Γιανναράς Χρήστος - Το «όραμα» να γίνει η Ελλάδα Σιγκαπούρη...

Hμερομηνία:  28-11-10  

O πολιτικός λόγος, στην ιστορική διαδρομή του ελλαδικού εθνικού κρατιδίου, είχε πάντοτε στοιχεία πατριωτισμού: Αναφορές στην Ιστορία, στην αδιάκοπη συνέχεια του Ελληνισμού, στον πολιτισμό που αυτός γέννησε, σε άθλους συλλογικούς, σε ονόματα σοφών και ηρώων. Ηταν αυτονόητος ο πατριωτικός χαρακτήρας του πολιτικού λόγου, δεν ξεχώριζαν οι «συντηρητικοί» από τους «προοδευτικούς» ως προς αυτό το γνώρισμα.

Εξάλλου το ίδιο συνέβαινε (και συμβαίνει) σε όλα τα «πεφωτισμένα και λελαμπρυσμένα της Εσπερίας έθνη» – με εξαίρεση μειονότητες παγιδευμένων στον ψυχαναγκασμό του μαρξιστικού διεθνισμού. Οι κοινωνίες που υιοθέτησαν τις αρχές του Διαφωτισμού για τη συγκρότηση έθνους - κράτους, διατηρούν στον πολιτικό λόγο, αυτονόητα, εμφατικές αναφορές στην εθνική τους ιδιαιτερότητα. Δεν είναι μόνο ορθολογική προϋπόθεση λειτουργικής συνοχής της συλλογικότητας, είναι και βασική ψυχολογική ανάγκη του ανθρώπου η βιωματική αίσθηση λώρου καταγωγής και συνέχειας η συνείδηση ριζών.

Το αυτονόητο πατριωτικό στοιχείο του πολιτικού λόγου στην Ελλάδα εξέλιπε το 1974. Το πολιτικό σύστημα βάλθηκε να αποποιηθεί οπωσδήποτε το παρελθον της χώρας, ιστορία, προγόνους, πολιτισμική ετερότητα, αν ήταν δυνατόν και τη γλώσσα των Ελλήνων. Μέθυσε με το όραμα να γίνει η Ελλάδα η Σιγκαπούρη της Μεσογείου: Κράτος - αγορά με διεθνοποιημένους όρους οργάνωσης και διαβίωσης, πειθήνιο στις οποιεσδήποτε απαιτήσεις του οποιουδήποτε αρκεί να αποφέρουν πλούτο, αφού όραμα μοναδικό, κοινωνικό και πολιτικό, ήταν η μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας όλων.

Ορατή αφορμή της παθιασμένης επιλογής του τριτοκοσμικού μοντέλου στάθηκε η εφτάχρονη δικτατορία των συνταγματαρχών: Ταύτισε στις συνειδήσεις τον πατριωτισμό (γλώσσα, ιστορία, αίσθηση πατρίδας, αίσθηση του ιερού) με τον εθνικισμό στην πιο αποκρουστική και γελοία μορφή του. Το πώς συντελέσθηκε αυτή η ταύτιση, αξίζει εξειδικευμένη έρευνα.

Το αποτέλεσμα πάντως ήταν ότι μια ασήμαντη κοινωνική μειονότητα, των ψυχαναγκαστικών του μαρξιστικού διεθνισμού, κολλέγιασε με την επαρχιώτικη μειονεξία των απογόνων του κοραϊκού εκστασιασμού για τη Δύση. Και ο αφελληνισμός του Νεοέλληνα έγινε κατηγορική προστακτική, κυρίαρχη εξουσιαστική ιδεολογία, ταυτίστηκε με τον «εκσυγχρονισμό», την «πρόοδο» της χώρας.

Ο συνασπισμός της «Αριστεράς» και της «προόδου» κυβέρνησε (κυριολεκτικά) τη χώρα μετά το 1974 και την κυβερνάει, με όποιο κόμμα κι αν φέρνει στη βιτρίνα της εξουσίας ο λαός. Η ιδεολογία του συνασπισμού Μαρξιστών και Κοραϊκών, η ηθική του, οι πολιτικές πρακτικές του είναι ένας συνεπέστατος μηδενισμός: επιδίωξη καταναλωτικής ευωχίας, έστω και με εξωφρενικό, εγκληματικό υπερδανεισμό, εγωκεντρική απληστία, παγιωμένη κοινή συνείδηση ότι «όλα επιτρέπονται». Μεταπηδάμε από κόμμα σε κόμμα μόνο για να παραμένουμε στη δημοσιότητα, καταληστεύουμε το κοινωνικό χρήμα από χρυσαμειβόμενα κομματικά μετερίζια στον κρατικό μηχανισμό. Ομως, στον «κοινωνικό στίβο» των καφενείων του Κολωνακίου αναδειχνόμαστε όλοι «αριστεροί». Και συναποφασίζουμε διακομματικά, ποιον από την παρέα θα εκθειάσουμε ως υποψήφιο δήμαρχο, ποια στήριξη θα προσφέρουμε (ομόφωνα) στην αγωνιστική πρωτοπορία των επιτελών του υπουργείου Παιδείας για να επιτευχθεί με συνέπεια ο αφελληνισμός της ελλαδικής νεολαίας.

Αντίλογοι και διαμαρτυρίες ξεμυτίζουν, αλλά καταγγέλλουν την κομματική βιτρίνα, όχι το διακομματικό διευθυντήριο στο παρασκήνιο, όχι τον μηδενισμό. Και εξουδετερώνονται άνετα οι διαμαρτυρίες με τη ρετσινιά του «εθνικιστή», του σχεδόν ακροδεξιού, του περίπου φασίστα. Ανετα, αφού δεν υπάρχει αντιπρόταση στον μηδενισμό, ο πατριωτισμός έσβησε μέσα στη χλεύη για τη γελοιοποίησή του από τη δικτατορία. Αντιπρόταση δεν υπάρχει: όλοι οι μπροστάρηδες του τόπου, πρόεδροι Δημοκρατίας, πρωθυπουργοί, κομματικοί αρχηγοί, αρχιεπίσκοποι μιλάνε τη γλώσσα των οικονομικών προτεραιοτήτων και της χρηστικής ωφελιμοθηρίας, γλώσσα του Ιστορικού Υλισμού. Μιλάνε τη γλώσσα που θέλει την Ελλάδα Σιγκαπούρη, αφελληνισμένο Ελλαδιστάν.

Ισως όσοι αρνούνται τον μηδενισμό της μεταπολίτευσης, να είναι οι περισσότεροι. Αλλά μένουν παγιδευμένοι στα παραπλανητικά επιφαινόμενα: ελπίζουν ακόμα στο ΠΑΣΟΚ, στον ανελλήνιστο λόγο της παρακμιακής μικρόνοιας, στη Ν.Δ. που συνεχώς αυτοεξευτελίζεται, γιατί δεν ξέρει να μετανοήσει. Δεν υποψιάζονται ότι το καρκίνωμα, που γέννησε τη χρεοκοπία και το «μνημόνιο», είναι ο μηδενισμός των αφελληνισμένων, αραχτός στα «σικάτα» στέκια. Οτι το πρόβλημά μας είναι να ξαναδώσουμε «νόημα» στον πατριωτισμό.

Ο εθνικισμός είναι συμφορά, γιατί ψευτίζει και διαστρέφει τον πατριωτισμό, τον αλλοτριώνει σε ιδεολογία. Δεν πρόκειται πια για βιωμένη οικειότητα πατρίδας, δεσμούς καταγωγής και συνέχειας, αισθητές σχέσεις μετοχής σε διαχρονικά αυτονόητα. Ο εθνικισμός αναπληρώνει τη βιωματική εμπειρία με ναρκισσιστικές ψυχολογικές εγκυστώσεις, που τις εμφανίζει σαν πεποιθήσεις, και μάλιστα εξαναγκαστές κατά πάντων. Επιστρατεύει προπαγανδιστική χρήση της Ιστορίας, ντοπάρισμα με επιθυμητές ψευδαισθήσεις. Καυχήσεις, κούφια έπαρση, απαιτήσεις να εισπράττει ο εγωκεντρισμός προνομίες και τον κοινό θαυμασμό για κατορθώματα άλλων, των προγόνων.

Ο πατριωτισμός, το ακριβώς αντίθετο: Κοινωνικό (κοινωνίας) γεγονός, άθλημα μετοχής, δηλαδή αυθυπέρβασης. Μετοχή και ανάληψη ευθύνης για τη διαχείριση επιτευγμάτων σοφίας και αρετής που μεταβιβάζονται μόνο εμπειρικά: με το γάλα της μάνας, την «υποταγή στη γλώσσα» (Σολωμός). Κριτήριο για να ξεχωρίζουμε τον αυθεντικό πατριωτισμό από την εθνικιστική καπηλεία, είναι το ίδιο, ένα και μοναδικό, που βεβαιώνει πάντοτε την ποιότητα: η ανιδιοτέλεια.

Οι χοντροκοπιές της δικτατορίας ίσως βοήθησαν να διακρίνουμε ότι ο πατριωτισμός του πολιτικού λόγου, η ελληνικότητά του, ακόμα και στις κορυφαίες κάποτε περιπτώσεις του Τρικούπη, του Βενιζέλου, του Παπαναστασίου, του Μεταξά, μάλλον απηχούσε έναν κομψό και ειλικρινή, αλλά σαφώς μεταπρατικό εθνικισμό – έβλεπε την Ελλάδα με τα ματογυάλια της Δύσης. Η λαϊκή αυθεντικότητα του Πλαστήρα ή η οραματιστική οξυδέρκεια του Ιωνος Δραγούμη δεν άρκεσαν για να γονιμοποιήσουν διευρυμένης αποδοχής κριτήρια πατριωτισμού. Και αργότερα, η συναρπαστική ελληνικότητα των αναζητήσεων της γενιάς του ’30, δεν άγγιξε ποτέ τον πολιτικό λόγο.

Πηγή:

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_28/11/2010_1293383

Ήφαιστος Παναγιώτης -Μια ευχάριστη στοχαστική έκπληξη: Καθηγητής Βασίλης Μαρκεζίνης

Submitted by antibaro on Wed, 27/10/2010 - 23:14

Αυτός ο πανάρχαιος τόπος που έλαχε να μας ανήκει κυριαρχικά, είναι γεμάτος εκπλήξεις.

Στην μια πλευρά ποτέ δεν λείπουν οι συνειδητά ή ανεπίγνωστα εθελόδουλες νοοτροπίες και συχνότατα οι "χρήσιμοι ηλίθιοι" που γίνονται όργανα ξένων συμφερόντων και μέσα αποδυνάμωσής μας. Προχθές συνειδητά ή ανεπίγνωστα και πάντοτε υπό την επήρεια επαναστατικών εξομοιωτικών και εξισωτικών δογμάτων υπηρετούσαν την αμερικανική ηγεμονία, χθες την Σοβιετική παγκόσμια αταξική κοινωνία και σήμερα την νέο-Οθωμανική τάξη πραγμάτων στην οποία ούτε λίγο ούτε πολύ θέλουν να μας υποτάξουν ή ακόμη και να εντάξουν. Ας υπενθυμίσουμε ότι στο ιστορική διαδρομή των ελλήνων ου ολίγα εκατομμύρια αυτομόλησαν, υποτάχθηκαν, αφομοιώθηκαν και για τον ένα ή άλλο λόγο -όχι πάντοτε λόγω δικού τους φταιξίματος- έπαυσαν να υπάρχουν ως ελληνικός ανθρωπότυπος.

Στην άλλη πλευρά όμως βρίσκεται "η αντίσταση". Η "αντίσταση" υποβόσκει πάντοτε, αντλεί από το σωρευμένο πολιτικό και πολιτιστικό κεκτημένο και κάποια στιγμή εκδηλώνεται δυνατά για να καταστήσει όνειρα θερινής νυκτός τις επαναστατικές φαντασιώσεις των εγχώριων καταστροφέων των συμφερόντων μας που συνειδητά ή ανεπίγνωστα γίνονται όργανα ξένων. Δεν αμφιβάλλω ότι η παρούσα άθλια κατάστασή μας -ο Βασίλης Μαρκεζίνης χθες είπε ότι είναι πολιτική, οικονομική και ηθική- θα μας προκαλέσει μεγάλες ζημιές. Ήδη η Κυπριακή Δημοκρατία χάνεται ή συρρικνώνεται δραστικά, κυρίως όχι λόγω τουρκικών επιτυχιών αλλά λόγω της "ημετέρας διανοίας", όπως θα έλεγε και ο Περικλής. Λόγω των προαναφερθεισών εθελόδουλων νοοτροπιών που στρέφονται κατά της δικής μας (και δικής τους, αλλά δεν ενδιαφέρει) πατρίδας.

Για τους πιο πάνω και πολλούς άλλους λόγους, ακούοντας, διαβάζοντας και γνωρίζοντας προσωπικά τον Βασίλη Μαρκεζίνη αποτέλεσε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Τα κείμενά του μας ήταν λίγο πολύ γνωστά από τις παρεμβάσεις του των τελευταίων ετών. Τώρα παρεμβαίνει με ένα συνολικότερο κείμενο, το «Μια νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα» (εκδόσεις Λιβάνη 2010). Σύντομα θα ανατρέξω σε νομικά του κείμενα, καθότι βρίσκω ότι η νομική του σκέψη εμπεριέχει ισχυρές δόσεις φιλοσοφίας του δικαίου που είναι πολύ συναφής με την δική μου στοχαστική δραστηριότητα όταν εξετάζω τα βαθύτερα αίτια της ανθρωπολογικής ετερότητας στην συγκρότηση και συγκράτηση των πολιτειακών οντοτήτων. Επίσης, με τον δικό του τρόπο, θεμελιώνει μια αντί-ηγεμονική αντίληψη πολύ κοντά στην δική μου και που αντικρούει την ευκολία με την οποία πολλοί νομικοί διεθνολόγοι, για παράδειγμα ευνόησαν τις επεμβάσεις την δεκαετία του 1990 παρασυρμένοι από μια αφελή αντίληψη του κόσμου που συμπυκνώνεται στις ποικίλες διεθνιστικές και κοσμοπολίτικες θεωρήσεις περί "παγκοσμιοποίησης". Θεωρήσεις που συνομάδωσαν όλα τας πρώην ορφανά των ιδεολογικών δογμάτων του παρελθόντος.

Χθες είχαμε την ευκαιρία, σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο, να ακούσουμε τον Βασίλη Μαρκεζίνη στο πανεπιστήμιο. Μερικά σύντομα σχόλια και πολλά έπονται:

  

Πρώτον, τόσο η εμβάθυνση στην σκέψη του εκλεκτού συναδέλφου Καθηγητή Βασίλειου Μαρκεζίνη όσο και η προσωπική γνωριμία μαζί του βεβαιώνει ότι πρόκειται περί μιας κλασικής περίπτωσης «ταγού» με την βαθύτερη και καλύτερη έννοια του όρου. Ταγού του είδους που μια χώρα έχει πάντα ανάγκη και που στην παρούσα ιστορική συγκυρία η Ελλάδα έχει ανάγκη όλως ιδιαιτέρως. Οι παρεμβάσεις του γίνονται την κατάλληλη ιστορική στιγμή και βρίσκουν μεγάλο ακροατήριο.  Ολόκαρδα του ευχόμαστε να έχει το κουράγιο να συνεχίσει αυτές τις παρεμβάσεις.

Δεύτερον, διατρέχοντας το βιβλίο του Βασίλειου Μαρκεζίνη και ακούγοντάς τον, κανείς δεν έχει αμφιβολία για το εξής: Η κορυφαία νομική του κατάρτιση και η σταδιακή εκλεκτική και προσεκτική εμβάθυνση τομέων της ενδοκρατικής και διακρατικής πολιτικής, συνάμα και η πείρα που αποκόμισε σε πάρα πολλά διεθνή φόρα, συγκρότησαν ώριμη σκέψη και βάσιμες αποκρυσταλλωμένες θέσεις για ένα ευρύ φάσμα ζητημάτων που αφορούν τον άνθρωπο, το κράτος και το διεθνές σύστημα. Τον τρόπο επίσης που συγκροτούνται, που εξελίσσονται και που συνεργάζονται ή συγκρούονται οι άνθρωποι, οι ομάδες και τα κράτη. Δεν πρόκειται για μια συνολική θεωρία καθότι αν αυτό συνέβαινε θα ήταν ιστορική στοχαστική κοσμογονία που θα είχε συντελεστεί για πρώτη φορά. Οι διατυπώσεις, του όμως, δείχνουν μια πολύ ώριμη σκέψη, η ανάλυσή του οδηγεί σε ώριμες εκτιμήσεις και οι εκπληκτικές δεξιότητες του επιτυγχάνουν μια διεπιστημονική προσέγγιση. Δείχνουν επίσης ικανότητα να αποφεύγει τις στοχαστικές παγίδες και τα δύσβατα μονοπάτια μέσα στα οποία πολλοί στριμώχνονται όταν επιχειρούν να μιλήσουν και για τα τρία επίπεδα ανάλυσης (τον άνθρωπο, το κράτος και το διεθνές σύστημα). Έτσι, ο Βασίλης Μαρκεζίνης κατορθώνει να προσφέρει πολιτικούς στοχασμούς των πιο υψηλών βαθμίδων.

Τρίτον, μια άλλη για εμένα έκπληξη ήταν ότι βρήκα επιτέλους μια λογικά και επιχειρηματολογικά θεμελιωμένη συνηγορία υπέρ της δικής μου εμμονής εδώ και δεκαετίες να επισημαίνω τα ελλείμματα και τα μεγάλα προβλήματα του δικού μου γνωστικού πεδίου, δηλαδή της πολιτικής σκέψης και του ρόλου των φορέων της. Πιο συγκεκριμένα, βέβαιος για αυτό που γράφει και αναμφίβολα με πείρα μιας διαδρομής πολλών δεκαετιών, ένας κορυφαίος επιστήμονας προειδοποιεί «πως δεν πρέπει να εντυπωσιαζόμαστε από επιστημονικούς τίτλους και αξιώματα». Προχωρεί να περιγράψει με τον δικό του ψύχραιμο τρόπο τους υπόγειους και πολλές φορές ψυχολογικού χαρακτήρα παράγοντες –συχνά αναφερόμενος στα ιδεολογικά κριτήρια και στις αδιαφανείς χρηματοδοτήσεις– που δημιουργούν προκατάληψη, στρεβλές παραστάσεις και που υποβάλλουν αλλότρια συμφέροντα σε ανυποψίαστους πολίτες κοινωνιών οι οποίες σε τίποτα δεν έφταιξαν από αυτά τα παλιά και γνωστά προβλήματα που αφορούν τον ρόλο του πολιτικού στοχασμού και των φορέων της. Εκτιμώ ότι η θεώρηση του Βασίλειου Μαρκεζίνη για το θέμα αυτό λειτουργεί παράλληλα με την αντίστοιχη επιστημολογική θέση του Παναγιώτη Κονδύλη περί αξιολογικής ελευθερίας και τις εύστοχες αναλύσεις του (του ΠΚ) για τον ρόλο της πολιτικής σκέψης και των φορέων της στην ιστορική διαχρονία. Βέβαια, ευέλικτα και τίμια, ο Βασίλης Μαρκεζίνης επισημαίνει το λεπτό σύνορο μεταξύ αντικειμενικών αναλύσεων και στήριξης των εθνικών συμφερόντων μιας χώρας. Συνάμα, μη έχοντας τους περιορισμούς μιας στενά ακαδημαϊκής ανάλυσης, ευθέως, ψύχραιμα και αυτονόητα θεωρεί αυτονόητα τα εθνικά συμφέροντα που προσφέρει στην Ελλάδα η διεθνής νομιμότητα, συνάμα επισημαίνοντας τις απειλές και τους κινδύνους. Επιπλέον εξηγεί, κάτι και που εγώ έκανα πρόσφατα, τον ευέλικτο και επιδέξιο τρόπο που ο Αχμέτ Νταβούτογλου υποστηρίζει τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα. Εδώ, ας παρατηρήσω ότι τα σχόλια του Βασίλη Μαρκεζίνη αποτελούν μια αρχική αλλά σημαντική κριτική του Νταβούτογλου. Αν μη τι άλλο, δεκάδες χιλιάδες έλληνες διάβασαν το "Στρατηγικό βάθος" του Νταβούτογλου και η σοβαρή κριτική αυτού του σημαντικού κειμένου είναι απόλυτα αναγκαία. Αυτό τόνισα πρόσφατα και σε ομιλία μου προς ομάδα ευρωβουλευτών, οι οποίοι έδειξαν να μην γνωρίζουν επαρκώς και επακριβώς την Τουρκική πολιτική. Όπως και εγώ, ο Βασίλης Μαρκεζίνης δεν παριστάνει τον εισαγγελέα κατά της τουρκικής πολιτικής. Οι τούρκοι την δουλειά τους κάνουν ως ανεξάρτητο κράτος με ρητά διατυπωμένες ηγεμονικές αξιώσεις. Αυτό που έχουμε ανάγκη αν θέλουμε οι αποφάσεις μας να είναι ορθολογιστικές, είναι ακριβής και σωστή γνώση της Τουρκίας και των τουρκικών στρατηγικών και τακτικών επιλογών. Πάντως, οι κριτικές του ΒΜ, επιπλέον, προσφέρονται ως μέτρο σύγκρισης με πολλά σπασμωδικά και ασυνάρτητα κείμενα που γράφτηκαν, μερικά παραγμένα, μάλιστα, από καλοπληρωμένα ιδρύματα "προτάσεων πολιτικής" που καθημερινά συναγελάζονται με αμερικανούς και τούρκους αξιωματούχους.

Τέταρτον, δεν χάρηκα γιατί ο καθηγητής Βασίλης Μαρκεζίνης με την σοβαρότητα που τον χαρακτηρίζει έκανε συναφείς με το προηγούμενο ζήτημα αναφορές στο ΕΛΙΑΜΕΠ, τις χρηματοδοτήσεις του κα τον ρόλο του στην δημόσια ζωή. Σε τελευταία ανάλυση είναι γνωστό ότι από καιρό ετοιμάζω συνολικό έργο για μια σειρά αναλύσεων, στάσεων και συμπεριφορών που ανατρέχουν στην υποβολή αίτησης της Κύπρου στην ΕΕ, τον Ενιαίο Αμυντικό Χώρο, την δομή του μεταψυχροπολεμικού διεθνούς συστήματος, τους συσχετισμούς Ελλάδας – Τουρκίας, την «ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας», το σχέδιο Αναν και τελευταίο αλλά ότι ύστατο, την απίστευτη σπασμωδικότητα γύρω από το βιβλίο «Στρατηγικό βάθος» του Αχμέτ Νταβούτογλου. Βιβλίο το οποίο κάποιοι έντρομοι βλέποντας να ανατρέπονται όλες οι έωλες εκλογικεύσεις που επί δεκαετίες έκαναν περί την Τουρκία  έσπευσαν άλλοτε να το χαρακτηρίσουν παρωχημένο, άλλοτε τον τούρκο Υπέξ ως περίπου περιθωριακό που κανείς δεν τον ξέρει στην Τουρκία, και τα λοιπά. Υπενθυμίζω, συναφώς, επίσης ότι η κριτική αυτή που ετοιμάζω για τους ελληνικούς φορείς εξωπολιτικών δρώντων της ελληνικής και διεθνικής ζωής θα είναι παρωνυχίδα μπροστά στην τυπολογία που ετοιμάζω για την πολιτική σκέψη στην διαχρονία και τον αρλουμπολογικό χαρακτήρα πολλών σύγχρονων φορέων της, όταν άλλοτε επιστρατεύονται από ποικίλους χρηματοδότες ή όταν μιλούν φανατικά και παθιασμένα κατακυριευμένοι από επαναστατικά ιδεολογικά δόγματα. Αυτό που χαροποιεί εμένα και υποθέτω και άλλους είναι, βασικά, κυρίως το γεγονός ότι στους ανθρώπους οι οποίοι χωρίς να προκρίνουν προθέσεις αλλά μόνο να κρίνουν (απίστευτα λανθασμένες) θέσεις εξωπολιτικών «προτάσεων πολιτικής» ελληνικών ιδρυμάτων, προστίθεται μια ακόμη, σημαίνουσα στοχαστική φωνή, ενός διακεκριμένου και κορυφαίου στοχαστή, του Βασίλη Μαρκεζίνη. 

Συγχαρητήρια λοιπόν στον Βασίλη Μαρκεζίνη. Μιλά ρηξικέλευθα, λογικά και σωστά. Του εύχομαι επίσης κουράγιο για ακόμη εντονότερη παρουσία στην δημόσια ζωή. Ο Καθηγητής Βασίλης Μαρκεζίνης είναι μια ωραία και τίμια στοχαστική μορφή. Ένας ανιδιοτελής στοχαστής που όπως ο ίδιος τονίζει δεν ντρέπεται να αγαπά την πατρίδα του, να μην τρέφει προκαταλήψεις για τους "Άλλους" αλλά συνάμα να τους βλέπει ορθολογιστικά, να νοιάζεται για τα συμφέροντά της χώρας που τον γέννησε, να μιλά ειλικρινά και χωρίς ιδεολογικές προκαταλήψειςγια την Ελλάδα και να θεμελιώνει τα επιχειρήματά του βασανιστικά και ακούραστα. Στον ροκανισμένο χώρο της πολιτικής σκέψης, των ιδρυμάτων της και των φορέων της, δυστυχώς ο στοχαστές όπως ο Βασίλης Μαρκεζίνης δεν είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεση.

Υστερόγραφο: Στον εκλεκτό συνάδελφο Καθηγητή Βασίλη Μαρκεζίνη, τολμώ να δώσω μια μόνο "συμβουλή": Αν μπορεί, να αγνοήσει επιδεικτικά τις βέβαιες και σχεδόν αναπόφευκτες "δολοφονίες χαρακτήρα" που θα ακολουθήσουν τις δραστήριες παρεμβάσεις του που εξ αντικειμένου θίγουν κατεστημένα συμφέροντα συμβατικών εξωπολιτικών φορέων. Στην παρούσα συγκυρία οι παρεμβάσεις του επενεργούν ανασταλτικά στις διολισθήσεις μας οι οποίες συρρικνώνουν την εθνική μας ανεξαρτησία (βλ. και το άρθρο στο Έθνος της Κυριακής, αναρτημένο εδώ στις 24.10.2010). Στο παρελθόν, κάποιοι από εμάς δείξαμε απελπισία και αφελώς δοκιμάσαμε να συζητήσουμε δημόσια με "ειδικούς της δολοφονίας επιστημονικών χαρακτήρων". Κάποια στιγμή αποκτήσαμε ανοσία κατά των άδικων και δηλητηριωδών επιθέσεων. Τώρα, καλό θα ήτανε κάποιος που ενδιαφέρεται για σοβαρές επιστημονικές παρεμβάσεις, εξαρχής να διαθέτει μια τέτοια ανοσία κατά των δολοφονιών χαρακτήρα. Βέβαια, δεν γνωρίζω κάποιο ... εμβόλιο κατά "δολοφόνων επιστημονικού χαρακτήρα". Μπορώ εν τούτοις να υπενθυμίζω και τα εύστοχα λεγόμενα ενός αείμνηστου συναδέλφου μας: Δημήτρης Τσάτσος: [ενώ ακόμη και η ζούγκλα υπόκειται σε κάποιους κανόνες ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα τους στερείται:] «Ο διάλογος καθορίζεται από τους οπλοφορούντες. Με τους οπλοφορούντες συμφωνείς ή εκτελείσαι. Χυδαιογραφούντες και χυδαιοπραγούντες αλλά και έμμεσα όσοι τους στηρίζουν (…) γενικεύουν τον διάλογο καθιστώντας έτσι πολλούς τμήμα μιας διαδικασίας που θυμίζει και μυρίζει χοιροστάσιο» (Το ΒΗΜΑ, 5.11.1995).

Παναγιώτης Ήφαιστος

Πηγή : http://www.antibaro.gr/author/105

Η Παραχάραξη της Λαϊκής Ετυμηγορίας

Του Η. Σταμπολιάδη

Ο Πρωθυπουργός της χώρας, με τη διακαναλική του συνέντευξη λίγες  ημέρες πριν από τις δημοτικές εκλογές αλλά κυρίως αυτές της εκλογής περιφερειαρχών, ενός ετερόκλητου και αμφισβητούμενου θεσμού, τους έδωσε καθαρά κομματικό χαρακτήρα και πολιτικοποίησε ένα θεσμό που ναι μεν πάντοτε ήταν πολιτικοποιημένος αλλά όχι στο βαθμό και την ένταση που έδωσε ο κ. Γ. Παπανδρέου.

Ως γνωστό το πολιτικό μας σύστημα δεν έχει τη δομή που είναι απαραίτητη για την αναπροσαρμογή του και την ανάδειξη νέων μορφών λόγου και κυρίως νέων προτάσεων που είναι απαραίτητες για την  εξέλιξη του και την αυτοπροστασία του από κατεστημένες νοοτροπίες που έχουν καταλύσει κάθε έννοια δημοκρατίας στη χώρα μας. Μόνο το γεγονός ότι για να βάλει υποψηφιότητα ένας απλός πολίτης έπρεπε να συμμετέχει σε συνδυασμό με αριθμό συνυποψήφιων όσες οι εκλεγόμενες θέσεις στο δημοτικό συμβούλιο του δήμου του συν ένα. Επί πλέον δεν καταμετρά τις ψήφους διαμαρτυρίας που αποτελούν άρνηση του ίδιου του πολιτικού συστήματος πέρα από την άρνηση ενός συγκεκριμένου κομματικού συνδυασμού. Μία καταμετρημένη άρνηση του ίδιου του πολιτικού συστήματος είναι δείκτης της αστοχίας του και οδηγός για μία αναδιάρθρωση ή αναδόμηση του.

Εκ των πραγμάτων η έλλειψη άλλου πολιτικά αναγνωρισμένου τρόπου  διαμαρτυρίας ανάγκασε το λαό να επιλέξει την αποχή, το λευκό ή το άκυρο σαν έκφραση απόρριψης του πολιτικού συστήματος και κατά κύριο λόγο της κυβέρνησης που το εκφράζει.  Η συνήθης αποχή αποτελεί στατιστικώς το 15% του εκλεκτορικού σώματος είτε λόγω παραλήψεων στον καταρτισμό του είτε λόγω προσωπικών δυσκολιών ορισμένων ψηφοφόρων. Στις εκλογές αυτές η αποχή έφτασε το 50% του εκλεκτορικού σώματος και αφαιρώντας τη συνήθη αποχή καταλήγουμε ότι το 35% είναι ενσυνείδητη αποχή και προσθέτοντας τα 10% άκυρα και λευκά έχουμε ότι το 45% των πολιτών απέρριψαν το ίδιο το πολιτικό σύστημα πράγμα που σημαίνει ότι ο οποιοσδήποτε  εκλεγείς με 50% δεν αντιπροσωπεύει παρά το 50%Χ55% =27.5% της Λαϊκής ετυμηγορίας.

Με την αποχή και τη λευκή του ψήφο ο λαός έκανε σαφή την περιφρόνηση του προς το φαύλο πολιτικό σύστημα , τον κυρίως υπεύθυνο όχι μόνο για την οικονομική αλλά και για την ηθική, πολιτική, εθνική και πολιτιστική παρακμή του τόπου που έχει καταλήξει σε κατοχή της χώρας από τοκογλύφους και σκοτεινούς επιβουλευτές της εθνικής κυριαρχίας της.

Η σημερινή πολιτική καμαρίλα με προεξέχοντες τον Πρωθυπουργό και τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ερμήνευσαν αυτό το πενιχρό αποτέλεσμα σαν νίκη του κόμματος τους αντίστοιχα, αποκρύπτοντας ανεύθυνα όχι μόνο την πολιτική τους ήττα αλλά κυρίως τα πραγματικά προβλήματα της χώρας που την οδηγούν σε χρεοκοπία και εθνική μειοδοσία στη σκακιέρα του σύγχρονου αδηφάγου γεωπολιτικού παιχνιδιού.

Τα μέσα μαζικής επιρροής συντάχθηκαν πλήρως με την παραχάραξη της λαϊκής ετυμηγορίας που εκτελεί το υπό κατάρρευση  πολιτικό σύστημα και από τη μεριά τους χειροκροτούν το κόμμα που το καθένα  συντηρεί  για την δική του επιβίωση. Τέτοια παραχάραξη εκλογικών αποτελεσμάτων είχαμε δει μόνο σε φοιτητικές εκλογές, όπου η κάθε παράταξη εορτάζει τη δική της νίκη.

Δυστυχώς ο πρόεδρος της δημοκρατίας δεν άνοιξε το στόμα του ούτε κούνησε το δακτυλάκι του, κρυβόμενος πίσω από τη νομική αλλά όχι ουσιαστική κάλυψη, που του παρέχει το κουτσουρεμένο Σύνταγμα της πρωθυπουργικής δημοκρατίας όπως αλλοιώθηκε από τα λαμόγια της μεταπολίτευσης. Όμως το Σύνταγμα με την τελευταία του παράγραφο παραχωρεί την ουσιαστική του φύλαξη στον πατριωτισμό των Ελλήνων.

 Ήλθε  πλέον η ώρα που ο λαός καλείται να προστατεύσει μόνος του το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία και να αναλάβει τη σωτηρία της χώρας από την καθοδηγούμενη οικονομική παρακμή και τον συνεπαγόμενο εθνομηδενισμό της.

Ηλίας Σταμπολιάδης

Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης

15/11/2010

Γιανναράς Χρήστος, Φως στην άκρη του τούνελ

Posted: 14 Nov 2010 11:28 PM PST Εχει τεράστια σημασία για τους ενόχους της καταστροφής που ζει η Ελλάδα, να πείσουν τον λαό ότι είναι συνένοχος. Οτι «τα φάγαμε όλοι μαζί», κατά τη χυδαία εκφραστική του Θεόδωρου Πάγκαλου. Αν στο ιστορικό έγκλημα συμμετέχουμε όλοι, τότε νέμεση δεν θα λειτουργήσει ποτέ, αυτουργοί δεν υπάρχουν, οι κομματικές συντεχνίες συμφερόντων μπορούν να συνεχίσουν ατιμώρητες (και ανενόχλητες) να μας εμπαίζουν. Μπορεί ο πρωθυπουργός να εκβιάζει τον λαό, όπως μέχρι και χθες, με τη λογική των γκάνγκστερ: Ή ψηφίζετε τους κομματικούς μου κομισάριους στην τοπική αυτοδιοίκηση ή προκηρύσσω βουλευτικές εκλογές με σίγουρη συνέπεια την αδυναμία πια καταβολής μισθών και συντάξεων. Ο λαός προσαρμόζεται με τους όρους του παιχνιδιού που καθορίζουν οι διαχειριστές της εξουσίας. Αυτή η προσαρμογή είναι, δυστυχώς, προϋπόθεση επιβίωσης των οικονομικά ασθενέστερων, ίσως και των μειωμένης καλλιέργειας κοινωνικών στρωμάτων, δηλαδή του κρίσιμου για το εκλογικό αποτέλεσμα αριθμού ψηφοφόρων. Αν τα κόμματα αγοράζουν ψήφους με σύστημα πελατειακό, ρουσφετολογικό, πώς και γιατί ο αδύναμος να αρνηθεί να συμπαίξει; Να ρισκάρει το ψωμί του για να υπερασπίσει τη δημοκρατία; Του το απαγορεύουν αυτοί που αποφάσισαν ιδιοτελέστατα τους όρους της «δημοκρατίας». Τρία (τουλάχιστον) εμφατικά παραδείγματα ενισχύουν την πιστοποίηση πως, όταν προσφέρονται όροι υψηλών ποιοτικών απαιτήσεων, ο λαός ακολουθεί και προσαρμόζεται – τρεις ενδείξεις, που πιθανόν και να αντιλέγουν στη λογική της κοινής πνιγερής απαισιοδοξίας: Το «Αττικό Μετρό» συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια λειτουργίας. Και όλοι οι σταθμοί του συνεχίζουν να εμφανίζουν την ίδια άψογη εικόνα της πρώτης μέρας. Αστραφτερή καθαριότητα, ούτε το παραμικρό σκουπίδι στο δάπεδο, άψογη καλαισθησία, ούτε η παραμικρή απόπειρα κάτι να γραφτεί στους τοίχους, να «διακινηθούν ιδέες» προοδευτικών δυνάμεων, να τολμηθεί ο αυτονόητος βανδαλισμός από τους ψυχανώμαλους διαχειριστές της «φυσιογνωμίας» των ελλαδικών πόλεων. Για ποιους λόγους η ελλαδική κοινωνία δέχθηκε αυτονόητα τους όρους του «Αττικού Μετρό» και τους τηρεί με άκρα συνέπεια, γιατί αυτή η εξαίρεση σε σύγκριση με την τριτοκοσμική αθλιότητα στον ΟΣΕ, στα ΚΤΕΛ, στα σχολικά και πανεπιστημιακά κτίρια, στα δημόσια νοσοκομεία, υπουργεία, οργανισμούς; Σχετικό και το δεύτερο δεδομένο: η εικόνα και λειτουργία του Ωνάσειου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου. Συμπληρώνει φέτος δεκαεφτά χρόνια στην υπηρεσία του ίδιου αυτού κοινού που συντηρεί συνθήκες ντροπής και απανθρωπίας στα περισσότερα από τα ανάλογα δημόσια ιδρύματα. Πού οφείλεται αυτή η διαφορά, γιατί μπαίνεις στο Ωνάσειο και νομίζεις ότι μετανάστευσες σε άλλη χώρα, σε άλλον πλανήτη, πώς πέτυχαν εκεί να διατηρούν επί τόσα χρόνια όχι μόνο αστραφτεράδα και καλαισθησία πολυτελούς κλινικής, αλλά και συμπεριφορές σεβασμού της ιδιαιτερότητας και αξιοπρέπειας του κάθε πολίτη; Τρίτο, το γνωστό και πολυσχολιασμένο δεδομένο: η εικόνα μιας άλλης Αθήνας τις μέρες των Ολυμπιακών Αγώνων, το καλοκαίρι του 2004 (παρ’ όλο που ήταν ολέθρια για τον τόπο πολιτική επιλογή η διοργάνωσή τους). Αλλες συγκοινωνίες, άλλες δημόσιες υπηρεσίες, άλλες τράπεζες, άλλα μαγαζιά, άλλες συμπεριφορές. Τίποτα εκείνες τις μέρες στο τριτοκοσμικό λεκανοπέδιο δεν θύμιζε την κατεστημένη κακομοιριά της υπανάπτυξης, τον αισθητικό εκβαρβαρισμό, την εγωκεντρική χυδαιότητα στις συμπεριφορές, δηλαδή τα μόνιμα, ενδημικά στην πρωτεύουσα συμπτώματα θανατερής παρακμής. Γιατί, πώς δικαιολογείται αυτή η συλλογική μεταμόρφωση, η ανάδειξη μιας άλλης Ελλάδας, με διαφορετικούς όρους ύπαρξης και συνύπαρξης; Είναι φαεινότερο και από τον ήλιο: Ο λαός δίνει προτεραιότητα στην κάλυψη των αναγκών του, όμως αν του επιβληθεί η κάλυψή τους με όρους όχι υπανάπτυξης αλλά ποιότητας, είναι σίγουρο για τον Ελληνα, ακόμα σήμερα, ότι θα πειθαρχήσει, θα σεβαστεί την ποιότητα σε πείσμα της πλύσης εγκεφάλου στην οποία έχει υποβληθεί μεθοδικά τα τελευταία τριάντα χρόνια. Αιτία της υπανάπτυξης, αιτία όλων των δεινών, κάθε συμφοράς, είναι ο εκφαυλισμός και η μεθοδική εξηλιθίωση του λαού από τις κομματικές συντεχνίες συμφερόντων. Ας μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν, οι Ελληνες τουλάχιστον, τον θρασύτατο εκβιασμό που τους άσκησε, πριν από μια εβδομάδα, ο πρωθυπουργός τους: Να ψηφίσετε, έλεγε, άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης και μάλιστα για καινούργια θεσμικά μορφώματα με διευρυμένες εξουσίες. Αλλά δεν έχει σημασία αν ψηφίσετε ικανούς ή ανίκανους, τίμιους ή φαύλους, ευφυείς ή μικρονοϊκούς. Πρέπει να ψηφίσετε τη δική μου καμαρίλα, αλλιώς πηγαίνω για εθνικές εκλογές και οδηγώ τη χώρα σε επίσημη πτώχευση, στάση πληρωμών, πείνα και τρόμο. Και όπως πάντοτε, τριάντα χρόνια τώρα, ο αμοραλισμός του ΠΑΣΟΚ υπαγορεύει πολιτική στη «Νέα Δημοκρατία»: Ο κ. Σαμαράς πειθάρχησε στο εκβιαστικό δίλημμα, συνέπαιξε πάραυτα με το φασιστικό τέχνασμα. Οχι απλώς δεν τόλμησε, αλλά ούτε διανοήθηκε να ξεγυμνώσει τη λογική του παπανδρεϊσμού, να πει στον λαό: Εγώ δεν δίνω χρίσμα σε κομματικούς κομισάριους, σας καλώ να ψηφίσετε ακομμάτιστα, να τιμήσετε τους ικανούς, τους ανιδιοτελείς και όποιον εμφανιστεί ότι δήθεν με εκπροσωπεί, να τον μαυρίσετε. Στην απροκάλυπτη απαίτηση των Παπανδρέου να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα των εκλογών Τ. Α. για να πετύχουν μονοδιάστατο κομματικό κράτος, σας καλώ να αντιτάξετε την προτεραιότητα της δημοκρατίας, να επιλέξετε ποιότητα, όχι ποιμνιοστάσιο. Θα ήταν κίνηση ρουά – ματ στην πολιτική σκακιέρα. Αλλά η Ν. Δ., για μια ακόμα φορά, προτίμησε να σέρνεται όπου την πηγαίνει το ΠΑΣΟΚ περιφέροντας τη γοητεία Κικίλια για να σαγηνεύσει ψηφοφόρους. Οσοι αντιλαμβάνονται το τρομακτικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν οδηγήσει τη χώρα τα δύο κόμματα «εξουσίας», δεν μοιάζει να γεμίζουν μια πλατεία Συντάγματος. Αν τη γέμιζαν, τότε η ειρηνική εκεί εγκατάστασή τους, μέρες και νύχτες, αδιάλειπτα, με αίτημα τη ριζική επαναδιαπραγμάτευση του «Μνημονίου» από εξωκομματική υπηρεσιακή κυβέρνηση, θα ήταν φως στην άκρη του τούνελ.

Γιανναράς Χρήστος - Η πρωθυπουργική ανεπάρκεια

Posted: 07 Nov 2010 11:30 PM PST Η τηλεοπτική του εικόνα ίσως να τον αδικεί, είναι προκλητικά ασύμπτωτη με το υπούργημά του και τις ευθύνες που συνεπάγεται. Βέβαια, χωρίς το οικογενειακό του όνομα δεν θα είχε φτάσει σε τόσο υψηλούς θώκους – στο κόμμα του υπάρχει πλειάδα στελεχών με καταφανώς υπέρτερα φυσικά χαρίσματα, πρόδηλη υπεροχή καλλιέργειας, ηγετικής εμφάνισης. Ομως, παρ’ όλα αυτά, πρέπει να διαθέτει τη φυσιολογική ευφυΐα, δεν μπορεί τα προσόντα του να είναι όπως τα εμφανίζει η τηλεοπτική του εικόνα. Οποιουδήποτε πρωθυπουργού η τηλεοπτική εικόνα είναι πια πρόβλημα πολιτικό. Ενδιαφέρει τους πολίτες όχι για ευτελές κουτσομπολιό: πώς ντύνεται, πώς χειρονομεί, πώς μορφάζει, ποιες οι μικροσυνήθειες του ιδιωτικού του βίου. Πολιτικό πρόβλημα είναι, να προδίδει η εικόνα του πρωθυπουργού υστέρημα ευφυΐας, σαφή μειονεξία σε φυσικά προσόντα, ανάπηρη εκφραστική. Τότε, δικαιολογημένα, ο πολίτης φοβάται. Καταλαβαίνει πως ό,τι κατόρθωσε στη ζωή του, ό,τι ελπίζει για τα παιδιά του, την πατρίδα του και την ιστορική της επιβίωση, είναι σε χέρια επικίνδυνου, αμφίβολων ικανοτήτων διαχειριστή. Κάθε τηλεοπτική εμφάνιση του σημερινού Ελληνα πρωθυπουργού φοβίζει (τους οξυδερκέστερους τους πανικοβάλλει). Παράδειγμα, η «διακαναλική» συνέντευξή του στις 25.10.2010: Φόβισε ακόμα και τους δανειστές στη διεθνή αγορά, η απόδοση (spread) του ελληνικού 10ετούς ομολόγου εκτινάχθηκε αμέσως στις 795 μονάδες. Η λογική του φόβου αυτονόητη: Ποιο νοικοκύρεμα των οικονομικών, ποια πάταξη της σπατάλης και της φαυλότητας να περιμένει κανείς από αυτή τη θλιβερή τηλεοπτική φιγούρα που, επί δύο ώρες και τέταρτο, άλλα τον ρωτούσαν οι δημοσιογράφοι και σε εντελώς άλλα απαντούσε, του ήταν αδύνατο να συγκροτήσει μια δική του, με λογική συνέπεια απάντηση, παπαγάλιζε προκάτ συνθηματολογίες, πάλι και πάλι, αυτιστικά. Πώς να εμπιστευθούν οι αγορές πρωθυπουργό που, με δεδομένη και αδιέξοδη τη χρεοκοπία της χώρας του, απειλούσε τους πολίτες με βουλευτικές εκλογές, δηλαδή με χαριστική βολή στην οικονομία, αν στις εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης δεν υπερψηφιστούν οι κομματικοί του κομισάριοι! Δεν είχε καν τη λογική και τη φρόνηση να διερωτηθεί, ποια ηδονή θα του εξασφάλιζε η εξουσία σε κράτος λιμού ή ζούγκλας (με την κυρία Μέρκελ να του αφαιρεί και το δικαίωμα ψήφου στην Ε.Ε.). Η μεταχείριση του πρωθυπουργού από τον Τύπο και η αιδήμων υποταγή ευφυέστατων στελεχών του κόμματός του στη μετριότητά του δημιουργούσαν σε μερικούς την επιφύλαξη: μήπως διαθέτει προσόντα που οι πολλοί αγνοούμε. Γι’ αυτούς η «διακαναλική» συνέντευξη ήταν σοκ. Ηδη από το σχολειό, ακόμα και οι μαθητές αρχίζουν να οικειώνονται αυτό που οι δάσκαλοι εθίζονται επαγγελματικά να διακρίνουν: Ποιος μαθητής στην προφορική εξέταση είναι διαβασμένος και ποιος αδιάβαστος. Ποιος διάβασε μόνο ένα κεφάλαιο του βιβλίου και προσπαθεί κάθε ερώτηση να την απαντήσει με το κεφάλαιο που μισοξέρει. Ποιος έχει τη φυσική ευφυΐα να υπεκφεύγει, να παριστάνει τον διαβασμένο συνταιριάζοντας τα περίπου στο τίποτα. Και ποιος είναι φυσικά ανεπαρκής, ούτε τι διαβάζει καταλαβαίνει ούτε να προσποιηθεί μπορεί, αραδιάζει κομπιαστές, ασύνδετες κενολογίες, εκτίθεται στον οίκτο ή στη χλεύη. Αυτήν την κριτική λειτουργία (: να διαβλέπεις, να καταδείχνεις, να ιεραρχείς ποιοτικά την επάρκεια) την ασκεί στο σχολειό ο δάσκαλος και στον δημόσιο στίβο ο δημοσιογράφος. Στη «διακαναλική» συνέντευξη του πρωθυπουργού οι δημοσιογράφοι δεν άσκησαν το λειτούργημά τους. Αν είχαν τολμήσει τίμια να του πουν: «δεν απαντάτε σε αυτό που σας ρωτάμε, γιατί υπεκφεύγετε;», ίσως το spread του ελληνικού ομολόγου να μην είχε εκτιναχθεί στα ύψη. Ισως οι δανειστές να είχαν καταλάβει ότι στην Ελλάδα είναι μεν ο πρωθυπουργός φανερά ανεπαρκής, αλλά υπάρχει κοινωνική δυναμική που αντιστέκεται. Η ατολμία των δημοσιογράφων στη «διακαναλική» έμοιαζε διατεταγμένη, μύριζε προχωρημένη παρακμή, ανοχή που αποκλείει την ανάκαμψη. Το πρόβλημα της εξόφθαλμης πρωθυπουργικής ανεπάρκειας δεν βρίσκει τη λύση του ούτε σε εθνικές εκλογές ούτε σε εσωκομματικές ανακατατάξεις. Το υπάρχον πολιτικό σκηνικό μπορεί να δώσει βελτιωμένες εκδοχές της σημερινής δραματικής ανικανότητας, αλλά εξίσου ατελέσφορες ως προς το σκοπούμενο τέλος: την ανάκαμψη. Η ελλαδική κοινωνία μοιάζει να μην έχει συνειδητοποιήσει ότι με χρέος που φτάνει το 150% του εθνικού προϊόντος σωτηρία δεν υπάρχει, ζούμε και θα ζούμε για πολλά, περισσότερα από όσα φανταζόμαστε χρόνια με τις (καθαρά συμφεροντολογικές) ελεημοσύνες των δανειστών μας. Μόνο ένα πολύ μεγάλο πολιτικό ανάστημα θα μπορούσε πιθανόν να ανατρέψει τα δεδομένα, αλλά ούτε στον ορίζοντα διαφαίνεται ούτε οι σπιθαμιαίοι που ελέγχουν τον πολιτικό μας ορίζοντα θα επιτρέψουν ποτέ να αναφανεί. Για όσους συνειδητοποιούν τον επερχόμενο πολυετή (ίσως δεκαετιών) εφιάλτη, τις στερήσεις, την επιτεινόμενη φτώχεια, το φάσμα της πείνας, την τρέλα της απόγνωσης των ανέργων και των μεταναστών, μοιάζει κυριολεκτικά ασήμαντη η σημερινή εκλογική αναμέτρηση, ανθυπολεπτομέρεια στο περιθώριο των εξελίξεων. Το τελευταίο που θα επηρεάσει τη δίνη του τυφώνα είναι, αν θα έχει επιβραβευθεί με επανεκλογή η θρασεία ουτιδανότητα του κ. Κακλαμάνη ή αν θα έχει προτιμηθεί ο επί τη εμφανίσει συμβιβασμένος κ. Καμίνης. Αν η Θεσσαλονίκη θα έχει γοητευθεί από το σκουλαρίκι και το τατουάζ σε γηραλέα σάρκα ή θα έχει καταξιώσει τον εξ εθισμού ανεπαρκή κ. Γκιουλέκα. Και τα ανάλογα πάσης Ελλάδος. Σοβαρότητα, ωριμότητα και αυτοσεβασμό θα πρόδιδαν (ίσως κατόρθωναν και τη σωτήρια ανατροπή του πολιτικού σκηνικού) μόνο κάποιες μεγάλου εύρους λαϊκές αντιδράσεις: Μια αποχή από τις εκλογές, την Κυριακή 14 Νοεμβρίου, της τάξεως του 70%-80% των ψηφοφόρων, ή μια ειρηνική στρατοπέδευση μερικών εκατοντάδων χιλιάδων λαού στο κέντρο της πρωτεύουσας, αδιάλειπτα, μέρες και νύχτες, με αίτημα μια ριζική επαναδιαπραγμάτευση του «Μνημονίου» από τεκμηριωμένα εξωκομματική υπηρεσιακή κυβέρνηση.

ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ Κατάλαβες τώρα...

  

Η φωτογραφία είναι τής DOROTHEA LANG 

Κ α τ ά λ α β ε ς  τ ώ ρ α...

Κατάλαβες τώρα... γιατί σε λέγανε εθνικιστή 

όταν έλεγες πως αγαπάς την  Πατρίδα σου; 

Για να την πουλήσουν πιο εύκολα. 

Γι' αυτούς κάθε λέξη που αρχίζει από –εθν  και 

-ελλ  ήταν και  είναι εμπόδιο όταν  ακούγεται  

μέσα στο μαντρί τού "εκσυγχρονισμού" που 

μας μπουζούριασαν.

Κατάλαβες τώρα... γιατί σε λέγανε ρατσιστή;

Γιατί σε πολύ λίγο δεν θα είσαι ιδιοκτήτης τής 

πατρίδας σου·  θα είσαι ένας κάτοικος μιας 

χώρας που θα ανήκει στους παγκόσμιους τρα-

πεζίτες  και στους υπαλλήλους τους, οι οποίοι 

παριστάνουν την... κυβέρνηση.

Κατάλαβες τώρα γιατί πριονίσανε την παιδεία 

και την υποβάθμισαν σε "εκπαίδευση"; 

Για να σε κάνουν υπαλληλάκο τών 3,60. 

Να σε βάλουν πίσω από τον πάγκο τών μπακάλικών 

τους που απλώσανε στη χώρα σου, να σερβίρεις 

καφέδες και να πηγαίνεις με το παπί πίτσες στα 

πάρτι τού Χριστοφοράκου.

Κατάλαβες τώρα γιατί σου δίνανε τζάμπα 

κάρτες οι τράπεζες; 

Για να σου πάρουν το πατρικό σου.  Δεκάρα δεν 

δίνανε για τις δόσεις σου.  Με χαρτιά τυπωμένα 

σου πήραν και  σου παίρνουνε  το σπίτι, το χωρά-

φι, το μαγαζί.

Κατάλαβες τώρα γιατί σε χώσανε στο 

χρηματιστήριο;

Όταν ένας πρωθυπουργός τής χώρας προέτρεπε 

τον απλό κόσμο να βάλει το κομπόδεμά του στο 

στημένο παιγνίδι τού χρηματιστηρίου, δεν εννο-

ούσε ακριβώς τις παραγωγικές επενδύσεις, αλλά 

τον τζόγο. 

Κατάλαβες τώρα ότι κάποιοι γίνανε πάμπλουτοι 

σε μια νύχτα ανταλλάσσοντας τον πλούτο σου, 

τον ιδρώτα σου, με  αέρα;

Κατάλαβες τώρα γιατί γουστάρουν τόσο την... 

"ελεύθερη αγορά";

Για να κλείσει ο μπακάλης τής γειτονιάς και να 

στέλνεις τον κόπο σου στα μεγαλομπακάλικα 

τής Γερμανίας. 

Σε βγάλανε, ψαράκι, από τη γυάλα σου και στη 

συνέχεια σε πέταξαν στον ωκεανό με τα σκυλό-

ψαρα, που έχουν τους δικούς τους  κανόνες... 

διατροφής.

Κατάλαβες τώρα γιατί αγαπάνε τους "μη νόμιμους 

μετανάστες" τόσο πολύ οι εκλεγμένοι «αλήτες» μας; 

Για να κάνουν με τη δυστυχία εκείνων  κι' εμάς

δυστυχισμένους.

Κατάλαβες τώρα, ψαράκι, πόσο αξίζει η γυάλα σου; 

Γιατί αυτή είναι η καλύτερη γωνιά στον κόσμο - το 

καλύτερο οικόπεδο - και την κοστολογούν μόλις 

300 δις συμπεριλαμβανομένων και τών... αρχαιοτήτων.

Κατάλαβες τώρα γιατί  αλλάζουν το ονοματάκι 

στην Εθνική σου Οδό; 

Θέλεις 20€ πλέον για να πας από Αθήνα στη

Θεσσαλονίκη  χρησιμοποιώντας την Εθνική σου 

Οδό,  ενώ ήταν υποχρέωση τού κράτους να την 

κατασκευάσει και όχι να την ξεπουλήσουν στον 

κάθε "όμορφο" που παριστάνει τον... εργολάβο.

Κατάλαβες τώρα γιατί σου πουλάνε φθηνά τα... 

χαζοκούτια; 

Για να σε κάνουν να τρως κουτόχορτο στα λιβάδια 

τών... σήριαλς.  Για να σε πετάνε μπαλάκι από τη 

μεσημεριανή  χαζοβιόλα στον απογευματινό 

πληρωμένο τελάλη της προπαγάνδας τους.  Από το 

πρωί μέχρι το βράδυ μια θλιβερή παρέλαση υπερεκτι-

μημένων "τίποτα", με καμιά ειδικότητα, στον αέρα.

Κατάλαβες τώρα γιατί σ' έδιωξαν από το χωριό 

και από τη γη σου, δίνοντάς σου μια θέση στο... 

"δημόσιο"; 

Για να τα δώσουν δωρεάν στους νέους... "εποίκους".

Κατάλαβες τώρα γιατί πρέπει το ζευγάρι να δουλεύει

σε δυο δουλειές, ενώ ο παππούς θα πρέπει να δουλεύει

ακόμα και στα... 70 του; 

Για να μεγαλώνουν τα παιδιά μόνα τους χωρίς κανένα

προσανατολισμό και αρχές. Για να χαθεί η «καταραμέ-

νη» φυλή σου. Τούτο το ξέρουν πολύ καλά και γι' αυτό 

προωθούν την... υπογεννητικότητα.

Κατάλαβες τώρα γιατί στη Βουλή δεν μπαίνει κανένας 

σοβαρός άνθρωπος;

Επειδή αυτός δεν θέλει ν' ανήκει στον θίασο τών 300 

που προδιαγράφουν οι κομματικές λίστες,  τις οποίες 

συντάσσουν κυρίαρχα οι ντόπιοι τοποτηρητές τής 

παγκοσμιοποίησης μαζί με τις  "άγιες οικογένειες" 

τού τόπου.

Έτσι, στο θέατρο που λέγεται... Βουλή, δεν θα βρείτε 

σήμερα σχεδόν κανέναν από τους λαμπρούς  Έλληνες 

διανοητές και επιστήμονες, επειδή δεν είναι... θεατρίνοι.

Κατάλαβες τώρα γιατί τα κάνουν όλ' αυτά; 

Επειδή είναι υπεύθυνοι για τον κάθε 

ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ...ΓΕΝΝΗΘΕΙ,  για την κάθε 

ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ...ΓΕΝΝΗΘΕΙ.  

Γιατί δεν θέλουν άλλους Έλληνες σ' αυτόν τον

τόπο.  Ούτε στο γένος, ούτε στη σκέψη.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΤΟ!  Οι κύριοι αυτοί και τα όργανά τους

συντελούν  μια νέα μορφή γενοκτονίας στην πατρίδα 

σου και το ξέρουν πάρα πολύ καλά, επειδή αυτοί είναι 

εκείνοι που τη σχεδίασαν και την εκτελούν!

      
     Αγαπητοί φίλοι.  Αν βρείτε το παραπάνω κείμενο ενδιαφέρον και

πραγματικό, παρακαλείσθε, όπως το προωθήσετε στους πολίτες που
θέλουν να βγουν απ΄ το σκοτάδι της παραπληροφόρησης και να
μάθουν τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μας.

Γιανναράς Χρήστος - Ψήφος αντίστασης στη μικρόνοια

Posted: 01 Nov 2010 12:35 AM PDT

Μοιάζει απίστευτο, αλλά το προεξοφλούν με σιγουριά οι δημοσκοπήσεις: Στις επερχόμενες εκλογές Τοπικής τάχα και Αυτοδιοίκησης, οι ελλαδίτες ψηφοφόροι θα ψηφίσουν και πάλι, στην πλειονότητά τους, κομματικούς υποψηφίους.

Πώς να εξηγήσουμε την άρνηση της κρίσιμης για το εκλογικό αποτέλεσμα μάζας να αντιληφθεί την πραγματικότητα; Τα εγκλήματα των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν τον τόπο τα τελευταία τριάντα έξι χρόνια είναι εξόφθαλμα, αποδεδειγμένα, ψηλαφητά: Κατασπατάλησαν το απίστευτο χρήμα που εισέρευσε στη χώρα (για πρώτη φορά στην κρατική μας ιστορία) και απέβλεπε να επιτευχθεί σύγκλιση της ελλαδικής με τις οικονομίες των χωρών της Ε.Ε. Ξέφρενη σπατάλη και επιπλέον απίστευτος, παρανοϊκός δανεισμός. Μοίραζαν τα κόμματα διορισμούς, επιδοτήσεις, ρουσφέτια, μπούκωναν τον υπόκοσμο των λακέδων και της καμαρίλας τους με αδιάντροπο πλούτο, ωμά, απροκάλυπτα, χυδαία. Πνίγοντας κυριολεκτικά τη χώρα στα χρέη.

Χωρίς να λύσουν, στα τριάντα έξι αυτά χρόνια, ούτε ένα πρόβλημα – το ασφαλιστικό, ας πούμε, ή το συγκοινωνιακό ή της μηχανοργάνωσης του κράτους (δεν συζητούμε για την παιδεία, την υγεία, την άμυνα, τη δικαιοσύνη). Το μόνο που τους ενδιέφερε, μα αποκλειστικά το μόνο, ήταν η επανεκλογή τους, η κραιπαλική ηδονή της εξουσίας. Τίποτε άλλο. Και όταν πια η καταστροφή ήταν αδύνατο να αναχαιτιστεί, ο ένας πρωθυπουργός το ’σκασε πανικόβλητος, δίχως ίχνος ντροπής ή αυτοσεβασμού. Και έσπευσε να αναλάβει ο μειονεκτικός σε επιγνώσεις αντίπαλος, για να αλωνίζει επί μήνες τα διεθνή κέντρα, απολαμβάνοντας τουριστικά το κελεπούρι της πρωθυπουργίας και διαφημίζοντας στους δανειστές της χώρας την αναξιοπιστία της και τη διαφθορά της.

Ποιος Ελληνας δεν βλέπει αυτά τα εξόφθαλμα, αποδεδειγμένα, ψηλαφητά δεδομένα; Κι όμως, όχι μόνο δεν κατεβαίνουμε στους δρόμους να διαδηλώσουμε οργή και αντίσταση, αλλά σπεύδουμε πειθήνια και ηλίθια να αμνηστεύσουμε, να κολακέψουμε, να επιβραβεύσουμε τους τυράννους μας, ψηφίζοντας τους εκλεκτούς των κομματικών συμφερόντων στην τάχα Αυτοδιοίκηση. Πού είναι λοιπόν το περιβόητο «φιλότιμο» του Ελληνα, η «περηφάνια» του, το «αδούλωτο φρόνημά» του; Ακόμα και την ψήφο του, το τελευταίο απομεινάρι διαφοράς από τον σκλάβο, τον ραγιά, την προσφέρει για να μετρήσουν οι διεφθαρμένες κομματικές συντεχνίες τις περιστασιακές μεταβολές στα ποσοστά της ισχύος τους.

Να κατεβούμε στους δρόμους μάς το έχει απαγορεύσει ο παλαιοημερολογητισμός του Περισσού: μονοπωλεί μεθοδικά κάθε δημόσια μαζική διαμαρτυρία, την «καπελώνει» αυθαίρετα, η κραυγή και οργή των πολιτών μετατρέπεται σε αθέλητη υποστήριξη της πιο υπάνθρωπης ολοκληρωτικής μονοτροπίας. «Δεν κοτάς ν’ αγγίξεις μιαν από τις αξίες που ικανοποιούν τα αισθήματά σου για κοινωνική δικαιοσύνη, έγραφε ο Ελύτης, και βρίσκεσαι να “κάνεις πορεία” μ’ έναν συρφετό ανθρώπων που δεν έχουν δική τους σκέψη, αλλά την περιμένουν από τον καθοδηγητή τους». Δεν μπορεί να υπάρξει σήμερα ακομμάτιστη πρωτοβουλία για μαζική πολιτική εκδήλωση, που να μην την ιδιοποιηθεί η μικρόνοια και ψυχανωμαλία των καπήλων της Αριστεράς.

Μας απομένει η ψήφος, για να συντηρούμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε πολίτες, ότι πολίτευμα της χώρας είναι η δημοκρατία. Ψευδαίσθηση, στάχτη στα μάτια, για να συνεχίζουν οι μαφιόζοι των κομματικών συντεχνιών να παίζουν με τη δική μας αφέλεια, την παιδαριώδη επιπολαιότητά μας. Τάχα ότι λειτουργούν πολιτικοί θεσμοί, τάχα ότι διαχειριζόμαστε τις τύχες και το μέλλον μας, καμαρωτοί στη σειρά για να βρεθούμε πίσω από το παραβάν, να αξιοποιήσουμε τα «δικαιώματα» του πολίτη! Μας παραμυθιάζουν οι ανίκανοι, ενώ το ξέρουμε, το βλέπουμε: Η δευτεράντζα της κομματοκρατίας, δήμαρχοι, νομάρχες, περιφερειάρχες τώρα ή ό,τι άλλο παραπληρωματικό, ούτε τις λακκούβες στους δρόμους ή τις αγέλες των αδέσποτων δεν είναι ικανοί να αντιμετωπίσουν. Τοποτηρητές είναι, ελάσσονες, των κομματικών συμφερόντων.

Βρίσκουν και τα κάνουν. Οι μάζες των ευνουχισμένων, των δίχως σκέψη και κρίση ψηφοφόρων, μοιάζει να μην έχουν καταλάβει πού έχουμε φτάσει και γιατί. Γιατί σε λούκι στερήσεων, φτώχειας, ανεργίας, εφιαλτικής αβεβαιότητας για το αύριο, γιατί πουθενά ελπίδα ανάκαμψης; Πώς βρέθηκε να είναι πρωθυπουργός ένα τόσο μειονεκτικό άτομο με τόσο κραυγαλέα υστερήματα, πώς γίνεται να έχουμε υπουργό Εξωτερικών και υπουργό Οικονομικών ανθρώπους πρωτόπειρους, πρωτοφανέρωτους στον δημόσιο βίο, σήμερα που διακυβεύεται η ίδια η ιστορική μας επιβίωση, η αξιοπιστία και η τιμή του ονόματός μας στον διεθνή στίβο; Δεν είχε τίποτε καλύτερο να επιστρατεύσει το κομματικό μας σύστημα στην κρίσιμη αυτή ώρα;

Οχι, δεν είχε, είναι φανερό. Η αξιωματική αντιπολίτευση είναι μια εξ ίσου θλιβερή και ευτελισμένη συναγωγή μετριοτήτων, σπιθαμιαία αναστήματα λιμασμένων για επιστροφή στην εξουσία, αναπολόγητων ακόμη για πράξεις απύθμενης φαυλότητας και διαφθοράς. Αυτά τα «κόμματα εξουσίας» δεν είναι πολιτικοί σχηματισμοί, είναι καρκινώματα στο κοινωνικό σώμα, εστίες μολυσματικές, απεργάζονται θάνατο. Ομως, η κρίσιμη εκλογική μάζα, ψηφοφόροι δίχως σκέψη και κρίση, τους εκλεκτούς αυτών των κομμάτων θα ψηφίσουν, δεν καταφέρνουν να συνδέσουν τον εφιάλτη που ζούμε με τα συγκεκριμένα εγκλήματα που τον προκάλεσαν και με τους αυτουργούς των εγκλημάτων.

Ο ευνουχισμός έχει συντελεστεί μεθοδικά, έντεχνα, «ανεπαισθήτως». Αν υπάρξουν ιστορικοί στο μέλλον με ενδιαφέρον για την περίπτωσή μας, το υλικό μελέτης του ευνουχισμού μας θα τους προσφερθεί άφθονο: Τα σχολικά βιβλία που τιτλοφορούνται «Η Γλώσσα μας», ο γκαιμπελικός προπαγανδισμός του ψυχωτικού «φιλαθλητισμού», του κρατικού τζόγου, ο επιχορηγούμενος κιτρινισμός και κρετινισμός των τηλεοπτικών καναλιών. Ακρως αποτελεσματικές πρακτικές εξηλιθίωσης της κρίσιμης εκλογικής μάζας.

Ετσι έχουν εξασφαλισμένη και αυτή τη φορά την επανεκλογή τους δήμαρχοι εξοργιστικής ανικανότητας, επιβαρυμένοι με εγκλήματα φαυλότητας σε προγενέστερες υπουργικές τους θητείες. Σίγουρη η επανεκλογή και νομαρχών που εκκρεμούν σε βάρος τους ποινικές διώξεις, θριαμβική η επικράτηση πληθώρας ασημαντοτήτων, ανθρώπων θλιβερού επιπέδου ικανοτήτων και καλλιέργειας, με μοναδικό προσόν το κομματικό χρίσμα.

Η «μαγιά» που αντιστέκεται στον εξανδραποδισμό λογαριάζει τους κομματικά κεχρισμένους, όποιοι κι αν είναι, σαν χολεριασμένους. Ακομμάτιστους υποψήφιους τους ψηφίζει. Οπου δεν υπάρχουν: λευκό ή αποχή.