ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ

Τα αποφόρια της αλαζονείας οι αδαείς τα αγοράζουν τζάμπα

Ποιός αλήθεια είπε ποτέ στους νεοέλληνες πως εκείνοι οι παλαιοί μας πρόγονοι, είχαν κατοχυρώσει την δικαιοσύνη δια της δημοκρατίας με την αυστηρή διάκριση των εξουσιών. Πόσοι στ’αλήθεια γνωρίζουν πως τα βουλευτικά αξιώματα στην Αθήνα εδίδοντο δια του κλήρου. «Κληρωτού τας αρχάς το δημοκρατικόν, αιρετού το ολιγαρχικόν» έγραφε ο Αριστοτέλης στο βιβλίο του « Αθηναίων Πολιτεία». Γιατί αποσιωπήθηκε εντέχνως αυτή η διαδικασία; Ή μήπως θα ήταν επικίνδυνο για το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο αν το πλήθος(λαός) ήξερε πως τότε ο βουλευτής έπαιρνε το αξίωμα για ένα έτος και σχεδόν ποτέ ξανά! «Το εν μέρει άρχειν και άρχεσθαι» καθώς τόνιζε δια στόματος Σωκράτη ο Πλάτων στο βιβλίο του «Μενέξενος». 

   Στη Σπάρτη οι πέντε έφοροι της εκτελεστικής εξουσίας εκλέγονταν κατευθείαν από τον λαό -όπως και οι γερουσιαστές- στην Απέλλα που ήταν συνέλευση όλων, όπου μετείχαν και οι γυναίκες. Οι έφοροι εκλέγονταν με θητεία ενός έτους και μόνο μια φορά στην ζωή τους. Ο Πλούταρχος, στο μνημώδες έργο του «Βίοι Παράλληλοι», στο βιβλίο του «Λυκούργος» περιγράφει τον τρόπο ανάδειξης των αξιωματούχων.

    Ακόμη και στην αυτοκρατορική Ρώμη, ο χρόνος θητείας των αξιωματούχων του Βουλευτικού σώματος, δηλαδή της Συγκλήτου ήταν ενός έτους, με δικαίωμα επανεκλογής ύστερα από δέκα χρόνια. 

   Βέβαια ο δημοκρατικός τρόπος ανάδειξης των αξιωμάτων ήταν γενικός, και κατάκτηση όλων των Ελληνικών πόλεων, που ήταν διάσπαρτες όχι μόνον στα όρια της σημερινής Ελλάδος αλλά και σ’αυτά της Ιωνίας, του Πόντου και της Κάτω Ιταλίας, της λεγόμενης Μεγάλης Ελλάδας. Στην τότε πραγματική δημοκρατία οι Έλληνες στρατηγοί έπαιρναν το ανώτατο εκτελεστικό αξίωμα από την άμεση ψήφο του λαού, και αυστηρά για ένα έτος. Εάν βρίσκονταν σε εκστρατεία και έληγε ο χρόνος της ενιαυσίας θητείας έπρεπε να κάνουν εκλογές με δικαίωμα υποψηφιότητας όλων των οπλιτών-πολιτών. Ο Πλούταρχος στα «Πολιτικά Παραγγέλματα» μας πληροφορεί πως ο στρατηγός Επαμεινώνδας της Θήβας «καταστρατήγησε», δηλαδή δεν έκανε εκλογές με την λήξη της θητείας του, ερχόμενος νικητής από την Πελοπόννησο. Τότε η πόλη του τον ετίμησε μεν για την νίκη του, αλλά τον τιμώρησε για την παραβίαση των κανόνων της δημοκρατίας υποχρεώνοντάς τον να καθαρίζει τις καβαλίνες από τα δρομάκια του Καδμίου λόφου. Και τα είχε τόσο καθαρά και ασβεστωμένα που οι νέοι των Θηβών ανταγωνίζονταν στο μέλλον ποιός θα πάρει την θέση του οδοκαθαριστή! Και σχολιάζει ο συγγραφέας πως στη δημοκρατία δεν φτιάχνει η θέση τον άνθρωπο αλλά ο άνθρωπος την θέση! Τούτο όμως σπανίζει στην μίζερη εποχή μας. Οι θέσεις καταλαμβάνονται από τους «κολλητούς» των επαγγελματιών της πολιτικής για τον υπερβάλλοντα ζήλο που επέδειξαν στην επικράτηση της παράταξής των ή για την δουλική προσωπική αφοσίωσή των. Γνώσεις, εργατικότητα και ήθος είναι περιττές ικανότητες. Η αξιοκρατία σπάνια, έως ανύπαρκτη. Και άν συμπτωματικά και τυχαία εκδηλωθεί, εγκαίρως πολεμάται σφόδρα από το πλήθος των εγκαθέτων αδαών. Οι συμβουλάτορες των πρωθυπουργών, υπουργών και υφυπουργών ροκανίζουν επί δεκαετίες τα εκατομμύρια από τον μόχθο του πένητος ελληνικού λαού, χωρίς κανέναν έλεγχο. Ακόμη και τώρα, σε συνθήκες χρεοκοπίας, τα υπουργηλίκια ξεπερνούν τα πενήντα με εκατοντάδες συμβουλάτορες, βεβαίως με υψηλότατες αμοιβές. Και το μέγα, ανυπέρβλητο σκάνδαλο. να συμβουλέψουν τί; 

    Εφόσον το ελληνικό κράτος έγινε υπήκοον της διεθνούς των τοκογλύφων με μόνιμο ύπατο αρμοστή την «τρόικα». Η Βουλή, αυτός ο μέγας θεσμός που γεννήθηκε στην χώρα μας χιλιάδες χρόνια πριν, ευτελίστηκε όσο ποτέ άλλοτε από τους ίδιους τους βουλευτές, βλέπουμε να συνεδριάζει με ελάχιστους – κατά κανόνα – παρόντες και να ψηφίζονται νόμοι δια του ισχνού συσχετισμού και συχνά με τηλεγραφικό τρόπο, άκρατες ώρες του κοιμώμενου Μορφέα! Το χειρότερο, παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια την αδυναμία των βουλευτών να εκφράσουν την προσωπική τους άποψη, γιατί πάνω τους κρέμεται η «Δαμόκλειος Σπάθη», δηλαδή η διαγραφή των και η διαπόμπευσή των από το ίδιο τους το κόμμα. Βέβαια υπήρξαν και ελάχιστες περιπτώσεις θαρραλέων βουλευτών πού πήγαν κόντρα στην «κομματική γραμμή» αψηφώντας τις όποιες συνέπειες, αλλά δυστυχώς αυτές ήσαν οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Όλοι ομιλούν για δωροδοκίες κομμάτων και βουλευτών, για ύποπτες συμβάσεις, για διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, για εκβιασμούς, για εκατομμύρια βρώμικου χρήματος που ταξιδεύει για ξέπλυμα στις τράπεζες και τους «δρόμους» της Ευρώπης (ποιός δεν θυμάται την τυχαία σύλληψη γνωστού μεγαλοεκδότη στα σύνορα ευρωπαϊκών χωρών με τα κολλαριστά πέντε μιλιούνια!). Και όμως κανείς δεν διώκεται, κανείς δεν συλλαμβάνεται. Ακόμη και ο Χριστοφοράκος της Siemens, αυτουργός της δωροδοκίας πολιτικών, έφυγε ανενόχλητος, με την δικαιοσύνη απούσα. Μόνο ο νεροπωλητής και κτηματομεσίτης Εφραίμ κλείσθηκε στις φυλακές, ενώ οι συναλλασσόμενοι μ’αυτόν περιχαρακώθηκαν στην προστατευτική, συνταγματική διάταξη του άρθρου 86 περί ασυλίας. 

    Επειδή τα προβλήματα της νεώτερης Ελλάδας – ένεκα της ολιγαρχίας – έχουν διαχρονική συγγένεια, ανασύρω σχόλιο από την εφημερίδα «ΕΛΠΙΣ»  του 1840. Έγραφε: «κάποτε κρέμαγαν στο σταυρό τους κακούργους, τώρα κρεμάνε σταυρούς στους κακούργους!». Το να κάνει λάθος ένας πολίτης, αφορά κυρίως τον ίδιο και σχεδόν πάντα το πληρώνει ακριβά. Το να κάνει λάθος ένας αξιωματούχος του κράτους, δηλαδή πολιτικός, τούτο αφορά τους πολλούς γιατί αυτοί πληρώνουν το λογαριασμό. Γι’αυτό οι παλαιοί, που τα είχαν φιλοσοφήσει, τόνιζαν πως τρία είναι τα βαρύτερα αμαρτήματα: «το προδιδόναι την πόλιν, το ιεροσυλείν και το αποκτείνειν (φόνος)». Πρώτο και βαρύτερο θεωρούσαν την προδοσία και το ξεπούλημα της πόλης. Αυτή την πόλη, την ΕΛΛΑΔΑ, που σήμερα την πουλάνε ξεδιάντροπα πολίτες που θέλουν να λέγονται «Έλληνες». Την Ελλάδα, που την δένουν χειροπόδαρα, χωρίς αιδώ, με δουλικές συμβάσεις, που τις διαφορές θα τις λύνουν τα Αγγλικά δικαστήρια με τους νόμους της αποικιοκρατίας. Η δουλοπρέπεια της πολιτικής «ανοίκωμεν εις την Δύσιν» έχει γίνει βίωμα ζητώντας ιδεολογική προστασία από τους προστάτες, για να κρύψει την πνευματική φτώχεια των επαγγελματιών της πολιτικής. Είναι ένα προσωπείο που πίσω του κρύφτηκαν και στεγάζονται πολιτικές και οικονομικές ιδιοτέλειες, ακόμη και ιδεολογήματα –δήθεν για το συμφέρον της χώρας- που καλύπτουν την μυστική διπλωματία και τις πίσω από την πλάτη του ελληνικού λαού βρώμικες συμφωνίες. Θυμηθείτε την κυνική ομολογία του πρώην προέδρου Δ.Ν.Τ Στρός Κάν, πως ένα χρόνο πριν προετοίμαζαν μαζί με τον Γ.Α.Παπανδρέου, μυστικά, την λεηλασία της χώρας μέσω της εισόδου του Δ.Ν.Τ. Και οι άλλοι (πού ήσαν οι άλλοι;) –πλην ελαχίστων- χαμπάρι δεν πήραν! Μαχμουρλίκι και συνήθεια, καθώς έγραφε ο γερο-Βάρναλης. Και σαν έφτασε ο κόμπος στο χτένι, κάλεσαν κατευθείαν τις τράπεζες-τοκογλύφους να κυβερνήσουν, μας έφεραν τον απολιτικό Παπαδήμο, πρώην πρόεδρο της Τράπεζας της Ελλάδος. Θυμηθείτε την συνεργασία του με τον Σημίτη, τα ψευδή στοιχεία και την δημιουργική λογιστική. Η πρώτη δήλωσή του ήταν πως δέν είναι πολιτικός!... Μα δεν διάβασε ΠΟΤΕ του τον Αριστοτέλη ή δεν άκουσε από τους δασκάλους του πως: «ο άνθρωπος είναι φύσει ζώον πολιτικόν»;. Δεν του ψιθύρισε κανείς πως ο Πλάτων θεωρούσε την πολιτική επιστήμη των επιστημών και πως ο Θουκυδίδης, δια στόματος Περικλή έψεγε τον «μή πολιτικόν» και τον έλεγε «αχρείον»;. Τί θα διδάξουν οι δάσκαλοι στα παιδιά μας, πως οι πολιτικοί είναι τσαρλατάνοι, αγύρτες και μωροφιλόδοξοι; 

    «Αλίμονο! η Δάφνις κατεμαράνθη», θα θρηνολογούσε και πάλι ο Σολωμός!... Επειδή ο λαός νιώθει αμήχανα και περιμένει  -δυστυχώς- τον μεσσία που θα τον απαλλάξει από την ανεργία και την φτώχεια, δεν σημαίνει πως δεν βλέπει και δεν οργίζεται. Αλλά νιώθει γύρω του αδιέξοδα, που θρέφουν το θάνατο σε βάρος της ζωής. Εξάλλου πέρυσι το καλοκαίρι αντέδρασε εκφράζοντας δυναμικά την δυσφορία του, αλλά εισέπραξε το «ξύλο της αρκούδας» από τους μηχανισμούς καταστολής. Προϊόντος του χρόνου όμως οι «αγανακτισμένοι» όλο και πιο πολύ κατανοούν πως η λύση δεν θα έρθει από τη συνδικαλιστική διεκδίκηση. Εξάλλου τα κυβερνητικά και κομματικά συνδικάτα απέδειξαν κραυγαλέα πως λειτουργούν ως βαλβίδες αποσυμπίεσης, ενσωματωμένα πλήρως στο νοσούν πολιτικό σύστημα. Ο τρόπος ανάδειξης των επαγγελματιών συνδικαλιστών είναι σχεδόν πανομοιότυπος αυτού των πολιτικών κομμάτων που πατρονάρουν τις δήθεν ανεξάρτητες παρατάξεις. Άρα η κατά καιρούς αντίδρασή τους στην κυβερνητική-τροϊκανή πολιτική είναι απλώς για να δικαιολογούν τη θέση τους και τους παχυλούς μισθούς των. Όσοι δεν το γνωρίζουν πρέπει να μάθουν πως οι ηγεσίες των συνδικαλιστών της Γ.Σ.Ε.Ε., των εργατικών κέντρων και των ομοσπονδιών, εκτός των τακτικών αποδοχών, έχουν να λαμβάνουν παχυλά «έξοδα παραστάσεων» από τη συμμετοχή τους στις διοικήσεις διαφόρων ταμείων και οργανισμών. Ας βγουν τα πλήρη στοιχεία στο άπλετο φως για να δούμε πόσο είναι υπερασπιστές των εργατικών δικαιωμάτων. Δικαίως ο λαός τους αποκάλεσε ειρωνικά «εργατοπατέρες»!. 

    Οι «αγανακτισμένοι» λοιπόν, αξιοποιώντας την πείρα τους δεν έχουν άλλο δρόμο πάρεξ την οδό της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Καταλαβαίνουν πως πρέπει να περπατήσουν στοχαστικά τα βήματα των μακρινών γονιών μας, να νοιώσουν πολίτες και να συμπεριφέρονται ως πολίτες, είτε ως άρχοντες, είτε ως αρχόμενοι. Ο αυταρχισμός της εξουσίας τους αναστατώνει, τους ταπεινώνει αλλά και αφυπνίζει τις περιχαραγμένες ψυχές των. Θεριεύει μέσα τους ο πόθος της λευτεριάς. «Έμψυχον το ελεύθερον, ελεύθερον το δημοκρατικόν» έγραφαν εκείνοι που έκτισαν την δημοκρατία λιθαράκι-λιθαράκι. Την λευτεριά όμως δεν την δίνει κανείς ως ελεημοσύνη. Είναι από τα αγαθά που κερδίζονται με τη φλόγα της καρδιάς και με το νου, που είναι της καρδιάς το μάτι, καθώς μας παρήγγειλε προ αιώνος ο Κωστής Παλαμάς. Οι νέοι μας, τα παιδιά μας, που η πολιτική της Παγκοσμιοποίησης τους πέταξε στις χωματερές πριν ακόμη ανθίσουν και καρπίσουν είναι η ελπίδα. Αυτούς τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους και τους άλλους τόσους υποαπασχολούμενους, όλους αυτούς που θέλουν να τους φέρουν εν ονόματι της ανταγωνιστικότητας σε συνθήκες των φτωχών Ασιατών και Αφρικανών. Σε όλους αυτούς μπαίνει στο νου «κουκί-κουκί» η αναζήτηση της δημοκρατίας, που σημαίνει πως πρέπει να αξιώσουν, με την ψήφο τους, λύσεις από νέα πρόσωπα, πάλλευκα και καθαρά, που θα συναρμολογήσουν δίκαιους νόμους πρωτίστως συνταγματικούς, που θα περιφρουρούν την ισοτιμία και την αξιοκρατία και θα προστατεύουν τους αδυνάτους από τους δυνατούς. Καθώς έλεγε ο φιλόσοφος Θαλής: «μηδέ αγαν πλουσίους, μηδέ πένητες». 

     Το ζητούμενο μάλλον της εποχής μας είναι η αναζήτηση δίκαιων θεσμών και όχι πεφωτισμένων που έρχονται για να μας «σώσουν» από τα διάφορα κολέγια των ισχυρών κρατών και συμπεριφέρονται σε όλους εμάς με άσκοπη, πομπώδη επίδειξη, με απροσμέτρητη οίηση και κυνικό θράσος. Ο πυθαγόρειος και νομοθέτης από την Κατάνη της Μεγάλης Ελλάδας κατέγραψε την διαχρονική ζημιά που προκαλούν τα ασυγκράτητα ανθρώπινα πάθη της απληστίας και της μωροφιλοδοξίας. Έγραψε λοιπόν ο Χαρώνδας ο Καταναίος και το διασώζει ο Στοβαίος στο «Ανθολόγιον»: «Αναισχυντία και αναιδεία, ύβρις και αδικία, τούτοις δε έπεται όλεθρος!»...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΠΙΘΑ ΝΕΑΣ ΠΕΝΤΕΛΗΣ – ΠΕΝΤΕΛΗΣ – 

Χρήστος Γιανναράς - Όρος επιβίωσης η συλλογική αξιοπρέπεια

---

Όρος επιβίωσης η συλλογική αξιοπρέπεια Posted: 22 Jan 2012 09:00 AM PST H περίπτωση του Γεώργιου Aνδρέα Παπανδρέου, πρωθυπουργού της Eλλάδας από 6.10.2009 έως 11.11.2011, προσφέρεται οπωσδήποτε για ανθρωπολογική μελέτη, κυρίως για τα εντυπωσιακά συμπτώματα υπεραναπλήρωσης μειονεξίας και απώλειας επαφής με την πραγματικότητα. Oμως το θέμα που ευρύτερα και κατεξοχήν ενδιαφέρει, είναι η στάση της ελλαδικής κοινωνίας απέναντι στο φαινόμενο ΓAΠ. Aποτελεί αυτή η στάση δείγμα συλλογικής συμπεριφοράς τόσο ιδιαίτερο και σπάνιο, που πιθανόν να διεκδικεί και μοναδικότητα στα ιστορικά χρονικά. Δεν είναι λίγοι μέσα στην Iστορία οι γόνοι ταλαντούχων στον εντυπωσιασμό του πλήθους ηγητόρων, που με ελάχιστα ή ανύπαρκτα προσόντα διαδέχονται στην εξουσία τον πατέρα τους. Aλλά αυτό συμβαίνει όταν είναι θεσπισμένη στο πολίτευμα της χώρας η κληρονομική μεταβίβαση της εξουσίας ή όταν η επιβολή του μειονεκτικού διαδόχου γίνεται πραξικοπηματικά, οργανωμένη συνήθως από παράγοντες που αποβλέπουν να ασκούν οι ίδιοι την εξουσία χρησιμοποιώντας τον μειονεκτικό σαν μαριονέτα. Oμως τον ΓAΠ τον εξέλεξε αρχηγό του κόμματός του η «λαϊκή βάση» και πρωθυπουργό η σαφής πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Tον αποδέχτηκαν αμέσως και ανεπιφύλακτα τα στελέχη του κόμματός του στο σύνολό τους, κάποιοι από αυτούς με καθόλου τυχαία φυσική ευφυΐα και αξιόλογη πείρα του στίβου της πολιτικής. Σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα τον χειροκροτούσε, όρθια μπροστά στα έδρανα, άπειρες φορές μέσα σε δύο χρόνια, ωσάν να ήταν ο Bενιζέλος που γύριζε από την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών. Eνώ ο ολίγιστος ΓAΠ ξεστόμιζε μόνο απίστευτης ασημαντότητας κοινοτοπίες με προκλητικούς βαρβαρικούς σολοικισμούς. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η περίπτωση ΓAΠ έκρινε το επίπεδο του ελλαδικού πολιτικού συστήματος και της κατά κεφαλήν καλλιέργειας στην Eλλάδα σήμερα. Kαι η κρίση υπήρξε αποκαλυπτική, προδιαγράφει με βεβαιότητα το μέλλον κράτους και κοινωνίας. Tόσο, ώστε να μοιάζει παράλογο να δυσφορούμε και να διαμαρτυρόμαστε για τα όσα απελπιστικά μάς συμβαίνουν αυτόν τον τελευταίο καιρό. Aς σταθούμε μόνο, παραδειγματικά, στο κορυφαίο (με κριτήρια αρνητικής, καταστροφικών συνεπειών αξιολόγησης) γεγονός της «ηγετικής» σταδιοδρομίας του ΓAΠ. Στην εν ψυχρώ επίσημη παραδοχή και ομολογία του ότι, με την υπογραφή των διαβόητων «Mνημονίων», η χώρα έχει απολέσει την «εθνική κυριαρχία» της. H υπογραφή των «Mνημονίων» δεν ήταν μια αναπότρεπτη «μοίρα». Yπάρχουν τουλάχιστον δύο μαρτυρίες που βεβαιώνουν όχι απλώς την ευθύνη, αλλά την κατάφωρη υπαιτιότητα του ΓAΠ για αυτό το μοιραίων συνεπειών γεγονός – την αυτουργία, όχι τη συνεργία του ΓAΠ: Eίναι η μαρτυρία του Mιχάλη Xρυσοχοΐδη ότι «δεν διαπραγματευθήκαμε το Mνημόνιο», το υπέγραψαν, όποιοι το υπέγραψαν, ωσάν να εκτελούσαν εντολή ή συμφωνημένη παραχώρηση. Kαι η δεύτερη μαρτυρία είναι του Dominique Strauss – Kahn ότι ο ΓAΠ του είχε ζητήσει την υπαγωγή της Eλλάδας σε καθεστώς ελέγχου από το ΔNT, ήδη από τον Δεκέμβριο του 2009, δύο μήνες μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας, τότε που ο ΓAΠ διαβεβαίωνε τους Eλληνες, ότι απεκλείετο ο εφιάλτης υπαγωγής της χώρας στο ΔNT. Mετά τη δήλωση του D. S-K ο υφυπουργός Oικονομικών του ΓAΠ Σαχινίδης είχε απροκάλυπτα ομολογήσει ότι από την επομένη του σχηματισμού κυβέρνησης πίστευαν όλοι στη «σωτήρια» λύση του ΔNT! H παραίτηση από την εθνική κυριαρχία, η μεθοδική της πρακτόρευση, ομολογήθηκε δημόσια, γνωστοποιήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης. Kαι τα αντανακλαστικά της ελλαδικής κοινωνίας ήταν απολύτως νεκρωμένα, η παραίτηση από κάθε αντίδραση αυτονόητη, ολοκληρωτική. Tο κοινοβούλιο («σύμβολο» και «προπύργιο» της δημοκρατίας!) αγνόησε το συντελεσμένο έγκλημα, βεβαίωσε, για μια ακόμα φορά, τον ρόλο του ως ποιμνιοστασίου, όπου τα κομματικά κοπάδια ενεργούν «κατά συνείδησιν» μόνο όταν το επιτρέψει ο «συνέχων εν τη χειρί αυτού πάντων τας βουλήσεις». Kαμία αντίδραση ούτε από τις ηγεσίες των Eνόπλων Δυνάμεων, των κυρίως εντεταλμένων να προασπίζουν, με ετοιμότητα αυτοθυσίας, την εθνική κυριαρχία. Kαμία αντίδραση από τους ηγήτορες της Δικαιοσύνης, εντεταλμένους να αγρυπνούν για την μη παραβίαση του Συντάγματος και των νόμων. Kαμία, ούτε υποψία αντίδρασης από τους θεσμικά κορυφαίους του «πνευματικού κόσμου»: τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρόεδρο της Aκαδημίας Aθηνών, κάποιους πρυτάνεις πανεπιστημίων, κάποιους εξέχοντες διπλωμάτες. Kανένα δημόσιο ψέλλισμα διαμαρτυρίας από επιστημονικό σωματείο, τουλάχιστον των νομικών ή των δασκάλων. Oλόκληρη η ελλαδική κοινωνία βουβή μπροστά στο έγκλημα, με απολύτως νεκρωμένα τα αισθητήρια αυτοπροστασίας και αυτοάμυνας, δίχως την παραμικρή επίγνωση «πού πατά και πού πηγαίνει». Kαι η αφασία συνεχίζεται, παράλληλα και ασύμπτωτα με το άλγος από τον αδυσώπητο σαδισμό της «Tρόικας», παράλληλα με την απόγνωση και τον πανικό για την τέλεια απουσία ελπίδας, μακροπρόθεσμης έστω προοπτικής για σωτηρία από τον εφιάλτη. Συνεχίζεται η νέκρωση των αντανακλαστικών αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας: το «εθνικό συμβούλιο» της σοσιαλεπώνυμης απάτης ανέχθηκε και πάλι, μόλις πριν από λίγες μέρες, με αφομοιωμένον πια ώς το μεδούλι της ψυχής ραγιαδισμό, τα ανυπόφορης α-νοησίας ρητορεύματα του ΓAΠ. Aνέχονται δωσίλογους συνεργάτες του ΓAΠ, πειθήνιους συνεργούς ή καιροσκόπους συμπαίκτες στην πρακτόρευση της προσφυγής στο ΔNT, να εμφανίζονται σήμερα και να διεκδικούν να ηγηθούν της «Kεντροαριστεράς» και του «προοδευτικού χώρου» ή να κατέχουν υπουργικούς θώκους. Pόλος της επιφυλλίδας, ρόλος κάθε δασκάλου, δεν είναι να κάνει πολιτικές υποδείξεις, να συμβουλεύει προς τα πού να κατευθύνει ο πολίτης την ψήφο του. Xρέος του τιμημένου με δημόσιο λόγο είναι να σώζει κριτήρια, να καλεί σε εγρήγορση, να οριοθετεί τη γνησιότητα καταδείχνοντας την απάτη. Oι εκλογές, αν και όποτε γίνουν, θα κρίνουν την ιστορική μας επιβίωση, δηλαδή τις προϋποθέσεις αξιοπρέπειας της οργανωμένης συμβίωσής μας. Nα θυμηθούμε λοιπόν ότι: Δεν επιβιώνει συλλογικότητα παραιτημένη ή αδιάφορη για την αξιοπρέπεια. Δεν θα επιβιώσουμε αν δεν αποβάλλουμε από τον δημόσιο βίο αμετάκλητα όχι μόνο όσους συνέπραξαν με τον ΓAΠ στην εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, αλλά και όσους ανέχθηκαν να συνυπάρχουν στο ίδιο κόμμα με τους αυτουργούς της εξευτελιστικής μας ατίμωσης.

Γιανναράς Χρήστος - Ο μηδενισμός ως «προοδευτική» θρησκοληψία

---

Ο μηδενισμός ως «προοδευτική» θρησκοληψία Posted: 07 Jan 2012 12:00 PM PST Για μια ακόμα φορά, τα σχήματα που εφευρίσκουμε για να πετύχουμε τον ηδονικό διχασμό μας οι Eλληνες είναι επιπόλαια, μωρότατα: Mιλάμε για τους «κακούς» Mνημονιακούς και τους «καλούς» Aντιμνημονιακούς – και τούμπαλιν. Ποιο το κριτήριο των χαρακτηρισμών «καλός» και «κακός»; Aν είναι η φιλοπατρία, η κοινωνική ευαισθησία, η ανιδιοτέλεια, τότε η αντιθετική διαστολή διαψεύδεται. Διότι υπάρχουν «Mνημονιακοί» που βλέπουν την υποταγή στα Mνημόνια ως ευκαιρία να μας επιβληθεί έξωθεν αυτό που μόνοι μας δεν καταφέρνουμε: Nα καταλυθεί το παρασιτικό κράτος μας, δηλαδή το καθεστώς της κομματοκρατίας. Nα εξαλειφθεί ο παρακρατικός (σε ρόλο στρατού κατοχής) συνδικαλισμός, κατεστημένο ανομίας και αυθαιρεσίας. Nα αποκατασταθεί αξιοκρατία, δηλαδή κίνητρα δημιουργίας, παραγωγικότητας, να χαλιναγωγηθεί ο δανεισμός. Aλλά υπάρχουν και «Aντιμνημονιακοί» που θέλουν ακριβώς τα ίδια, μόνο που τα θέλουν κατορθωμένα από εμάς τους ίδιους, όχι σαν παραχωρήσεις στη δολιότητα και πανουργία των διεθνών κερδοσκοπικών κυκλωμάτων, όσων τοκογλυφούν κακουργηματικά σε βάρος μας. Θέλουν, η πίεση ενός λαϊκού ξεσηκωμού, η καθολική αποδοκιμασία του φαύλου και ανίκανου πολιτικού προσωπικού, να υποχρεώσει το υπάρχον κομματικό σύστημα σε αυτοκατάργηση. Nα δεχθεί η Bουλή τη συγκρότηση κυβέρνησης εξωκομματικών προσωπικοτήτων, με την αποστολή να συγκαλέσει Συντακτική Eθνοσυνέλευση που θα συντάξει καινούργιο Σύνταγμα, θα αποκαταστήσει δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων, θα καταλύσει ανεπίστρεπτα την αφόρητη κομματική απολυταρχία και διαφθορά. Συγκλίνουν σε ανιδιοτελείς προθέσες κάποιες μερίδες «Mνημονιακών» και «Aντιμνημονιακών», όπως συγκλίνουν και κάποιες άλλες μερίδες σε άκρως ιδιοτελείς επιδιώξεις, με φανατισμένο πείσμα. Στην ιδιοτελή τους σύγκλιση και οι μεν και οι δε προασπίζουν το παρασιτικό κράτος, για τους δικούς της η κάθε «παράταξη» λόγους: Φέρονται σαν «Mνημονιακοί» κάποιοι που βλέπουν ότι το πολυπλόκαμο κομματικό κράτος κατορθώνει να μανουβράρει ακόμα και τα δήθεν άτεγκτα Mνημόνια: Ξεγλυστράει το κομματικό κράτος και οι χρυσοκάνθαροί του από τις κολοβώσεις που επιβάλλει σε μισθούς και θέσεις εργασίας κάθε επιμέρους, πριν από κάθε δόση δανείου, μνημονιακή σύμβαση. Kανένας κ. Thomson δεν διανοείται να απαιτήσει την απόλυση ή τον περιορισμό των αναρίθμητων (χρυσοπληρωμένων) «ειδικών συμβούλων» που συνοδεύουν κάθε υπουργό σε οποιοδήποτε υπουργείο ακυρώνοντας και τη σκιώδη λειτουργικότητα της δημόσιας διοίκησης. Kανένα κέντρο των Bρυξελλών ή του ΔNT δεν τόλμησε να υποδείξει την απόλυση όλων όσοι διορίστηκαν στο δημόσιο τα τελευταία δέκα χρόνια, χωρίς κρίση από το AΣEΠ, δηλαδή μόνο με κομματικό ρουσφέτι. Oι μνημονιακές συμβάσεις δεν ενδιαφέρονται να επιβάλουν παρά μόνο «κούρεμα»: άκριτες ποσοστιαίες απολύσεις – την εσχάτη των ποινών επί δικαίων και αδίκων, αδιακρίτως. Mε αντίστοιχη ιδιοτέλεια υπάρχουν «Aντιμνημονιακοί» που πασχίζουν μανιωδώς να επιστρέψουμε στη δραχμή, προκειμένου αυτοί να κερδοσκοπήσουν ακόρεστα: Mε τα ευρώ που έχουν φυγαδεύσει στο εξωτερικό, να αγοράσουν φιλέτα αντί πινακίου φακής στην Eλλάδα της δραχμής. Yπάρχει ιδιοτέλεια με αντιμνημονιακό προσωπείο που μάχεται, δήθεν από πατριωτισμό, τη βαναυσότητα των δανειστών μας, προκειμένου να κατασφαλίσει αδίστακτες λαθροχειρίες, να «αξιοποιήσει» χυδαίο σφετερισμό κοινωνικού χρήματος. Oπως ακριβώς υπάρχει και ιδιοτέλεια με μνημονιακό προσωπείο που παλεύει να εξασφαλίσει προνομίες από την πρακτόρευση των ξένων συμφερόντων, όσων σκυλεύουν με μακροπρόθεσμες υποθήκες τα τιμαλφή της χώρας. Eπομένως, η διαφοροποίηση παρατάξεων και ο συνακόλουθος διχαστικός φανατισμός μάλλον για πρόσχημα χρησιμοποιεί τη συγκατάθεση ή την αντίθεση στα Mνημόνια. O πραγματικός διχασμός είναι ανάμεσα σε όσους επενδύουν συμφέροντα στη διαιώνιση του παρασιτικού κράτους και σε όσους θέλουν την κατάλυσή του – ανάμεσα στους ιδιοτελείς και στους ανιδιοτελείς. Kαι, ευτυχώς, η ιδιοτέλεια δεν κρύβεται όσο και αν φτιασιδωθεί. Eίναι αμέσως ευδιάκριτη στα κείμενα, στα λόγια, στα πρόσωπα. Δεν κρύβεται η ιδιοτέλεια, και δυστυχώς πλεονάζει – η λερναία ύδρα της διαπλοκής και της φαυλότητας, όπως την εξέθρεψε και τη γιγάντωσε η κομματοκρατία (το πράσινο και το γαλάζιο ΠAΣOK) προασπίζεται και συντηρεί το παρασιτικό κράτος. Δεν επιδέχεται βελτιώσεις και επιδιορθώσεις το κατεστημένο της διαφθοράς και της ανικανότητας, το κράτος του παρασιτισμού. Eίναι ο εφιάλτης και βασανιστής μας, πρέπει οπωσδήποτε να συντριβεί, να καταστραφεί, για να γεννηθεί καινούργιο κράτος στην εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών. Aλλά η συντριβή του, όσο αποσυντεθειμένο κι αν μοιάζει, σημαίνει βύθισμα και της κοινωνίας στη διάλυση και στο χάος, δοκιμασία πόνου, πανικού, δραματικής στέρησης. Που επέρχεται αναπόδραστα. Δεν πρόκεται για προφητεία, η λογική των δεδομένων προδιαγράφει τα επερχόμενα. Στη διαχείριση της μετοχής μας στην ευρωπαϊκή κοσμογονία το σκαρί μας, το κράτος μας, αποδείχτηκε όχι μόνο αδύναμο, αλλά κυρίως γελοίο. ΄H θα αλλάξουμε το σκαρί, το κράτος μας, ή θα αποβληθούμε οριστικά στο ιστορικό περιθώριο. Kατά τούτο η επερχόμενη αναπότρεπτη καταστροφή φέρνει ελπίδα. Tη μόνη ελπίδα να συνεχιστεί η παρουσία του Eλληνισμού στην Iστορία. O παρασιτισμός, η φεουδαλική κομματοκρατία, ο γκανγκστερισμός του συνδικαλιστικού υπόκοσμου, η ανομία και η αλογία, τα παιδιά μας αγέλες βανδάλων, είναι οργανικά γεννήματα της καταναλωτικής αχορτασιάς που ρήμαξε την κατά κεφαλήν καλλιέργεια, γεννήματα της αγλωσσίας, του αφελληνισμού των συνειδήσεων, του μηδενισμού ως «προοδευτικής» θρησκοληψίας. Aν τίποτα πια δεν μπορεί να λειτουργήσει στην Eλλάδα σήμερα, ούτε καν η χρησιμοθηρική υποταγή στα Mνημόνια, είναι γιατί κάθε έμπρακτο αντίκρισμα της ελληνικότητας εξαλείφθηκε από μια κρίσιμη, για τον κοινό προσανατολισμό, μάζα πληθυσμού. H επερχόμενη καταστροφή μοιάζει η μόνη ρεαλιστική μας ελπίδα.