ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ

Τα αποφόρια της αλαζονείας οι αδαείς τα αγοράζουν τζάμπα

Ποιός αλήθεια είπε ποτέ στους νεοέλληνες πως εκείνοι οι παλαιοί μας πρόγονοι, είχαν κατοχυρώσει την δικαιοσύνη δια της δημοκρατίας με την αυστηρή διάκριση των εξουσιών. Πόσοι στ’αλήθεια γνωρίζουν πως τα βουλευτικά αξιώματα στην Αθήνα εδίδοντο δια του κλήρου. «Κληρωτού τας αρχάς το δημοκρατικόν, αιρετού το ολιγαρχικόν» έγραφε ο Αριστοτέλης στο βιβλίο του « Αθηναίων Πολιτεία». Γιατί αποσιωπήθηκε εντέχνως αυτή η διαδικασία; Ή μήπως θα ήταν επικίνδυνο για το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο αν το πλήθος(λαός) ήξερε πως τότε ο βουλευτής έπαιρνε το αξίωμα για ένα έτος και σχεδόν ποτέ ξανά! «Το εν μέρει άρχειν και άρχεσθαι» καθώς τόνιζε δια στόματος Σωκράτη ο Πλάτων στο βιβλίο του «Μενέξενος». 

   Στη Σπάρτη οι πέντε έφοροι της εκτελεστικής εξουσίας εκλέγονταν κατευθείαν από τον λαό -όπως και οι γερουσιαστές- στην Απέλλα που ήταν συνέλευση όλων, όπου μετείχαν και οι γυναίκες. Οι έφοροι εκλέγονταν με θητεία ενός έτους και μόνο μια φορά στην ζωή τους. Ο Πλούταρχος, στο μνημώδες έργο του «Βίοι Παράλληλοι», στο βιβλίο του «Λυκούργος» περιγράφει τον τρόπο ανάδειξης των αξιωματούχων.

    Ακόμη και στην αυτοκρατορική Ρώμη, ο χρόνος θητείας των αξιωματούχων του Βουλευτικού σώματος, δηλαδή της Συγκλήτου ήταν ενός έτους, με δικαίωμα επανεκλογής ύστερα από δέκα χρόνια. 

   Βέβαια ο δημοκρατικός τρόπος ανάδειξης των αξιωμάτων ήταν γενικός, και κατάκτηση όλων των Ελληνικών πόλεων, που ήταν διάσπαρτες όχι μόνον στα όρια της σημερινής Ελλάδος αλλά και σ’αυτά της Ιωνίας, του Πόντου και της Κάτω Ιταλίας, της λεγόμενης Μεγάλης Ελλάδας. Στην τότε πραγματική δημοκρατία οι Έλληνες στρατηγοί έπαιρναν το ανώτατο εκτελεστικό αξίωμα από την άμεση ψήφο του λαού, και αυστηρά για ένα έτος. Εάν βρίσκονταν σε εκστρατεία και έληγε ο χρόνος της ενιαυσίας θητείας έπρεπε να κάνουν εκλογές με δικαίωμα υποψηφιότητας όλων των οπλιτών-πολιτών. Ο Πλούταρχος στα «Πολιτικά Παραγγέλματα» μας πληροφορεί πως ο στρατηγός Επαμεινώνδας της Θήβας «καταστρατήγησε», δηλαδή δεν έκανε εκλογές με την λήξη της θητείας του, ερχόμενος νικητής από την Πελοπόννησο. Τότε η πόλη του τον ετίμησε μεν για την νίκη του, αλλά τον τιμώρησε για την παραβίαση των κανόνων της δημοκρατίας υποχρεώνοντάς τον να καθαρίζει τις καβαλίνες από τα δρομάκια του Καδμίου λόφου. Και τα είχε τόσο καθαρά και ασβεστωμένα που οι νέοι των Θηβών ανταγωνίζονταν στο μέλλον ποιός θα πάρει την θέση του οδοκαθαριστή! Και σχολιάζει ο συγγραφέας πως στη δημοκρατία δεν φτιάχνει η θέση τον άνθρωπο αλλά ο άνθρωπος την θέση! Τούτο όμως σπανίζει στην μίζερη εποχή μας. Οι θέσεις καταλαμβάνονται από τους «κολλητούς» των επαγγελματιών της πολιτικής για τον υπερβάλλοντα ζήλο που επέδειξαν στην επικράτηση της παράταξής των ή για την δουλική προσωπική αφοσίωσή των. Γνώσεις, εργατικότητα και ήθος είναι περιττές ικανότητες. Η αξιοκρατία σπάνια, έως ανύπαρκτη. Και άν συμπτωματικά και τυχαία εκδηλωθεί, εγκαίρως πολεμάται σφόδρα από το πλήθος των εγκαθέτων αδαών. Οι συμβουλάτορες των πρωθυπουργών, υπουργών και υφυπουργών ροκανίζουν επί δεκαετίες τα εκατομμύρια από τον μόχθο του πένητος ελληνικού λαού, χωρίς κανέναν έλεγχο. Ακόμη και τώρα, σε συνθήκες χρεοκοπίας, τα υπουργηλίκια ξεπερνούν τα πενήντα με εκατοντάδες συμβουλάτορες, βεβαίως με υψηλότατες αμοιβές. Και το μέγα, ανυπέρβλητο σκάνδαλο. να συμβουλέψουν τί; 

    Εφόσον το ελληνικό κράτος έγινε υπήκοον της διεθνούς των τοκογλύφων με μόνιμο ύπατο αρμοστή την «τρόικα». Η Βουλή, αυτός ο μέγας θεσμός που γεννήθηκε στην χώρα μας χιλιάδες χρόνια πριν, ευτελίστηκε όσο ποτέ άλλοτε από τους ίδιους τους βουλευτές, βλέπουμε να συνεδριάζει με ελάχιστους – κατά κανόνα – παρόντες και να ψηφίζονται νόμοι δια του ισχνού συσχετισμού και συχνά με τηλεγραφικό τρόπο, άκρατες ώρες του κοιμώμενου Μορφέα! Το χειρότερο, παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια την αδυναμία των βουλευτών να εκφράσουν την προσωπική τους άποψη, γιατί πάνω τους κρέμεται η «Δαμόκλειος Σπάθη», δηλαδή η διαγραφή των και η διαπόμπευσή των από το ίδιο τους το κόμμα. Βέβαια υπήρξαν και ελάχιστες περιπτώσεις θαρραλέων βουλευτών πού πήγαν κόντρα στην «κομματική γραμμή» αψηφώντας τις όποιες συνέπειες, αλλά δυστυχώς αυτές ήσαν οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Όλοι ομιλούν για δωροδοκίες κομμάτων και βουλευτών, για ύποπτες συμβάσεις, για διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, για εκβιασμούς, για εκατομμύρια βρώμικου χρήματος που ταξιδεύει για ξέπλυμα στις τράπεζες και τους «δρόμους» της Ευρώπης (ποιός δεν θυμάται την τυχαία σύλληψη γνωστού μεγαλοεκδότη στα σύνορα ευρωπαϊκών χωρών με τα κολλαριστά πέντε μιλιούνια!). Και όμως κανείς δεν διώκεται, κανείς δεν συλλαμβάνεται. Ακόμη και ο Χριστοφοράκος της Siemens, αυτουργός της δωροδοκίας πολιτικών, έφυγε ανενόχλητος, με την δικαιοσύνη απούσα. Μόνο ο νεροπωλητής και κτηματομεσίτης Εφραίμ κλείσθηκε στις φυλακές, ενώ οι συναλλασσόμενοι μ’αυτόν περιχαρακώθηκαν στην προστατευτική, συνταγματική διάταξη του άρθρου 86 περί ασυλίας. 

    Επειδή τα προβλήματα της νεώτερης Ελλάδας – ένεκα της ολιγαρχίας – έχουν διαχρονική συγγένεια, ανασύρω σχόλιο από την εφημερίδα «ΕΛΠΙΣ»  του 1840. Έγραφε: «κάποτε κρέμαγαν στο σταυρό τους κακούργους, τώρα κρεμάνε σταυρούς στους κακούργους!». Το να κάνει λάθος ένας πολίτης, αφορά κυρίως τον ίδιο και σχεδόν πάντα το πληρώνει ακριβά. Το να κάνει λάθος ένας αξιωματούχος του κράτους, δηλαδή πολιτικός, τούτο αφορά τους πολλούς γιατί αυτοί πληρώνουν το λογαριασμό. Γι’αυτό οι παλαιοί, που τα είχαν φιλοσοφήσει, τόνιζαν πως τρία είναι τα βαρύτερα αμαρτήματα: «το προδιδόναι την πόλιν, το ιεροσυλείν και το αποκτείνειν (φόνος)». Πρώτο και βαρύτερο θεωρούσαν την προδοσία και το ξεπούλημα της πόλης. Αυτή την πόλη, την ΕΛΛΑΔΑ, που σήμερα την πουλάνε ξεδιάντροπα πολίτες που θέλουν να λέγονται «Έλληνες». Την Ελλάδα, που την δένουν χειροπόδαρα, χωρίς αιδώ, με δουλικές συμβάσεις, που τις διαφορές θα τις λύνουν τα Αγγλικά δικαστήρια με τους νόμους της αποικιοκρατίας. Η δουλοπρέπεια της πολιτικής «ανοίκωμεν εις την Δύσιν» έχει γίνει βίωμα ζητώντας ιδεολογική προστασία από τους προστάτες, για να κρύψει την πνευματική φτώχεια των επαγγελματιών της πολιτικής. Είναι ένα προσωπείο που πίσω του κρύφτηκαν και στεγάζονται πολιτικές και οικονομικές ιδιοτέλειες, ακόμη και ιδεολογήματα –δήθεν για το συμφέρον της χώρας- που καλύπτουν την μυστική διπλωματία και τις πίσω από την πλάτη του ελληνικού λαού βρώμικες συμφωνίες. Θυμηθείτε την κυνική ομολογία του πρώην προέδρου Δ.Ν.Τ Στρός Κάν, πως ένα χρόνο πριν προετοίμαζαν μαζί με τον Γ.Α.Παπανδρέου, μυστικά, την λεηλασία της χώρας μέσω της εισόδου του Δ.Ν.Τ. Και οι άλλοι (πού ήσαν οι άλλοι;) –πλην ελαχίστων- χαμπάρι δεν πήραν! Μαχμουρλίκι και συνήθεια, καθώς έγραφε ο γερο-Βάρναλης. Και σαν έφτασε ο κόμπος στο χτένι, κάλεσαν κατευθείαν τις τράπεζες-τοκογλύφους να κυβερνήσουν, μας έφεραν τον απολιτικό Παπαδήμο, πρώην πρόεδρο της Τράπεζας της Ελλάδος. Θυμηθείτε την συνεργασία του με τον Σημίτη, τα ψευδή στοιχεία και την δημιουργική λογιστική. Η πρώτη δήλωσή του ήταν πως δέν είναι πολιτικός!... Μα δεν διάβασε ΠΟΤΕ του τον Αριστοτέλη ή δεν άκουσε από τους δασκάλους του πως: «ο άνθρωπος είναι φύσει ζώον πολιτικόν»;. Δεν του ψιθύρισε κανείς πως ο Πλάτων θεωρούσε την πολιτική επιστήμη των επιστημών και πως ο Θουκυδίδης, δια στόματος Περικλή έψεγε τον «μή πολιτικόν» και τον έλεγε «αχρείον»;. Τί θα διδάξουν οι δάσκαλοι στα παιδιά μας, πως οι πολιτικοί είναι τσαρλατάνοι, αγύρτες και μωροφιλόδοξοι; 

    «Αλίμονο! η Δάφνις κατεμαράνθη», θα θρηνολογούσε και πάλι ο Σολωμός!... Επειδή ο λαός νιώθει αμήχανα και περιμένει  -δυστυχώς- τον μεσσία που θα τον απαλλάξει από την ανεργία και την φτώχεια, δεν σημαίνει πως δεν βλέπει και δεν οργίζεται. Αλλά νιώθει γύρω του αδιέξοδα, που θρέφουν το θάνατο σε βάρος της ζωής. Εξάλλου πέρυσι το καλοκαίρι αντέδρασε εκφράζοντας δυναμικά την δυσφορία του, αλλά εισέπραξε το «ξύλο της αρκούδας» από τους μηχανισμούς καταστολής. Προϊόντος του χρόνου όμως οι «αγανακτισμένοι» όλο και πιο πολύ κατανοούν πως η λύση δεν θα έρθει από τη συνδικαλιστική διεκδίκηση. Εξάλλου τα κυβερνητικά και κομματικά συνδικάτα απέδειξαν κραυγαλέα πως λειτουργούν ως βαλβίδες αποσυμπίεσης, ενσωματωμένα πλήρως στο νοσούν πολιτικό σύστημα. Ο τρόπος ανάδειξης των επαγγελματιών συνδικαλιστών είναι σχεδόν πανομοιότυπος αυτού των πολιτικών κομμάτων που πατρονάρουν τις δήθεν ανεξάρτητες παρατάξεις. Άρα η κατά καιρούς αντίδρασή τους στην κυβερνητική-τροϊκανή πολιτική είναι απλώς για να δικαιολογούν τη θέση τους και τους παχυλούς μισθούς των. Όσοι δεν το γνωρίζουν πρέπει να μάθουν πως οι ηγεσίες των συνδικαλιστών της Γ.Σ.Ε.Ε., των εργατικών κέντρων και των ομοσπονδιών, εκτός των τακτικών αποδοχών, έχουν να λαμβάνουν παχυλά «έξοδα παραστάσεων» από τη συμμετοχή τους στις διοικήσεις διαφόρων ταμείων και οργανισμών. Ας βγουν τα πλήρη στοιχεία στο άπλετο φως για να δούμε πόσο είναι υπερασπιστές των εργατικών δικαιωμάτων. Δικαίως ο λαός τους αποκάλεσε ειρωνικά «εργατοπατέρες»!. 

    Οι «αγανακτισμένοι» λοιπόν, αξιοποιώντας την πείρα τους δεν έχουν άλλο δρόμο πάρεξ την οδό της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Καταλαβαίνουν πως πρέπει να περπατήσουν στοχαστικά τα βήματα των μακρινών γονιών μας, να νοιώσουν πολίτες και να συμπεριφέρονται ως πολίτες, είτε ως άρχοντες, είτε ως αρχόμενοι. Ο αυταρχισμός της εξουσίας τους αναστατώνει, τους ταπεινώνει αλλά και αφυπνίζει τις περιχαραγμένες ψυχές των. Θεριεύει μέσα τους ο πόθος της λευτεριάς. «Έμψυχον το ελεύθερον, ελεύθερον το δημοκρατικόν» έγραφαν εκείνοι που έκτισαν την δημοκρατία λιθαράκι-λιθαράκι. Την λευτεριά όμως δεν την δίνει κανείς ως ελεημοσύνη. Είναι από τα αγαθά που κερδίζονται με τη φλόγα της καρδιάς και με το νου, που είναι της καρδιάς το μάτι, καθώς μας παρήγγειλε προ αιώνος ο Κωστής Παλαμάς. Οι νέοι μας, τα παιδιά μας, που η πολιτική της Παγκοσμιοποίησης τους πέταξε στις χωματερές πριν ακόμη ανθίσουν και καρπίσουν είναι η ελπίδα. Αυτούς τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους και τους άλλους τόσους υποαπασχολούμενους, όλους αυτούς που θέλουν να τους φέρουν εν ονόματι της ανταγωνιστικότητας σε συνθήκες των φτωχών Ασιατών και Αφρικανών. Σε όλους αυτούς μπαίνει στο νου «κουκί-κουκί» η αναζήτηση της δημοκρατίας, που σημαίνει πως πρέπει να αξιώσουν, με την ψήφο τους, λύσεις από νέα πρόσωπα, πάλλευκα και καθαρά, που θα συναρμολογήσουν δίκαιους νόμους πρωτίστως συνταγματικούς, που θα περιφρουρούν την ισοτιμία και την αξιοκρατία και θα προστατεύουν τους αδυνάτους από τους δυνατούς. Καθώς έλεγε ο φιλόσοφος Θαλής: «μηδέ αγαν πλουσίους, μηδέ πένητες». 

     Το ζητούμενο μάλλον της εποχής μας είναι η αναζήτηση δίκαιων θεσμών και όχι πεφωτισμένων που έρχονται για να μας «σώσουν» από τα διάφορα κολέγια των ισχυρών κρατών και συμπεριφέρονται σε όλους εμάς με άσκοπη, πομπώδη επίδειξη, με απροσμέτρητη οίηση και κυνικό θράσος. Ο πυθαγόρειος και νομοθέτης από την Κατάνη της Μεγάλης Ελλάδας κατέγραψε την διαχρονική ζημιά που προκαλούν τα ασυγκράτητα ανθρώπινα πάθη της απληστίας και της μωροφιλοδοξίας. Έγραψε λοιπόν ο Χαρώνδας ο Καταναίος και το διασώζει ο Στοβαίος στο «Ανθολόγιον»: «Αναισχυντία και αναιδεία, ύβρις και αδικία, τούτοις δε έπεται όλεθρος!»...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΠΙΘΑ ΝΕΑΣ ΠΕΝΤΕΛΗΣ – ΠΕΝΤΕΛΗΣ –