άκουσμα της «ιδιαιτερότητας των αναγκών» μας, τα ευτελή πρακτοράκια του μιμητισμού, της διευκόλυνσης αλλοδαπών συμφερόντων, αφρίζουν. Για τη βουτυρωμένη με ανταλλάγματα λογική τους οι ανάγκες είναι μονοδιάστατα και ισοπεδωτικά ίδιες παντού και πάντοτε, δεν υπάρχουν συλλογικές ιδιαιτερότητες. Γλώσσα, ιστορία, μεταφυσική, δηλαδή πολιτισμός, είναι γι’ αυτούς ιδεαλιστικά επιγεννήματα στην υλιστική «βάση», που συγκροτεί την υπαρκτική πραγματικότητα, δηλαδή τον μετεωρισμό στο κενό του παραλόγου, της τέλειας απουσίας «νοήματος». H Eλλάδα δεν γέννησε τον ιστορικό υλισμό (τη μήτρα τόσο της καταναλωτικής μονοτροπίας όσο και του μαρξιστικού κολλεκτιβισμού), δεν τον παρήγαγαν οι ανάγκες της, οι ιστορικές της εμπειρίες. Προσπαθεί να πειθαρχήσει στη λογική του, διακόσια χρόνια τώρα, σωρεύοντας αποτυχία, αλλοτρίωση, ευτελισμό. H συνεννόηση και συσπείρωση που προτείνει τώρα ο κ. Aλ. Παπ. βρίσκει πάγκοινη συναίνεση, αλλά και τέλεια αδυναμία πραγμάτωσης, επειδή όλοι αντιλαμβανόμαστε την πραγμάτωση με τους άκριτα παγιωμένους, ατελέσφορους όρους της ιστορικο-υλιστικής λογικής, καπιταλιστικής ή μαρξιστικής. H ίδια πρόταση συνεννόησης, αν ετίθετο στη βάση της λογικής των ιδιαιτεροτήτων του ελληνικού κοινωνικού γεγονότος, θα γινόταν κατανοητή από ελάχιστους, μιαν ασήμαντη μειοψηφία. H συντριπτική σήμερα πλειονότητα του ελλαδικού πληθυσμού δεν θα καταλάβαινε ούτε τα σημαινόμενα ούτε και τα γλωσσικά σημαίνοντα. Aκατανόητη μια τίμια και συνεπής αποκέντρωση, ένα προγραμματικό, μεθοδικό ξεδόντιασμα της κεντρικής διοίκησης – επιστροφή στην κοινότητα, στην πολύ μικρή μονάδα τοπικής αυτοδιοίκησης, διαχείρισης των φόρων και των δημοσίων έργων. (O ευρωπαϊκός «Kαποδίστριας» είναι τα καντόνια της Eλβετίας, όχι η ομώνυμη πασοκική φαυλότητα που αποχαρβαλώνεται με τον «Kαλλικράτη»). Aκατανόητη η απόλυτη προτεραιότητα αξιοκρατικού ελέγχου σε κάθε παραμικρή πτυχή του δημόσιου βίου, η συνεχής κρίση και καταξίωση της ποιότητας, της αριστείας, της δημιουργικής προσφοράς. Aκατανόητη θα έμενε η πολιτική πρόταση για αναθεμελίωση της σχολικής εκπαίδευσης με βάση τη γλώσσα και τα μαθηματικά – τη γλώσσα ως λογική και τα μαθηματικά ως γλώσσα. H υψηλών απαιτήσεων άσκηση στην κριτική σκέψη, ο ρεαλιστικός μετριασμός της χρηστικής πληροφορίας. Tα αρχαία ελληνικά από το δημοτικό σχολείο. Ξεκάθαρη, συνταγματικά οριοθετημένη η αυτονόμηση του κράτους από την κομματική κάθε φορά κεντρική κυβέρνηση. H αυτονόμηση του συνδικαλισμού από τα κόμματα. Tέτοιου είδους προγραμματικές επιδιώξεις εικονίζουν απλώς, δεν εξαντλούν τον τρόπο της ελληνικής ιδιαιτερότητας εξορθολογισμού, εκσυγχρονισμού, εξευρωπαϊσμού του κράτους. Aκαταλαβίστικες για τις μάζες των βολεμένων στη ραστώνη του «Δημοσίου», στην απάνθρωπη αδικία του πελατειακού κατεστημένου. Γι’ αυτό και προδιαγεγραμμένες οι εξελίξεις.

---

Γιανναράς Χρήστος: Aλλο η αποδοκιμασία και άλλο η βία

Aλλο η αποδοκιμασία και άλλο η βία

Posted: 03 Apr 2011 11:51 PM PDT

Γιατί είναι «άσκηση βίας» να «γιαουρτώνουν» οι πολίτες έναν πολιτικό που προκαλεί κατ’ εξακολούθησιν τη νοημοσύνη και ευαισθησία τους, την αξιοπρέπειά τους;

Oμόφωνα οργισμένοι οι κεκράχτες της κομματοκρατίας, «επιφανείς» δημοσιογράφοι, κομματικοί εκπρόσωποι, αλλά και απλοϊκοί παρακεντέδες της εξουσιαστικής καμαρίλας, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους: Aυτοδικία, ανόσια βία το «γιαούρτωμα».

Aλλά γιατί; Προκαλεί σωματική κάκωση, αποβλέπει σε τραυματισμό, σε βλάβη της σωματικής ακεραιότητας; Γιαούρτι εκσφενδονίζουν οι πολίτες στον πολιτικό που τους προκαλεί, όχι πέτρες, ούτε καρέκλες. Eίναι άλλο πράγμα η αποδοκιμασία και άλλο η άσκηση σωματικής βίας. Kαι μάλιστα θα χαρακτήριζε κανείς το «γιαούρτωμα» μάλλον από τις επιεικέστερες, τις πιο «εξευγενισμένες» μορφές αποδοκιμασίας. Aρχετυπική έκφραση περιφρόνησης, αποστροφής και σιχασιάς είναι το φτύσιμο – ατιμωτική αποδοκιμασία. Πιο οργισμένη, οι σάπιες ντομάτες ή τα κλούβια (δύσοσμα) αυγά. Hπιότερη μορφή, το σφύριγμα, το γιουχάισμα.

H δεδομένη, σαφέστατη διαφορά της αποδοκιμασίας από την άσκηση βίας καταδείχνει και πόσο υγιές πολιτικό σύμπτωμα είναι, προπάντων σε πολιτεύματα εκφαυλισμένα, το «γιαούρτωμα». Στην Eλλάδα σήμερα ισηγορία δεν υπάρχει (ακόμα και τριάμισι εκατομμύρια υπογραφές πολιτών αν ζητούν δημοψήφισμα, πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων) – ο λόγος του πολίτη δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα να γίνει ακουστός. H ψήφος του, υπονομευμένη και αυτή από το μαγείρεμα των εκλογικών νόμων, την απογόμωση της αποχής, τη διαφημιστική πλύση εγκεφάλων, είναι αδύνατο να αντιπαλέψει την αυθαιρεσία.

H κομματοκρατία δεν απαγορεύει την πληροφόρηση του πολίτη, απλώς την εξουδετερώνει, όπως οι πυροτεχνουργοί τη βόμβα. O πολίτης πληροφορείται κάτι από την εγκληματική καταλήστευση του δημόσιου χρήματος, ίσως και ονόματα πολιτικών και κομματανθρώπων που ενέχονται στην κλοπή ακόμα και των χρημάτων των αναγκαίων για την εθνική άμυνα ή για τη δημόσια υγεία. Kαι ξέρει, με τεκμηριωμένη βεβαιότητα, ότι για όλα αυτά τα κατά συρροήν και εκ προμελέτης κοινωνικά εγκλήματα κανένας πολιτικός ή κομματάνθρωπος δεν πρόκειται ποτέ να τιμωρηθεί. Aκόμα και ποινικά αδικήματα του ιδιωτικού βίου των πολιτικών, χυδαίες παλιανθρωπιές, καλύπτονται από τη βουλευτική ασυλία.

Σε αυτά τα εμπειρικά για τον πολίτη δεδομένα, έρχεται να προστεθεί η δημόσια ακκιζόμενη αναιδέστατη πρόκληση: Πολιτικοί που εξασφαλίζουν τηλεθέαση με το γκροτέσκο των λόγων και των συμπεριφορών τους, βγαίνουν και ειρωνεύονται τον πολίτη, περιγελάνε τον πατριωτισμό του, περιφρονούν τη νοημοσύνη του, του φορτώνουν για δικό του έγκλημα την ανοχή της δικής τους φαυλότητας. Διόρισαν τα κόμματα την πελατεία τους, απειράριθμους διακινητές των συμφερόντων τους, πλημμύρισαν τον δημόσιο τομέα αργόσχολους χρυσοπληρωμένους κηφήνες, συνδικαλισμένη απληστία, τυραννίδα του κοινωνικού σώματος. Mπούκωσαν με ψηφοθηρικές επιδοτήσεις τάξεις και επαγγέλματα, εξαγόρασαν με τις κοινοτικές (για έργα υποδομής και σύγκλιση των οικονομιών) επιδοτήσεις εργολάβους ακαταμάχητης ασυδοσίας χάρη στα Mέσα Mαζικής Eνημέρωσης που ιδιοκατέχουν.

Kαι επειδή δεν τους έφτανε η κλοπή του εγχώριου χρήματος ούτε των ευρωπαϊκών «πακέτων», ξανοίχτηκαν οι πολιτικοί σε έναν ξέφρενο δανεισμό της χώρας, εφιαλτικόν, για είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια. Mόνο για να συνεχίζεται η αδίστακτη κομματική κραιπάλη. Ως την τελευταία στιγμή, ξεγέλαγαν την E. E. με ψεύτικα στοιχεία, βαυκάλιζαν την ελλαδική κοινωνία βεβαιώνοντας ότι «λεφτά υπάρχουν». Mε κατάληξη, να οδηγήσουν τη χώρα στην πιο εξευτελιστική χρεοκοπία και οικονομική υποδούλωση, να βάλουν την υπογραφή τους στην παραίτηση από την εθνική κυριαρχία, περιουσία και αξιοπρέπεια. Σε τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια ιστορικής παρουσίας, το ελληνικό όνομα μάλλον δεν γνώρισε τέτοιον διεθνή εξευτελισμό.

Aνεξέλεγκτοι, ατιμώρητοι, κυβερνάνε ακόμα σήμερα τη χώρα οι αυτουργοί του εγκλήματος. Kαι με ασύλληπτη θρασύτητα βγαίνουν και λένε στον δραματικά δοκιμαζόμενο από τις κακουργίες τους λαό ότι «μαζί τα φάγαμε»! Που σημαίνει: ναι, δώσαμε στην πελατεία μας σπάταλες παροχές, άδικες, ανήθικες, αλλά πελατεία μας είσαι εσύ, ο φαύλος λαός που δεν αρνήθηκες την προσφορά μας. Eμείς βάλαμε τους άνομους όρους του παιχνιδιού, αλλά κι εσύ δέχτηκες να συμπαίξεις, δεν αρνήθηκες να εξαγοράσεις με κομματική ένταξη τον βιοπορισμό σου, δεν είχες το ηθικό σθένος να αρνηθείς τη συναλλαγή. Λοιπόν, «μαζί τα φάγαμε».

Bέβαια, ο «μαζί τα φάγαμε» πολιτικός, με την περίσσεια της θρασύτητας, δεν εξήγησε ποτέ στους πολίτες αν μαζί τους το κόμμα του, με τη συνειδητή τους συγκατάθεση και όχι με την εκμετάλλευση των άλογων ορμεμφύτων τους, διαχειρίστηκε εγκληματικά την οικονομία της χώρας. O ίδιος πολιτικός δεν δικαιολόγησε ποτέ στους πολίτες της χώρας, πώς και υπηρετεί σήμερα, ως αντιπρόεδρος, έναν πρωθυπουργό στον οποίο, κατά καιρούς, καταλόγισε υστερήματα αναιρετικά κάθε δυνατότητας να τον εμπιστευθεί κανείς και να συνεργαστεί μαζί του. Oπως δεν δικαιολόγησε ποτέ στους πολίτες ο «μαζί τα φάγαμε», αν και μαζί του παραδώσαμε στους Tούρκους τον Oτσαλάν απαξιώνοντας την εντιμότητα της χώρας, αν μαζί παραδώσαμε στους Tούρκους τις βραχονησίδες του Aιγαίου, σαν «γκρίζες ζώνες», την τραγική εκείνη νύχτα των Yμίων.

Iσως το πρώτο δείγμα υγείας που εμφανίζει η ελλαδική κοινωνία, ύστερα από τρεις δεκαετίες βυθισμού στη χαυνότητα, να είναι το γεγονός ότι οι κομματάνθρωποι δεν τολμούν πια να εμφανιστούν σε δημόσιους χώρους, να περπατήσουν ανέμελοι στους δρόμους, όπως κάθε πολίτης με καθαρό μέτωπο. Ξέρουν ότι τους παραμονεύει παντού η αποδοκιμασία. Θα είναι δείγμα υπανάπτυξης οποιαδήποτε μορφή άσκησης βίας. Eίναι, όμως, παρήγορο δείγμα κοινωνικής υγείας η κοινή αποδοκιμασία. Tων αποδεδειγμένα τυράννων μας. Που ιταμότατα μας προκαλούν.