Γιανναράς Χρήσος -Σημεία των καιρών

 

Η Ελλάδα είναι λογικά αδύνατο να συντονιστεί στο ντόμινο των εξεγέρσεων της Τυνησίας, της Αιγύπτου, της Υεμένης της Ιορδανίας. Γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν (ακόμα) πεινασμένοι, την όποια (ελάχιστη) κοινωνική αναταραχή την προκαλεί η απληστία, όχι η πείνα. Οσοι επώδυνα στερούνται, δεν έχουν «ακόμα» εκδηλωθεί – πώς να τολμήσουν απεργία, επομένως και διαδήλωση, οι εξαθλιωτικά χαμηλόμισθοι του ιδιωτικού τομέα; Απεργούν και διαδηλώνουν οι προνομιούχοι κανακεμένοι του δημοσίου, οι ευνοημένοι των πελατειακών σχέσεων της κομματοκρατίας. «Εξεγείρονται» όσοι μπορούν γκανγκστερικά να εκβιάσουν. Οχι τους εξουσιαστές της χώρας, αλλά την άφωνη φωτοχολογιά. Απεργούν οι πρωταθλητές της κερδεμπορίας φαρμακοποιοί, οι μηχανοδηγοί του ΟΣΕ με 120.000 ευρώ ετησίως, οι εργαζόμενοι στα λεωφορεία, στο μετρό, στα ΗΛΠΑΠ με μισθούς διπλάσιους (τουλάχιστον) της σύνταξης καθηγητών πανεπιστημίου.

Στην Ελλάδα αποκλείεται κοινωνική εξέγερση, γιατί τίποτα πια δεν κοινωνείται. Ούτε καν η απόγνωση. Δεν υπάρχει ούτε ο ελάχιστος ιστός κοινωνικής συνοχής, το μόνο που συντονίζει απρόσωπες μονάδες πολτώδους μάζας είναι οι συγκλίνουσες απληστίες. Ο Ελλαδίτης μοιάζει να έχει εκπέσει στην έσχατη υποστάθμη βαρβαρικής εξατομίκευσης: Κάθε «εγώ» απαιτεί ανεξέλεγκτη αυθαιρεσία και πανκυριότητα – ολοφάνερη στον τρόπο που οδηγούμε, που παρκάρουμε, που «διαλεγόμαστε», που εκλέγουμε συνδικαλιστικούς ηγέτες, που υπερψηφίζουμε τυράννους αδιάντροπης φαυλότητας ή εξόφθαλμης νοητικής ανεπάρκειας. Μοναδικό μέτρο αλήθειας των «αρχών» και «πεποιθήσεών» μας είναι το εγωτικό συμφέρον, η απληστία, η αυτοκολακεία με παραισθησιογόνες αυθυποβολές.

Το αναπότρεπτο και ακάθεκτα επερχόμενο ιστορικό τέλος της ελλαδικής κρατικής υπόστασης (μοιραία κατάληψη της οικονομικής καταστροφής που ήδη βιώνουμε και της απώλειας εθνικής κυριαρχίας που ο ολίγιστος πρωθυπουργός μας ομολόγησε) το εγγυώνται η έκλειψη αριστερού πολιτικού λόγου και η ανυπαρξία εκκλησιαστικού άξονα κοινωνικής συνοχής. Θα μπορούσαν να είναι δυο αναχώματα στη ζούγκλα της εγωκεντρικής αποθηρίωσης, δύο αντιστυλώματα των σχέσεων κοινωνίας. Γιατί μόνο η πολιτική Αριστερά κα η μη θρησκειοποιημένη Εκκλησία μπορούν να σαρκώσουν σε λαϊκή πράξη μια κοινωνιοκεντρική ανάκαμψη.

Υπάρχουν θεσμοί προορισμένοι να λειτουργούν σαν φορείς ηγετικής ευθύνης: Είναι η Ακαδημία Αθηνών, η Σύνοδος των Πανεπιστημιακών Πρυτάνεων, η ηγεσία του Δικαστικού Σώματος, η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων. Ομως ούτε που διανοούνται να ψελλίσουν κριτική αντίρρηση στον ολοκληρωτισμό και στην αυθαιρεσία της Κομματοκρατίας. Εξ άλλου, το μέγιστο που θα μπορούσε να ζητήσει κανείς από τους τιμημένους αυτούς με κορυφαία κοινωνική ευθύνη, θα ήταν να δώσουν μάχη για να πάψει η επίσημη δολιοφθορά της γλώσσας των Ελλήνων, να στιγματίσουν και απομονώσουν όσους διαστρέφουν μεθοδικά την ιστορική συνείδηση, του Ελληνισμού, να τολμήσουν καταγγελία επώνυμη των πολιτικών που παζαρεύουν παραχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας για να κερδίσουν την αλλοδαπή εύνοια. Τόσο μόνο.

Τα περισσότερα και θεμελιακά, την ευθύνη για την αλλαγή της κοινωνικής νοο-τροπίας, για το πέρασμα από την κτηνώδη, τυφλή απληστία στην ανθρώπινη χαρά των σχέσεων κοινωνίας, δεν μπορεί να τα περιμένει κανείς από διαχειριστές αξιωμάτων. Αυτά θα τα εμπνεύσει στους πολλούς ένας αριστερός πολιτικός λόγος, πολιτικό πρόγραμμα τίμια κοινωνιοκεντρικό. Οταν, παράλληλα, η «μικρά ζύμη» της ενοριακής κοινότητας θα μεταγγίζει οργανικά στο λαϊκό σώμα όχι ηθικολογίες, κηρύγματα και ακτιβισμό κοινής ωφέλειας, αλλά θα εγκεντρίζει σάρκα πολιτισμού (ποίηση, μέλος, ζωγραφιά, δραματουργία), δηλαδή «νόημα» ζωής μέσα από πράξη λατρείας.

Οσο το βλέμμα μας σταματάει στους ανάπηρους «από ιδιοτέλεια ή μικρόνοια» πολιτικούς και στα συμπτώματα εκθηρίωσης και ζούγκλας στον συλλογικό βίο, φυσικό είναι να γαντζωνόμαστε σε ψευδαισθήσεις: Πως, αν τάχα συσπειρωθούν κάποιες «υγιείς» κοινωνικές δυνάμεις, θα μπορούσαν να ξαναδώσουν αξιοπρέπεια στον Ελληνα και στην πατρίδα. Αλλά όσοι βλέπουν πέρα από τα συμπτώματα και εντοπίζουν τις αιτίες των συμπτωμάτων, συνειδητοποιούν (όχι χωρίς τρόμο) ότι είναι καθολικά το γένος των Ελλήνων που έχει εκπέσει σε δραματική παρακμή, μάλλον ανήκεστη. Παρακμή σημαίνει ότι υπάρχουν πολλές διάχυτες καλές προθέσεις, σώζεται ακόμα (στη γενέτειρα και στη διασπορά) ανθρώπινο δυναμικό ποιότητας, με ανιδιοτέλεια και λαμπρές ικανότητες, αλλά το δυναμικό αυτό είναι φανερά παροπλισμένο.

«Εχουν χαθεί τα κοινά κριτήρια αξιολόγησης ποιοτήτων, γι’ αυτό και η κοινωνία είναι αδιέξοδα υποταγμένη στη δικτατορία της μετριότητας, στον φασισμό της ασημαντότητας. Αυτός ο λαός που κάποτε καθολικά εγκολπωνόταν την ποιότητα της μουσικής και ποιητικής ανθοφορίας του ’60, σήμερα, από άκρη σε άκρη της Ελλάδας, τραγουδάει αποκλειστικά και μόνο υποπροϊόντα μουσικού και ποιητικού πρωτογονισμού. Στις εκθέσεις ζωγραφικής δεν στριμώχνονται οι επώδυνα φιλότεχνοι, σουλατσάρουν νεόπλουτα κομματικά στελέχη, συνδικαλιστές και «προμηθευτές» του δημοσίου που οι «καλλιτέχνες» τούς μπουκώνουν με «εφφέ». Στα σχολειά τα παραδομένα στον σκοταδισμό των «προοδευτικών» παρωπίδων, στα πανεπιστήμια τα συλημένα από την παράνοια του «ασύλου» μορφώνεται-μορφοποιείται ο ανθρωπολογικός τύπος της παρακμής. Φορέας μόνο δικαιωμάτων, ακτιβιστής ακοινώνητος, ηδονιστής ανέραστος, συντηρεί την εμπορευματοποιημένη light δημοσιογραφία, τον κρετινισμό της τηλεοπτικής ευτέλειας.

Ανάκαμψη από αυτή την εξευτελιστική παρακμή δεν είναι δυνατό να υπάρξει όσο απουσιάζει λόγος κοινωνιοκεντρικής πολιτικής και όσο απο τους επισκοπικούς «θρόνους» παρελαύνουν άνθρωποι ανυποψίαστοι για το εκκλησιαστικό γεγονός. Οι ετικέτες διαιωνίζουν ως «Αριστερά» την ψυχανωμαλία του Σταλινισμού ή τον καριερισμό του αριστεροκάπηλου μηδενισμού ή ακόμα και τον πασοκικό «σοσιαλισμό», τον πιο πειθήνιο παραγιό του αχαλίνωτου καπιταλισμού. Και το κατεξοχήν πεδίο όπου η εκκλησιαστική ποιότητα βρίσκεται σε απηνή διωγμό, είναι τα γραφειοκρατικά κέντρα εξουσίας της «εν Ελλάδι επικρατούσης θρησκείας».

«Οταν ο κλάδος της συκής γένηται απαλός και τα φύλλα εκφυή, γινώσκετε ότι εγγύς ο θέρος». Και αν δούμε πολιτικό λόγο, πολιτικό πρόγραμμα, τίμια κοινωνιοκεντρικό, όπως και αν δούμε ενορία που να σαρκώνει «νόημα» σχέσεων κοινωνίας, δυναμικής συνοχής, να ξέρουμε, μόνο τότε, ότι εγγίζει ανάκαμψη.

Posted: 13 Feb 2011 11:51 PM PST

Γιανναράς Χρήστος -Τα "ιστορικά στελέχη"

---

Δεν είναι δυνατό να μην υπάρχουν στο κυβερνών κόμμα βουλευτές, έστω μετρημένοι στα δάχτυλα, ικανοί να βλέπουν πού έχει οδηγήσει τη χώρα ο πρωθυπουργός αρχηγός τους. Δεν γίνεται, είναι αδιανόητο. Τουλάχιστον όσοι χλευάστηκαν κάποτε για «πατριωτισμό», όσοι διακινδύνευσαν κομματικά υπερασπίζοντας τη νοημοσύνη τους, όσοι θήλασαν με το μητρικό γάλα αίσθηση εντιμότητας και αυτοσεβασμού. Δεν μπορεί να μένουν αμέτοχοι στον πανικό που απλώνεται σαν ρίγος στη χώρα. Η εξουσιαστική ιταμότητα των υπαλλήλων της «τρόικας» δεν είναι συμπτωματική απρέπεια συμπεριφοράς. Είναι συνεπές αποκύημα του «κλίματος» των σχέσεών τους με την κυβέρνηση. Μην ξεχνάμε: Επτά μήνες, από την επομένη της ορκωμοσίας του, ο πρωθυπουργός σεργιάνιζε στα διεθνή κέντρα οικονομικής και πολιτικής ισχύος διαφημίζοντας την οικονομική χρεοκοπία της χώρας του, τη φαυλότητα, την ανυποληψία της. Και οι υποψήφιοι δανειστές ανέβαζαν συνεχώς τον πήχυ των τοκογλυφικών τους ορέξεων. Προτάσεις δανεισμού με ελάχιστο επιτόκιο, από τη Ρωσία και την Κίνα, τις απέρριπτε ασυζητητί – γιατί; Δεν το εξήγησε. Ωσπου ο δανεισμός από τις «αγορές» έφτασε να γίνει ανέφικτος και η χώρα παραδόθηκε «αυτονόητα» στην «τρόικα»: Υπέγραψε ο πρωθυπουργός την «άνευ όρων» παραίτηση (όλων μας) από κάθε μορφή εθνικής κυριαρχίας: οικονομική, εδαφική, υποδομών, παραγωγικών πηγών, εργασιακού δυναμικού, πολιτισμικών θησαυρισμάτων. Η πρόσφατη ξαφνική απαίτηση των άξεστων μανδαρίνων για 50 δισ. από την κρατική περιουσία ώς το 2015, συστοιχεί πλήρως με τη λογική του «Μνημονίου». Συνεπέστατα, λοιπόν, το «κλίμα» των σχέσεων της κυβέρνησης με τους μανδαρίνους τούς επιτρέπει συμπεριφορές αφεντικών προς δουλικά: Τον Δεκέμβριο, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Πωλ Τόμσεν απερίφραστα βεβαίωνε «επενδυτές» στο Λονδίνο ότι «χρέος και έλλειμμα ήταν προσχήματα, στόχος πραγματικός του Μνημονίου με την Ελλάδα είναι οι εργασιακές σχέσεις και οι ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις» («Κ» 14.12.2010). Και πριν από λίγες μέρες σε δημόσια «συνέντευξή» τους και οι τρεις Υπατοι Αρμοστές στο ελλαδικό προτεκτοράτο νουθετούσαν τους ραγιάδες να συγκρατούν τις οιμωγές τους από τον ανασκολοπισμό που υφίστανται («Κ» 12.2.2011). Τα νευρόσπαστα μαθητούδια – οικονομικό επιτελείο(!) της κυβέρνησης μοιάζει να συμπεριφέρονται στην τρόικα όπως οι πειθαρχημένοι εντολοδόχοι στους εκπροσώπους των εντολέων τους. Στο τιμόνι της χώρας η γκροτέσκα φιγούρα. Πρωθυπουργός τόσο μειωμένων προσόντων και αδικημένης φυσικής σερμαγιάς που στην Ιστορία, το ξέρουμε όλοι, εμφανίζονται οι ανάλογοι μόνο για να συνοδέψουν μια σημαδιακή καταστροφή ή μια ανυπόφορη ατιμία. Αποκλείεται κάποιοι βουλευτές, κάποια «ιστορικά στελέχη» του κυβερνώντος κόμματος, να μην βλέπουν την ανεπάρκεια, να μην έχουν τεκμήρια για τον προκαθορισμό του μοιραίου ρόλου του. Εμείς, οι πολλοί, βυθιζόμαστε στον πανικό μόνο από τις εκτιμήσεις που μας επιτρέπουν οι ακατάσχετες τηλεοπτικές εμφανίσεις του, η αμήχανη, στερεότυπη ταυτολογία του, τα παιδαριώδη ρητορεύματά του. Εκείνοι, τα στελέχη του κόμματος, πρέπει να ξέρουν τα αίτια που τους υποχρεώνουν σε ανοχή, σε σιωπή. Φυγομαχούν και το πληρώνει η φτωχολογιά. Ποτέ, καμιά κυβέρνηση στην Ελλάδα δεν εξουθένωσε τόσο μεθοδικά τα μικρά και μεσαία εισοδήματα, τις ελπίδες και την αξιοπρέπεια του βιοπαλαιστή. Δεν αισθάνονται προσωπικά εκτεθειμένοι όσοι ταυτίζουν ή ταύτισαν το όνομά τους, τη ζωή και την τιμή τους, με τέτοιου «Σοσιαλισμού» Πανελλήνιο Κίνημα; Αν σπίθιζε ίχνος ευφυΐας (κυρίως: ίχνος ειλικρίνειας προθέσεων), ακόμα και τη διαχείριση του τοκογλυφικού Μνημονίου μπορούσαν να τη χρησιμοποιήσουν σαν μοχλό για ρηξικέλευθεη σοσιαλιστική πολιτική: Να απαγορεύσουν αποτελεσματικά κάθε αντικοινωνική εκβιαστσική απεργία, απεργία «κοινωνικού κόστους» – όταν η δημοκρατία υπερασπίζει την κοινωνική δικαιοσύνη δεν φοβάται να κατεβάσει και τον στρατό. Να πατάξουν τους απεργούς της απληστίας, φορτηγατζήδες, φαρμακοποιούς, οδηγούς των κοινωνικών (μαζικών) μέσων μεταφοράς, τους γιατρούς που παζαρεύουν το λειτούργημά τους. Κοντολογίς, να στήσουν τίμιο κοινωνικό κράτος. Τις προάλλες βρέθηκε, επιτέλους, Ελληνας δημοσιογράφος (όσο κι αν μοιάζει απίστευτο) με την τόλμη να θέσει στην τρόικα το ερώτημα που βράζει στο στήθος κάθε νοήμονα πολίτη: Γιατί οι τοποτηρητές των δανειστών μας επαγρυπούν με τόσο ζήλο και ακρίβεια για τα μέτρα που τσακίζουν τη φτωχολογιά (μείωση μισθών και συντάξεων, αύξηση του ΦΠΑ, απελευθέρωση συμβάσεων εργασίας, αύξηση ορίου ηλικίας για τη συνταξιοδότηση, συγχωνεύσεις σχολείων και χίλια δύο ανάλογα), αλλά δεν εμφανίστηκαν ποτέ να ψελλίζουν λέξη για το αμείωτο όργιο χρηματοδότησης των κομμάτων από το κράτος, ούτε λέξη για χαλινό στο αδιάντροπο «πάρτι» των αναρίθμητων υπαλλήλων της Βουλής, λέξη για μείωση των εσόδων (άμεσων και έμμεσων) των βουλευτών. Δεν αναφέρθηκε ποτέ η τρόικα στο ξετσίπωτο σκάνδαλο των χρυσοπληρωμένων μελών Δ.Σ. σε εταιρείες του Δημοσίου, πάντοτε πολυάριθμες. Δεν απαίτησε ποτέ να οδηγηθούν στο εδώλιο και να δικαιολογήσουν για ποια προσφορά έργου αμείβονταν επί δεκαετίες ως Κροίσοι οι τάχα και «σύμβουλοι» των εκάστοτε προέδρων της ΕΡΤ, της ΔΕΗ, των Ελληνικών Πετρελαίων, του Βάμβακος και απειράριθμων άλλων αποφύσεων του κομματικού κράτους. Ο Αναστάσιος Πεπονής, ο Απόστολος Κακλαμάνης, ο Αντώνης Λιβάνης, ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ο Γεράσιμος Αρσένης, ο Γιώργος Ρωμαίος, ο Γιάννης Καψής. Ταύτισαν τη ζωή τους και το όνομά τους με το ΠΑΣΟΚ, γόνιμα ή άγονα, δικαιωμένα ή αδικαίωτα. Πάντως, έφτιαξαν ο καθένας μιαν εικόνα μάλλον διαφοροποιημένη από τον παπανδρεϊκό αμοραλισμό, από το δόγμα του «όλα επιτρέπονται» για την ηδονή της εξουσίας, ακόμα και το ξεπούλημα εθνικής κυριαρχίας σε κάποιο Νταβός. Σήμερα το παπανδρεϊκό δόγμα κυριαρχεί αυτονόητα σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Εχει εξαφανίσει τη διάκριση Αριστεράς και Δεξιάς, ακεραιότητας και φαυλότητας, ελληνικής (πολιτισμού) συνείδησης και μηδενιστικού «Διεθνισμού». Το πελατειακό κράτος, η χυδαία κομματοκρατία, συμπαίζει με την τρόικα για να περισώσει προνομίες. Οι «κομμουνιστές» μια γροθιά με τα «ρετιρέ», η Διαμαντοπούλου συνεχίζει την αποστολή της Γιαννάκου. Και στο τιμόνι η γκροτέσκα φιγούρα, ο ολίγιστος των Παπανδρέου. Τα παρέδωσε όλα μεθοδικά στις «αγορές», με αντάλλαγμα να τον αφήνουν να παίζει με το παιχνιδάκι της εξουσίας. Αποκλείεται κάποια «ιστορικά στελέχη» να μην βλέπουν τι διακυβεύεται. Και είναι οι μόνοι που μπορούν αποτελεσματικά να δράσουν.

ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ

Δευτέρα βράδυ, γύρω στις 8:30, κατεβαίνω τις σκάλες του ΜΕΤΡΟ στην Ομόνοια. Ο Φάνης ένας νέος γύρω στα τριάντα  προπορεύεται παραμιλώντας. Θα είναι κανένα πρεζόνι σκέφτηκα. Η ηλεκτρική ταμπέλα της πλατφόρμας έδειχνε ότι το επόμενο τραίνο φθάνει σε 4 λεπτά και κάθισα σε μία σειρά καθισμάτων, δίπλα μου ήλθε και ο Φάνης.

“Δεν το πιστεύω ρε πούστη μου” τον άκουσα να παραμιλάει και τον ρώτησα τι συμβαίνει. Μου είπε το όνομα του και στη συνέχεια μου ανέφερε ότι δούλευε για 30 € μεροκάματο σε ένα τυπογραφείο από τις 7 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα, σε ένα υπόγειο με τα μελάνια να μυρίζουν όλη μέρα και να τον διαπερνάνε μέχρι το κόκαλο.

Το αφεντικό του πρότεινε να πάρει μερικές ημέρες άδεια γιατί φαινόταν κουρασμένος και όταν επέστρεψε στη δουλειά τον είχε αντικαταστήσει ένας Πακιστανός, που δούλευε για 15 €. Έμεινε άνεργος και τώρα απασχολείται part time 3 ημέρες την εβδομάδα αλλά τα λεφτά δεν τον φθάνουν πλέον και έχει να φροντίσει και τη μητέρα του. Τι να κάνω, να διαμαρτυρηθώ; θα με πούνε και ρατσιστή, δεν το πιστεύω ρε πούστη μου.

Στο τραίνο καθίσαμε πάλι μαζί όπου προσπάθησα να τον ενθαρρύνω και του επεσήμανα  ότι δεν είναι ο μόνος νέος που ευρίσκεται σε αυτή την κατάσταση και πως όλοι αγωνιζόμαστε και ελπίζουμε να αλλάξουν τα πράγματα και η Ελλάδα να επανέλθει στους Έλληνες.

Στην επόμενη στάση τον χαιρέτισα για να αλλάξω σε λεωφορείο, και φεύγοντας ακούω το Φάνη πίσω μου “Σας ευχαριστώ κύριε”!

Αυτόπτης  μάρτυρας

Ηλίας Σταμπολιάδης

Καθηγητής  Πολυτεχνείου Κρήτης

Ιακωβίδης Όθων - Το “COLPO GROSSO”

ΠΗΓΗ: http://thalamofilakas.blogspot.com/2011/02/colpo-grosso.html

Το “COLPO GROSSO”

Όθων Ιακωβίδης

Βγήκανε χθές οι εξουσιολάγνοι τελάληδες στα πορτοπαράθυρα των καναλιών να βροντοφωνάξουν τα καλά μαντάτα, να ηρεμήσει το πόπολο.

«Δεν θα πουλήσουμε τα βουνά και τις ραχούλες, δεν θα πουλήσουμε Ελληνική γή», είπε ο υπουργός/ανδρείκελο των δανειστών μας, ο επονομαζόμενος και «ποντικομαμή».

«Θα φέρουμε νόμο που δεν θα επιτρέπει την πώληση γής», αποφάνθηκε ο Πρόεδρος των απανταχού της Γής ευρισκομένων Σοσιαλιστών, Πρωθυπουργός της Ελλάδας, εμπνευστής και εκτελεστής του συμβολαίου θανάτου της Ελληνικής Οικονομίας, κληρονόμος του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος (Πα.Σο.Κ) του Ανδρέα Παπανδρέου, o αποκαλούμενος από την Τουρκική διπλωματία «Giorgos kardash».

Οι ιστορικές αυτές δηλώσεις, έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους, μετά την ιταμή πρόκληση της κοινής γνώμης από τους υπαλλήλους της «τρόϊκας» που είχαν το θράσσος να πουν την αλήθεια κατάμουτρα σ’ ένα λαό που οι ηγέτες/δυνάστες του, θέλουν (και το κάνουν με πολλή επιτυχία) να του παρουσιάζουν τη μέρα για νύχτα.

Αυτοί, οι ηγέτες/δυνάστες του, που παριστάνουν τους πατριώτες, την ίδια στιγμή που υπογράφουν την άλωση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας ή παριστάνουν τους σοσιαλιστές την ίδια στιγμή που επιβάλλουν και εφαρμόζουν τα πιο ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα, μπορούν να τα ανεχθούν και να τα επιτρέψουν όλα, εκτός από την αποκάλυψη του πραγματικού προσώπου τους, που κρύβεται πίσω από το προσωπείο του λαοπρόβλητου ηγέτη.

Και, δεν μπορούν να το επιτρέψουν, διότι το πραγματικό τους πρόσωπο είναι τερατωδώς άσχημο και αποκρουστικό.

Είναι το πρόσωπο της προδοσίας της ελπίδας για καλύτερο αύριο, ενός ιστορικού και μαρτυρικού λαού, που διεκδίκησε και κέρδισε το δικαίωμα σ΄αυτή τη ελπίδα, με εκατόμβες νεκρών και ποτάμια αίματος στο θυσιαστήριο της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας.

Αυτό το ποτάμι αίματος και τα σύννεφα των, θυσιασμένων για την Ελευθερία, Ελληνικών ψυχών, δεν είναι λογοτεχνικό δημιούργημα. Αποτελούν υπαρκτή οντότητα σφηνωμένη στον σκληρό πυρήνα της ύπαρξης κάθε Έλληνα και Ελληνίδας. Και, όταν ενεργοποιείται αυτός ο σκληρός πυρήνας, από προκλήσεις κάποιου εχθρού, εκρύγνυται η «βόμβα της Ελληνικής ιδιοσυστασίας», τη δύναμη της οποίας, κανένας ως τώρα, εχθρός, δεν μπόρεσε να νικήσει.

Γνωρίζοντας αυτή την ιστορική πραγματικότητα, ο εχθρός κρύβεται σήμερα πίσω από οικεία πρόσωπα, ευγενή χαμόγελα, ωραίους τρόπους, «πιασιάρικες ταμπέλες», πειστικές ρητορίες, λαμπρές τελετές, φρου-φρου κι αρώματα.

Αυτή τη μάσκα τράβηξε (άθελά της) η τρόϊκα κι αμέσως έσπευσαν οι μακιγιέρ της προπαγάνδας να την αποκαταστήσουν με τις παραπάνω δηλώσεις περί μη πώλησης Ελληνικής γής.

Και ώ του θαύματος ! :

1ον) κανένας από την αντιπολίτευση των ανδρείκελων δεν τόλμησε να πεί το αυτονόητο: ότι το πρόβλημα δεν είναι αν η τρόϊκα ή η κυβέρνηση θα αναγγείλει την πώληση (ή «αξιοποίηση») Ελληνικών περιουσιακών στοιχείων αξίας 50 δίς Ευρώ, αλλά η ίδια η απόφαση γι αυτή την πράξη αποποίησης εκμετάλλευσης μεγάλης κλίμακας δικών μας περιουσιακών στοιχείων, από εμάς.

Δηλαδή, γιατί; (με ποια λογική;) ο Γερμανός, ο Γάλλος , ο Αμερικάνος ή ο Κινέζος μπορεί να εκμεταλλευτεί επικερδώς κάτι που θα πληρώσει για να το εκμεταλλευτεί, ενώ εμείς που το έχουμε τζάμπα, δεν μπορούμε;

Σήμερα, για να γίνει εκμεταλλεύσιμη μία (οποιαδήποτε) αξία, αρκεί να έχεις

* την προς εκμετάλλευση αξία,

* το know-how (τη γνώση) εκμετάλλευσής της, και

* το απαιτούμενο χρήμα.

Το know-how και το χρήμα, πωλούνται στη διεθνή αγορά. Την προς εκμετάλλευση αξία, την έχουμε (είναι αυτή που θα πουλήσουμε ή θα «αξιοποιήσουμε» παραδίδοντάς την έναντι κάποιου αντιτίμου).

Γιατί, λοιπόν, θα δώσουμε σε κάποιον άλλο την εκμετάλλευση μίας πλουτοπαραγωγικής πηγής μας που και εμείς μπορούμε να εκμεταλλευθούμε;

Να ένα ερώτημα για να μπεί το μυαλό σε λειτουργία.

Και, γιατί η αντιπολίτευση, δεν θέτει αυτό το ερώτημα ουσίας , αλλά έχει χαλάσει τον κόσμο με το «γιατί η τρόϊκα είπε πρώτη αυτό που θα έπρεπε να πεί πρώτη η κυβέρνηση»;

Μήπως επειδή και αυτή φοράει και μοιράζεται το ίδιο προσωπείο με την κυβέρνηση;;;

Να κι ένα άλλο ερώτημα για να μπεί το μυαλό σε λειτουργία.

2ον) Κι ας έλθουμε τώρα στο COLPO GROSSO.

Είναι κλασσική η μέθοδος των απατεώνων που, προκειμένου να αρπάξουν αυτό που θέλουν, τραβούν την προσοχή του θύματός τους, κάπου αλλού. Π.χ μία ομάδα τριών κλεφτών που θέλει να κλέψει το ταμείο ενός περιπτέρου, χωρίζεται και, οι δύο πάνε και, με «αδέξιο» τρόπο, κλέβουνε καραμέλες που είναι εκτεθημένες έξω από το περίπτερο. Ο περιπτεράς που τους αντιλαμβάνεται, βγαίνει έξω και τους κυνηγά, ενώ ο τρίτος της παρέας, ανοίγει το αφύλαχτο, πλέον, συρτάρι και σουφρώνει το ταμείο, που ήταν και ο στόχος της παρέας.

«Δεν θα πουλήσουμε τα βουνά και τις ραχούλες, δεν θα πουλήσουμε Ελληνική γή», είπε ο υπουργός/ανδρείκελο των δανειστών μας, ο επονομαζόμενος και «ποντικομαμή».

«Θα φέρουμε νόμο που δεν θα επιτρέπει την πώληση γής», ήρθε και συμπλήρωσε ο ΓΑΠ.

Όλων τα βλέμματα (με τη βοήθεια και των χρυσοπληρωμένων αβανταδόρων) στραφήκανε στη γή, στις καραμέλες. Το συρτάρι με το ταμείο (τα πετρέλαια, το αέριο, το ουράνιο και ο χρυσός) έχουν μείνει αφύλαχτα.

Γι’ αυτά, δεν μας είπαν απολύτως τίποτε, η «ποντικομαμή» και ο «Giorgos kardash».

Και, γεννάται τα ερώτημα: Λέτε να «μας την κάνουν» ;;;;

Και, αμέσως γεννάται το επόμενο ερώτημα: Και εμείς (ο γιός του «περιπτερά») θα καθόμαστε να δούμε αν μας τα πάρουν, ή θα μπούμε μέσα να φυλάξουμε «το συρτάρι»;;;;;;

Η «Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών ΣΠΙΘΑ», με μπροστάρη τον μεγάλο Μίκη Θεοδωράκη, μας καλεί να μπούμε μέσα να φυλάξουμε «το συρτάρι».

Θα προτάξουμε τα κορμιά μας, με κίνδυνο να πλακωθούμε και στο ξύλο, ή θα προτιμήσουμε την φιλήσυχη και ευγενική παρέα των προσωπιδοφόρων της οικογενειοκρατούμενης Ολιγαρχίας, που μας αφήνει να γλύψουμε και κάποιο κόκαλο από αυτά που «μαζί τα φάγαμε» ;;;;

Σταμπολιάδης Ηλίας - Το όχημα της αυτοκτονίας

Το όχημα της αυτοκτονίας

Εμείς δεν παράγουμε αυτοκίνητα και απλά ένας ελάχιστος αριθμός συμπολιτών μας απασχολείται με την εμπορία τους έναντι κάποιας αμοιβής η οποία είναι σχετικά μικρή σε σχέση με την αξία του αυτοκινήτου. Προφανώς το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων μεταναστεύει στο εξωτερικό τη στιγμή που η χώρα βρίσκεται σε κρίση, το χρέος είναι τεράστιο, το εξωτερικό ισοζύγιο πληρωμών είναι αρνητικό, η παραγωγικότητα πολύ χαμηλή, η ανεργία έχει φθάσει στα ύψη και οι μισθοί έχουν ελαττωθεί. Αυτή ακριβώς τη δύσκολη κατάσταση έρχεται να επιδεινώσει η εξαγγελθείσα απόσυρση των παλαιών αυτοκινήτων για την αγορά καινούργιων προς τελικό όφελος των βιομηχανικά αναπτυγμένων χωρών και των τραπεζών που θα χορηγήσουν τα δάνεια για την αγορά των καινούργιων αυτοκινήτων.

Το μέτρο αυτό έρχεται ακόμη να αυξήσει την ανεργία στα συνεργεία αυτοκινήτων που απασχολούν δικούς μας εργαζομένους, πολύ περισσότερους από ότι απασχολεί η εμπορεία καινούργιων αυτοκινήτων. Επιπλέον εάν υπάρχουν αποταμιεύσεις αυτές θα μεταναστεύσουν στο εξωτερικό ενώ θα μπορούσαν να δοθούν κίνητρα για να διατεθούν σε αναπτυξιακές επενδύσεις ή ακόμη και σε οικοδομές που δίνουν εργασία σε ντόπια εργατικά χέρια.

Είναι προφανές ότι γίνεται μία συγκροτημένη προσπάθεια κατά της πραγματικής οικονομίας της χώρας, που την οδηγεί ακόμη πιο βαθειά στην υποτέλεια και τον εξαφανισμό υπέρ μιας μεθοδικά επιβαλλομένης παγκόσμιας διακυβέρνησης εξαρτημένων και αδύναμων κρατών. Δυστυχώς ο λαός έχει εκμαυλιστεί από την συνεχή προπαγάνδα της ηδονιστικής συμπεριφοράς για κατανάλωση προϊόντων που δεν παράγει ο ίδιος και λίγο πριν την επερχόμενη καταστροφή έχει την ψευδαίσθηση της ευδαιμονίας.

Η διεφθαρμένη κομματική ηγεσία δεν αντιδρά στο μέτρο αυτό. Η ΝΔ, ούσα συνένοχος της  νεοταξικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, είχε και η ίδια εφαρμόσει το ίδιο μέτρο πριν τις εκλογές του 2009 ενώ τα κόμματα της αριστεράς  παγιδευμένα στο δόγμα των αδιάκριτων παροχών δεν τολμούν να μιλήσουν παρά το γεγονός ότι το μέτρο ευνοεί εξόφθαλμα τη μετανάστευση του χρήματος προς τα κέντρα του κεφαλαίου, το οποίο υποτίθεται ότι μάχονται. Τελικά το μέτρο της απόσυρσης είναι ένα από τα πολλά οχήματα που μας οδηγούν στην αυτοκτονία. Αλλοίμονο στην Ελλάδα, αλλοίμονο στους Έλληνες.

Ηλίας Σταμπολιάδης
Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης